”مان به آهيان چنڊ، رات جو رب، اي ڪرشنا! هاڻي جنگ بند نه ڪريو
خوشيءَ سان اچو، ته جيئن اسان جنگ جي بال راند کيڏڻ جي قابل ٿي سگھون ۽ ان ۾ فتح حاصل ڪري سگھون." 1917.
هن جي ڳالهه ٻڌي ڪرشن هن ڏانهن وڌيو
غصي ۾ هن جي باهه هن ڏانهن ڇڏيائين
هن پهرين ته پنهنجي رڙي کي ڌڪ هنيو ۽ پوءِ چارئي گهوڙا ماري ڇڏيا
ھر قسم جا ھٿيار جيڪي ھن استعمال ڪيا ھئا سي ڪرشنا 1918.
چوپي
(ڪُل جمن) مليچ ناراض ٿي، جيڪي به ھٿيار کنيو.
جنهن مليچه پنهنجو هٿيار کنيو هو، تنهن کي ڪرشن کٽيو هو
جڏهن دشمن پيرن تي چڙهي،
جڏهن دشمن رڳو پيادل ئي رهيو ۽ هو پنهنجي رٿ کان محروم ٿي ويو، تڏهن ڪرشن چيو ته، ”ڇا تون اهڙي طاقت تي ڀروسو ڪري مون سان وڙهڻ آيو آهين؟“ 1919.
سويا
شري ڪرشن پنهنجي ذهن ۾ سوچيو ته ائين نه ٿئي ته مليچه مکيا سان وڙهڻ شروع ڪري.
ڪرشن دل ۾ خيال ڪيو ته جيڪڏهن هي مالوچ مستيڪا مون سان وڙهندي ته منهنجو سڄو بدن ناپاڪ ڪري ڇڏيندو
(هو) پنهنجي سڄي بدن ۾ هٿيار ۽ هٿيارن سان سينگاريل آهي. سڄي لشڪر سان به آءٌ (ان کي) مارڻ جي قابل نه ٿيندس.
جيڪڏهن هو پاڻ کي هٿيار ۽ هٿيارن سان سينگارڻ کان پوءِ به اچي ته به کيس ماري نه سگھندو ۽ جيڪڏهن مان کيس ماري ڇڏيان ته جڏهن هو هٿيارن کان خالي هوندو ته پوءِ به سندس طاقت گهٽجي ويندي.1920ع.
ڪرشن دل ۾ سوچيو ته جيڪڏهن هو ڊوڙندو ته پوءِ مالهي به سندس پٺيان ڊوڙندو
هو ڪنهن نه ڪنهن غار ۾ داخل ٿيندو هو، پر هو اهو پسند نه ڪندو هو ته اُهو مالاچا سندس جسم کي ڇُهي
هو ننڊ ۾ پيل مچوڪند (منڌاتا جو پٽ، جنهن کي اهو ورثو ڏنو ويو هو ته جيڪو به هن کي ننڊ مان اٿاريندو، سو خاڪ ٿي ويندو) کي جاڳائيندو.
هو پاڻ کي لڪائيندو، پر مچوڪند جي نظر جي باهه سان ملائيچا کي ماريو. 1921.
سورٿا
جيڪڏهن هو ان (ڪاليوان) کي وڙهندي ماريندو ته هو جنت ۾ ويندو، ان ڪري هو کيس باهه ۾ سڙي خاڪ ڪري ڇڏيندو.
ته جيئن سندس ڌرم (خصوصيت) مليڇ برقرار رهي.1922.
سويا
پنهنجي رٿ کي ڇڏي ۽ پنهنجا هٿيار ڇڏي، ڪرشن ڀڄي ويو، سڀني کي خوفزده ڪيو
ڪلياڻ ڀانئيو هو ته هن کان ڊڄي ڀڄي ويو آهي، تنهن ڪري هن ڪرشن جو تعاقب ڪيو، کيس سڏيائين.
ڪرشن اتي پهتو جتي موچڪند سمهي رهيو هو
1923ع ۾ هن کي لاتيءَ سان جاڳايو ۽ پوءِ پاڻ کي لڪايو، اهڙيءَ طرح ڪرشن پاڻ کي بچائي ورتو، پر ڪلياڻ کي خاڪ ٿي ويو. 1923.
سورٿا
ڪرشن پاڻ کي مچوڪند کان بچايو، پر جڏهن موچڪند ننڊ مان جاڳيو ۽
1924ع ۾ ڪلياڻ طرف ڏٺائين ته خاڪ ٿي ويو.
سويا
جڏهن ڪلياڻ سڙي سڙي رک ٿي وئي، تڏهن ڪرشن مچوڪند وٽ آيو
ڪرشن کي ڏسي، موچڪند پنهنجو مٿو سندس پيرن تي ڪري ڇڏيو
رب ڪرشن هن کي پنهنجي لفظن سان تسلي ڏني ۽ موچڪند کي هدايت ڪئي
1925ع ۾ ڪلياڻ کي خاڪ ڪري، پنهنجي گهر هليو ويو.
باب جي پڄاڻيءَ جو عنوان آهي ”ڪاليوانا جو قتل“ ڪرشناوتار ۾ بچيتار ناٽڪ ۾.
سويا
جيئن ئي ڪرشن پنهنجي خيمي ۾ پهتو، ته ڪو ماڻهو پيغام پهچائڻ آيو،
”اي ڪرشن! توهان جي گهر ڇو وڃي رهيا آهيو؟ ان طرف جراسند اچي رهيو آهي، پنهنجي لشڪر سان سينگاريل“.
اهي ڳالهيون ٻڌي ويڙهاڪن جا ذهن خوفزده ٿي ويا
پر ڪرشن ۽ بلرام ان تي راضي ٿيا. 1926.
DOHRA
انهيءَ ڳالهه ۾ مشغول ٿي، سڀئي جنگي سپاهي شهر ۾ پهچي ويا
راجا Uggarsain پوء قد کي پنهنجي حڪمت وارو اعتماد سڏيو.1927.
سويا
راجا چيو ته، ”جراسند پنهنجي وڏي لشڪر سان ڪاوڙ ۾ اچي رهيو آهي
اسان پاڻ کي وڙهڻ سان بچائي نٿا سگهون