اي عورت! تنهنجو ايندڙ مڙس زنده آهي.
جيڪڏهن تون قاضيءَ کي پهرين مارين.
(ان کان پوءِ) مون سان معاملو ڪر. 4.
(اهو) ٻڌڻ کان پوءِ سخي کيس چيو
بادشاهه مون کي ائين چيو آهي.
جيڪڏهن تون قاضيءَ کي پهرين مارين.
ان کان پوء مون کي ٻيهر حاصل ڪريو. 5.
(انهيءَ) عورت اها ڳالهه ٻڌي ۽ دل ۾ رکي
۽ ڪنهن به عورت سان حصيداري نه ڪيو.
رات جو جڏهن قاضي صاحب آيو
پوءِ هن تلوار ڪڍي، ننڊ ۾ پيل ماڻهوءَ کي ماري ڇڏيو. 6.
هن جو مٿو ڪٽيو
۽ بادشاهه جي اڳيان پيش ڪيو.
(۽ چوڻ لڳو) مون تنهنجي خاطر قاضيءَ کي قتل ڪيو آهي.
هاڻي مون سان گڏ جيترو توهان چاهيو.
جڏهن بادشاهه پنهنجو مٿو ڏٺو
تنهنڪري منهنجي ذهن ۾ تمام گهڻو خوف هو.
(سوچيائين ته) جنهن پنهنجي مڙس کي مارڻ ۾ دير نه ڪئي.
پوءِ هن جي سامهون هڪ ذيلي مڙس (عاشق) جو ڪهڙو خيال آهي. 8.
هن (ان) عورت کي ’ذڪر ذڪر‘ جا لفظ چيو
(۽ پوءِ چيو ته) مون توسان رعايت ڪرڻ ڇڏي ڏني آهي.
اي گنهگار عورت! پنهنجي مڙس کي ماري ڇڏيو اٿئي،
ان ڪري مون کي ڏاڍو ڊپ آهي. 9.
اي گنهگار! هاڻي تون اتي وڃ
جتي تو پنهنجي مڙس کي پنهنجي هٿ سان قتل ڪيو آهي.
ھاڻي توھان جو سڄو ميڪ اپ خراب ٿي ويو آھي.
اي بي شرم! تون اڃا جيئرو آهين. 10.
ٻٽي
مون لاءِ جنهن پنهنجي مڙس کي قتل ڪري تمام خراب ڪم ڪيو آهي.
(هوءَ) ڇرڻ سان (ڇو) نه مرندي آهي ۽ پوءِ به بي خوف ٿي زندگي گذاريندي آهي. 11.
چوويهه:
اهي ڳالهيون ٻڌي عورت کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي
۽ شرمسار ٿي گهر موٽي آيو.
مڙس جو مٿو ان ئي (بادشاهه جي) گهر ۾ رهجي ويو
۽ گهر آيو ۽ ائين سڏڻ لڳو. 12.
صبح جو سڀني کي سڏ ڪيو ويو
۽ سڀني کي مئل قاضي ڏيکاريائين.
جتي رت وهي رهي هئي،
هوءَ ان ئي رستي تي ڳولڻ لڳي. 13.
رت جا وهڪرا جتي به ويا،
ڪيترائي ماڻهو هن ڏانهن ڏسڻ لڳا.
سڀ اتي بيٺا هئا
جتي (هن) پنهنجي هٿ سان (قاضيءَ جو) مٿو ڪري ڇڏيو. 14.
سڀني ڪُٽيل سر کي ڏٺو
(۽ سوچيو ته) هن بادشاهه قاضيءَ کي قتل ڪيو هو.
اُھي کيس پڪڙي اتي وٺي ويا.
جتي جهانگير بيٺو هو (دربار لڳائي). 15.
(سڀني) پهرين (بادشاهه کي) سڄي برطانيه ٻڌايو