سويا
خاندان ۾ ٿيندڙ افسوسناڪ واقعن کان مايوس ٿي، هن پنهنجو گهر ڇڏي جنگل ۾ رهڻ لڳو.
هن جو نالو سورت هو ۽ هن فقيرن جو لباس اختيار ڪري پاڻ کي غور فڪر ۾ مشغول ڪيو.
ڪامل شان جي ديوي چانڊڪا سڀني جي اڳيان موجود آهي، هوءَ ڀوتن کي ناس ڪندڙ ۽ ديوتائن جي محافظ آهي.
سورت بابا پنهنجي سنگتي بابا کي چيو، ”اي ڏورانهين، هاڻي سمجهڻ جي ڪوشش ڪر ته هي ڪهڙي عجيب ڪهاڻي آهي؟
ٽوٽڪا اسٽينزا
وڏي صاحب فرمايو:
جتي هري (وشنو) سيجا (سين) کي سجاڳ ڪري سمهي رهيو هو.
رب هڪ سينگاريل بستري تي سمهي رهيو هو، پاڻيء جي خوفناڪ ۽ وسيع وسيع اندر.
(اُتي وشنوءَ جي) نانيءَ مان ڪمل فل پيدا ٿيو ۽ (ان مان) دنيا جو خالق (برهما) پيدا ٿيو.
هن جي نافي مان برهما پيدا ٿيو، ڪنهن اوزار سان، هن جي ڪن جي ٻوٽي مان ڀوت پيدا ٿيا.
انهن (ٻن ديوتا) جو نالو مدھو ۽ ڪيتڀا هو
انهن کي ماڌو ۽ ڪيتاب جا نالا ڏنا ويا، سندن جسم تمام وڏو هو.
انهن کي ڏسي برهما (لوڪس) جي دل ۾ ڏاڍو ڊپ ٿيو.
انهن کي ڏسي، برهما خوفزده ٿي ويو، هن پنهنجي ذهن ۾ عالمگير ماء تي غور ڪيو.
DOHRA
جڏهن رب وشنو ننڊ مان جاڳيو، هن جنگ جي تياري ڪئي.
ته جيئن ڀوتن جو تعداد گهٽجي وڃي ۽ ديوتائن جي حڪومت وڌي وڃي.
سويا
خداوند ڀوتن جي خلاف جنگ وڙهي، پر ھو انھن کي ماري نه سگھيو، ڇاڪاڻتہ اھي ڏاڍا بھادر ھئا.
ان جنگ ۾ پنج هزار سال گذري ويا، پر هو نه ٿڪا.
رب جي طاقت کان خوش ٿي، ڀوتن رب کان دعا گهري، رب کين چيو ته هو پنهنجو جسم حوالي ڪن.
انهن کي پنهنجي گود ۾ وجهي، رب انهن جا ڪنڌ ڪٽي ڇڏيا ۽ انهن جي طاقت کي پنهنجي اندر سمائي ڇڏيو.11.
سورٿا
خدا مدھو ۽ ڪيتاب کي مارڻ بعد ديوتائن جو راڄ قائم ڪيو.
هن انهن کي سمورو سامان ڏنو ۽ پاڻ جنت ۾ هليو ويو.12.
مادو ۽ ڪيتاڀ جي قتل جي پهرئين باب جي پڄاڻي، جيئن مارڪنڊيا پراڻ جي چندي چريترا يوڪاٽي ۾ بيان ڪيل آهي.