ان يارني (زنا ڪندڙ) عورت جي مڙس سوچيو
هڪ ڏينهن هن چيو،
(I) ملڪ ڇڏي پرڏيهه وڃي رهيو آهيان
۽ مان توهان کي تمام گهڻو پئسا ڪمائيندس. 2.
ائين چئي هو هليو ويو،
(پر اصل ۾) گهر جي ڪنڊ ڀرسان بيٺو هو.
صاحب دئي پوءِ يار کي سڏيو
۽ ساڻس گڏ ڪم ڪيو. 3.
(جڏهن ان عورت) پنهنجي مڙس کي گهر جي ڪنڊ ۾ (بيٺو) ڏٺو
تنهنڪري ان عورت هن ڪردار کي ادا ڪيو.
(هوءَ) پنهنجي دوست سان گڏ بيهڪ ڪندي رهي
(پر مڙس) رڙيون ڪري قصو ٻڌائڻ لڳو. 4.
جيڪڏهن منهنجو مڙس اڄ گهر ۾ هو
پوءِ ڪيئن نه ڏسندين منهنجو پاڇو.
اڄ منهنجو محبوب (خاوند) هتي ناهي،
(ٻي صورت ۾) مان صرف تنهنجو مٿو ڦاڙي ڇڏيان ها. 5.
ٻٽي
هن سان گهڻي کيڏڻ کان پوءِ، هن ماڻهوءَ کي جاڳايو
۽ هوءَ دل ئي دل ۾ ڏک سان پاڻ کي مارڻ لڳي. 6.
چوويهه:
ان اڄ منهنجو مذهب تباهه ڪري ڇڏيو آهي.
منهنجو پرانٿ گهر نه هو.
هاڻي مان يا ته گهر مان ڪري مري ويندس.
ٻي صورت ۾، مان ڇرڻ سان مري ويندس. 7.
يا ته جسم کي باهه ۾ ساڙي ڇڏيندس،
يا مان پريتم وٽ وڃي روئندس.
يار راڻيءَ زور سان ڪيو آهي
۽ منھنجو سمورو دين خراب ٿي ويو آھي.
ٻٽي
اهڙيءَ طرح هن پنهنجي وات مان لفظ چئي داغ بلند ڪيو
۽ هن پنهنجي مڙس کي ڏيکاريو ۽ کيس پيٽ ۾ مارڻ شروع ڪيو. 9.
چوويهه:
اهو ڏسي سندس مڙس ڊوڙندو آيو
۽ خنجر (سندس) هٿ مان کنيو.
(چوڻ شروع ڪيو) پهرين تو مون کي مارايو (ڪتر).
۽ ان کان پوء توهان جي دل ۾ هڙتال. 10.
تنهنجو مذهب خراب نه ٿيو آهي.
(اهو) ساٿيءَ زور زور سان ڪيو آهي.
راڻا سيتا کي طاقت سان شڪست ڏني هئي
سو سري رگھوناٿ (سيتا کي) ٿوري موڪل ڏني. 11.
ٻٽي
اي عورت! منهنجي ڳالهه ٻڌ، (توهان) دل ۾ (ڪنهن به قسم جي) ڪاوڙ نه ڪريو.
دوست پاڻ کي مجبور ڪرڻ کان پوءِ ڀڄي ويو آهي، تنهن ۾ ڪو به قصور ناهي. 12.
هتي ختم ٿئي ٿو منتري ڀوپ سمواد جو 171 هين باب سري چرتروپاخيان جي تريا چرتر جي، تمام سٺو آهي. 171.3367. هلي ٿو
چوويهه:
انڌي راءِ نالي هڪ ڀٽ ٻڌندو هو.
سندس زال جو نالو جيوت ڪالا هو.
جڏهن هن بيرم ديو نالي هڪ هيرو ڏٺو.