'مهرباني ڪري ان کي پنهنجي دل ۾ رکو ۽ ڪنهن به جسم تي ظاهر نه ڪريو.' (7)
پوءِ، جڏهن اٽڪل چار ڏينهن گذري ويا، تڏهن هن چيو،
ته سندس سڀ عاشق پنهنجن گهرن مان نڪري اچن.(8)
هن پنهنجي سڀني نوڪرن ۽ انهن جي دوستن کي گڏ ڪيو،
پوءِ راجا کي ٻڌائڻ لاءِ هڪ نوڪر موڪليائين.
چوپائي
”مون توکي شيو جي ڪلام بابت ڇا ٻڌايو،
”مون تنهنجي گهر ۾ ائين ٿيندو ڏٺو آهي.
پنهنجا هٿيار ڦٽا ڪري هليو وڃ
”هاڻي شاسترن کي ڇڏي مون سان گڏ هل، ۽ مهرباني ڪري ناراض نه ٿيو.“ (10)
دوهيرا
اها ڳالهه ٻڌي راجا هڪدم اتي پهتو جتي عورتون پيار ڪري رهيون هيون.
شيو جي لفظن کي سچو ڏسڻ ۾، هو حيران ٿي ويو (11)
چوپائي
جنهن عورت مون کي شيو باني چيو،
سوچيم، ”شيوا جيڪا به اڳڪٿي ڪئي هئي، سا منهنجي ئي گهر ۾ سچ ثابت ٿي رهي آهي.
روپ مٽي مون سان ڪوڙ نه ڳالهايو آهي.
”روپ ڪالا آخر ڪوڙ نه ڳالهائيندو هو. مون هن جي سچائي کي هاڻي سڃاڻي ورتو آهي.' (12)
دوهيرا
پيار ڪرڻ بعد سڀ عورتون موڪلائي ويون،
۽ راڻي پاڻ اچي راجا جي ڀرسان ويٺي.
”منهنجا راجا، جيئن مون توکي چيو هو، ائين ئي ٿيو هو.
'۽ هاڻي ڪڏهن به شيوا تي ناراض نه ٿيو، ڇاڪاڻ ته هن جون ڳالهيون سچا آهن.' (l4)
ڪِنّر، جَڇ، ڀُجَنگ، گَن، اِنسان ۽ سَپَڪَ، سڀ قسم جا ديوتا،
عورت جي چتر کي سمجهي نه سگهيو (15) (1)
راجا ۽ وزير جي ڳالهه ٻولهه جي سٺ ستين مثال مبارڪ چترڪاري سان مڪمل ٿي. (67) (1185)
دوهيرا
گجرات ۾ هڪ شاهه رهندو هو، جنهن کي هڪ پٽ هو.
هو فرمانبردار ڇوڪرو هو ۽ ڪاروبار ۾ ڏاڍو هوشيار هو.(1)
هن حجام جي پٽ جي عزت ڪئي،
۽ اهي ايترو ته هڪجهڙا نظر اچن ٿا جو ڪو به فرق نه ڪري سگهيو (2)
چوپائي
شاهه جو پٽ پنهنجي سسر جي گهر ويو
شاهه جو پٽ حجام جي پٽ کي پاڻ سان گڏ پنهنجي سسر ڏانهن وٺي ويو.
(جڏهن) ٻئي گهڙيءَ گهڙيءَ ۾ ويا
جڏهن اهي گهاٽي جهنگ مان لنگهي رهيا هئا ته حجام جي پٽ کيس سڏيو (3)
حجام جي پٽ چيو.
حجام جي پٽ چيو، ”ٻڌو شاهه جا پٽ!
تڏهن ئي مان توکي پنهنجو دوست سمجهندس،
”مون کي تنهنجي دوستي تڏهن ئي قبول آهي، جڏهن تون مون تي احسان ڪر“ (4)
دوهيرا
”تون مون کي پنهنجو گهوڙو ۽ پنهنجا سڀ ڪپڙا ڏي،
’۽ هي بنڊل کڻي تون منهنجي اڳيان هلن.‘ (5)
چوپائي
شاهه جي پٽ به ائين ئي ڪيو.
شاهه جي پٽ چيو ته عمل ڪيو ۽ بنڊل سندس مٿي تي رکيو.
هن کي پنهنجي گهوڙي تي سوار ڪيو
هن (شاهه جي پٽ) هن کي گهوڙي تي سوار ڪيو ۽ هن (حجام جي پٽ) کي پنهنجا ڪپڙا پارايا (6)