ڪرشن جو چهرو ڏسي اڪرور ڏاڍو خوش ٿيو ۽ پاڻ کي ڪرشن جي بي لوث خدمت ۾ مشغول ڪيائين.
هن ڪرشن جي پيرن کي ڇهيو ۽ سندس چوڌاري طواف ڪيو
گهر ۾ جيڪي به کاڌي پيتي جو سامان وغيره هو، تنهن کي هن وڏي شوق سان ڪرشن جي اڳيان آندو.
اکرور جي دل ۾ جيڪا به خواهش هئي، اها يشودا جي پٽ ڪرشن پوري ڪئي.
اڪرور جي خواهش پوري ڪري ۽ اُڌوا کي پاڻ سان گڏ وٺي، ڪرشن پنهنجي گهر موٽي آيو
گھر اچڻ تي دوائن کي سڏيو ويو ۽ خوش ٿي کين مختلف قسم جا خيرات ڏنا ويا
شاعر شيام جو چوڻ آهي ته حسد ٿي کين گهر مان ڪڍيائين ۽ تمام گهڻو خيرات ڪيائين.
انهيءَ عمل سان ڪرشن جي ايتري تعريف ٿي هئي، جو شاعر شيام چوي ٿو ته اڄ ڏينهن تائين ان حمد سان موت جي گولي ۾ ڏينهن اڇو نظر اچي ٿو.
اکر ڪرشن جي محل ۾ آيو ۽ سندس پيرن تي ڪري پيو
هن ڪرشن جي ساراهه ڪرڻ شروع ڪئي، ڪنس ۽ بکاسورا جي قاتل
(هن) ٻيا سڀ حواس وساري، (صرف) شري ڪرشن جي مشابهت ۾ مشغول ٿي ويو.
اهڙي حمد ۾ مشغول ٿي پنهنجو شعور وساري ويٺو، سندس سڀ ڏک ختم ٿي ويا ۽ دل ۾ خوشي وڌي وئي.
هي ڪرشن ديوڪي جو پٽ آهي، جيڪو پڻ مهربانيءَ سان نند جو پٽ ٿيو
هن ڪنس کي قتل ڪيو هو ۽ بڪاسور جي دل کي به چيري ڇڏيو هو، هن کي يادوڙن جو هيرو سڏيو وڃي ٿو.
اي ڪرشن! ڪيشي جو قاتل، سڀني گناهن جو ناس ڪندڙ ۽ ترنوورت جو قاتل پڻ
مون کي پنهنجو منهن ڏيکاريندي، تو منهنجا سڀ گناهه ناس ڪري ڇڏيا آهن. ���1000.
اي شيام! تون ته چور آهين، پر اوليائن جا غم چوري ٿو ۽ خوشين جو عطا ڪندڙ ٿو چوين.
ڪرشن کي چيو ويندو آهي ته زبردست ۽ طاقتور، سنتن جي ڏکن کي ختم ڪرڻ وارو، امن ۽ آرام ڏيڻ وارو، ٺگ، جنهن گوپين جا ڪپڙا چوري ڪيا ۽ ڪنس جي ويڙهاڪن جو تختو اونڌو ڪيو.
گناهن کان پري رهي ٿو ۽ ماڻهن کي هر قسم جي بيمارين کان بچائي ٿو
شاعر شيام چوي ٿو ته اهو ئي ڪرشن اعليٰ پنڊت آهي جيڪو چئن ويدن جا اسرار بيان ڪري ٿو 1001.
ائين چئي اڪر ڪرشن جي پيرن تي ڪري پيو
هن بار بار هن جي تعريف ڪئي ۽ هن جا سڀئي ڏک هڪ لمحي ۾ ختم ٿي ويا
(۽) انهيءَ منظر جو اعليٰ ۽ عظيم يش شاعر پنهنجي وات مان اهڙيءَ طرح بيان ڪيو آهي.
شاعر هن تماشي جي خوبصورتي کي هن طرح بيان ڪيو آهي ته اقرار برائي جي خلاف بي خوفيءَ سان وڙهڻ لاءِ رب جي نالي جو هٿيار پهريل هو.
پوءِ هن شري ڪرشن کي هن طرح نقل ڪيو ته اي هريجي! ”مر“ (نالو) جي دشمن تي تون ئي غالب هئين.
پوءِ هن ڪرشن جي واکاڻ ڪئي ۽ چيو ته اي رب (ڪرشن)! تو ان خوفناڪ جنگ ۾ مور کي مارايو ۽ ڪبندھ ۽ راڻا وغيره کي ماريو هو
توهان وبڀيشن کي لنڪا جي بادشاهت ڏني ۽ پاڻ سيتا سان گڏ ايوڌيا ويا.
مان ان کي بغير ڪنهن شڪ جي قبول ڪريان ٿو ته توهان پاڻ اهي سڀ ڪارناما سرانجام ڏنا هئا.1003.
لڇمي جو مڙس! اي گرُودا ڌُوجا! اي دنيا جا مالڪ! (تون اڪيلو) سڏبو آهي (نالي سان) ڪنڌ.
اي گارڊ جا جھنڊا! اي لکشمي صاحب! ۽ رب العالمين! منهنجي ڳالهه ٻڌ، تون آهين سڄي دنيا جو سهارو، ���
او خدا! منهنجي پيار کي وٺو اهڙي قسم جي تقرير ڪرشن کي ٻڌي.
ڪرشن کي اندازو هو ته اڪرو هن جي وابستگي ۽ خنجر مان نجات جي باري ۾ ڪجهه چوڻ چاهي ٿو، تنهنڪري هن اڪروءَ کي ذهن جي ذريعي برڪت عطا ڪيو ۽ هو پاڻ به خاموش ويٺو رهيو.1004.
ڪرشن جو خطاب اکر کي مخاطب ٿيندي:
سويا
��اي چاچا! مون کي سمجھڻ کان سواء، توهان مون کي رب جي ظاهر طور ڏٺو آهي
مون کي آرام ڏي، ته جيئن منهنجي زندگي آرام سان ٿئي
واسوديو کان پوءِ توهان کي سڀ کان وڏو سمجهيو ويندو
مان توهان جي اڳيان سجدو ڪريان ٿو، ائين چئي ڪرشن مسڪرايو. 1005.
اهي ڳالهيون ٻڌي، اڪرور خوش ٿيو ۽ هن ڪرشن ۽ بلرام ٻنهي کي گلا ڏنا
هن پنهنجي دماغ جي غم کي ڇڏي ڏنو،
هو (انهن کي) ننڍڙا ڀائٽيا سمجهندو هو ۽ کين دنيا جو ڪم ڪندڙ نه سمجهندو هو.
۽ ننڍڙن ڀائٽين کي رڳو ڀائٽيو سمجهندو هو ۽ دنيا جو خالق نه هو. اهڙيءَ طرح اُتي هي قصو به ٿيو، جيڪو شاعر شيام ڪرشن جي ساراهه ۾ ڳايو آهي.1006.
”بچتر ناٽڪ“ ۾ ڪرشناوتار (دشم اسڪند تي ٻڌل) ۾ اکرور جي گهر ڏانهن وڃڻ جي وضاحت جي پڇاڙي.
ھاڻي شروع ٿئي ٿو اکرور کي چاچي ڏانھن موڪلڻ جو بيان
سويا
شري ڪرشن کلندي چيو، اي بهترين جنگجو (اڪرور)! ھستان پور ڏانھن ھليو ('گجاپور').
ڪرشن مُرڪندي اڪرور کي چيو، ”تون منهنجي پيءُ جي ڀيڻ جي پٽن جو حال احوال پڇڻ لاءِ هستيناپور وڃ.
اتي هڪ انڌو راجا بدڪردار دريوڌن جي قبضي هيٺ آهي، ان جو نئون به آڻيو.