شري دسم گرنتھ

صفحو - 225


ਸੂਲ ਸਹੋਂ ਤਨ ਸੂਕ ਰਹੋਂ ਪਰ ਸੀ ਨ ਕਹੋਂ ਸਿਰ ਸੂਲ ਸਹੋਂਗੀ ॥
sool sahon tan sook rahon par see na kahon sir sool sahongee |

��جيڪڏھن ڪانڊيرا ٽٽي پون ۽ بدن سڙي وڃي ته مان پنھنجي سر تي ڪانڊي جي سختي برداشت ڪندس.

ਬਾਘ ਬੁਕਾਰ ਫਨੀਨ ਫੁਕਾਰ ਸੁ ਸੀਸ ਗਿਰੋ ਪਰ ਸੀ ਨ ਕਹੋਂਗੀ ॥
baagh bukaar faneen fukaar su sees giro par see na kahongee |

جيڪڏهن منهنجي مٿي تي شينهن ۽ نانگ اچي وڃن ته به مان اُهو يا الاس نه چوندس.

ਬਾਸ ਕਹਾ ਬਨਬਾਸ ਭਲੋ ਨਹੀ ਪਾਸ ਤਜੋ ਪੀਯ ਪਾਇ ਗਹੋਂਗੀ ॥
baas kahaa banabaas bhalo nahee paas tajo peey paae gahongee |

مون لاءِ جنگل ۾ جلاوطني مون لاءِ محلات کان وڌيڪ سٺي آهي، اي محبوب! توهان جي پيرن تي رکو.

ਹਾਸ ਕਹਾ ਇਹ ਉਦਾਸ ਸਮੈ ਗ੍ਰਿਹ ਆਸ ਰਹੋ ਪਰ ਮੈ ਨ ਰਹੋਂਗੀ ॥੨੪੯॥
haas kahaa ih udaas samai grih aas raho par mai na rahongee |249|

هن ڏک جي گهڙيءَ ۾ مون سان مذاق نه ڪر، مون کي اميد آهي ۽ پنهنجي گهر موٽي ايندس جيڪڏهن مان توهان سان گڏ هجان، پر مان توهان کان سواءِ هتي نه رهندس.

ਰਾਮ ਬਾਚ ਸੀਤਾ ਪ੍ਰਤਿ ॥
raam baach seetaa prat |

سيتا کي رام جو خطاب:

ਰਾਸ ਕਹੋ ਤੁਹਿ ਬਾਸ ਕਰੋ ਗ੍ਰਿਹ ਸਾਸੁ ਕੀ ਸੇਵ ਭਲੀ ਬਿਧਿ ਕੀਜੈ ॥
raas kaho tuhi baas karo grih saas kee sev bhalee bidh keejai |

اي سيتا! مان توکي سچ ٿو ٻڌايان ته تون پنھنجي گھر ۾ رھندي پنھنجي مادريءَ جي چڱيءَ طرح خدمت ڪندين.

ਕਾਲ ਹੀ ਬਾਸ ਬਨੈ ਮ੍ਰਿਗ ਲੋਚਨਿ ਰਾਜ ਕਰੋਂ ਤੁਮ ਸੋ ਸੁਨ ਲੀਜੈ ॥
kaal hee baas banai mrig lochan raaj karon tum so sun leejai |

���اي اکين وارا! وقت جلدي گذري ويندو، مان توسان گڏ حڪومت ڪندس.

ਜੌ ਨ ਲਗੈ ਜੀਯ ਅਉਧ ਸੁਭਾਨਨਿ ਜਾਹਿ ਪਿਤਾ ਗ੍ਰਿਹ ਸਾਚ ਭਨੀਜੈ ॥
jau na lagai jeey aaudh subhaanan jaeh pitaa grih saach bhaneejai |

”جيڪڏهن سچ پچ ته اوڌ ۾ تنهنجو دماغ نه ٿو لڳي، اي دلير منهن! تون وڃي پيءُ جي گهر.

ਤਾਤ ਕੀ ਬਾਤ ਗਡੀ ਜੀਯ ਜਾਤ ਸਿਧਾਤ ਬਨੈ ਮੁਹਿ ਆਇਸ ਦੀਜੈ ॥੨੫੦॥
taat kee baat gaddee jeey jaat sidhaat banai muhi aaeis deejai |250|

منهنجي ذهن ۾ منهنجي پيءُ جي هدايت برقرار آهي، تنهن ڪري توهان مون کي ٻيلي وڃڻ جي اجازت ڏيو.

ਲਛਮਣ ਬਾਚ ॥
lachhaman baach |

لکشمن جو ڪلام:

ਬਾਤ ਇਤੈ ਇਹੁ ਭਾਤ ਭਈ ਸੁਨਿ ਆਇਗੇ ਭ੍ਰਾਤ ਸਰਾਸਨ ਲੀਨੇ ॥
baat itai ihu bhaat bhee sun aaeige bhraat saraasan leene |

اها ڳالهه ٻڌي، ڀاءُ تير ۽ تير کڻي آيو (هٿ ۾ لڇمڻ).

ਕਉਨ ਕੁਪੂਤ ਭਯੋ ਕੁਲ ਮੈ ਜਿਨ ਰਾਮਹਿ ਬਾਸ ਬਨੈ ਕਹੁ ਦੀਨੇ ॥
kaun kupoot bhayo kul mai jin raameh baas banai kahu deene |

اها ڳالهه ٻولهه هلي رهي هئي ته اهو ٻڌي لکشمن پنهنجي ڪمان هٿ ۾ کڻي آيو ۽ چوڻ لڳو ته ”اسان جي قبيلي ۾ اهو بيوقوف پٽ ڪير ٿي سگهي ٿو، جنهن رام کان جلاوطنيءَ جو مطالبو ڪيو هجي؟

ਕਾਮ ਕੇ ਬਾਨ ਬਧਿਯੋ ਬਸ ਕਾਮਨਿ ਕੂਰ ਕੁਚਾਲ ਮਹਾ ਮਤਿ ਹੀਨੇ ॥
kaam ke baan badhiyo bas kaaman koor kuchaal mahaa mat heene |

شهوت جي تير سان سوراخ ٿيل ۽ هڪ عورت (بادشاهه) جي هٿان ڪوڙو، بد اخلاق ۽ تمام گهڻو خيالي آهي.

ਰਾਡ ਕੁਭਾਡ ਕੇ ਹਾਥ ਬਿਕਿਯੋ ਕਪਿ ਨਾਚਤ ਨਾਚ ਛਰੀ ਜਿਮ ਚੀਨੇ ॥੨੫੧॥
raadd kubhaadd ke haath bikiyo kap naachat naach chharee jim cheene |251|

هي بيوقوف (بادشاهه) عشق جي ديوتا جي تيرن ۾ ڦاٿل، ظالمانه ڪم ۾ ڦاسجي، بيوقوف عورت جي اثر هيٺ، لٺ جي نشاني سمجهي بندر وانگر ناچ ڪري رهيو آهي. 251.

ਕਾਮ ਕੋ ਡੰਡ ਲੀਏ ਕਰ ਕੇਕਈ ਬਾਨਰ ਜਿਉ ਨ੍ਰਿਪ ਨਾਚ ਨਚਾਵੈ ॥
kaam ko ddandd lee kar kekee baanar jiau nrip naach nachaavai |

هوس جي لٺ، هٿ ۾ بندر وانگر، بادشاهه دشارٿ کي ناچ ڪري ٿو.

ਐਠਨ ਐਠ ਅਮੈਠ ਲੀਏ ਢਿਗ ਬੈਠ ਸੂਆ ਜਿਮ ਪਾਠ ਪੜਾਵੈ ॥
aaitthan aaitth amaitth lee dtig baitth sooaa jim paatth parraavai |

ڪاڪيئي پنهنجي هٿ ۾ هوس جي لٺ کڻي راجا کي بندر وانگر نچڻ تي مجبور ڪري رهي آهي، جنهن مهل عورت بادشاهه کي پڪڙي ورتو آهي ۽ وٽس ويٺي هن کي طوطي وانگر سبق سيکاري رهي آهي.

ਸਉਤਨ ਸੀਸ ਹ੍ਵੈ ਈਸਕ ਈਸ ਪ੍ਰਿਥੀਸ ਜਿਉ ਚਾਮ ਕੇ ਦਾਮ ਚਲਾਵੈ ॥
sautan sees hvai eesak ees prithees jiau chaam ke daam chalaavai |

ربن جي پالڻهار هجڻ جي ڪري، هوءَ طلسم کي ڪنهن بادشاهه وانگر ساڻين جي مٿي تي رکي ٿي.

ਕੂਰ ਕੁਜਾਤ ਕੁਪੰਥ ਦੁਰਾਨਨ ਲੋਗ ਗਏ ਪਰਲੋਕ ਗਵਾਵੈ ॥੨੫੨॥
koor kujaat kupanth duraanan log ge paralok gavaavai |252|

هيءَ عورت پنهنجي همعصر زالن جي مٿي تي هوڊس جي ديوتا وانگر سوار آهي ۽ ٿوري دير لاءِ بادشاهه وانگر چمڙي جا سڪا ٺاهي رهي آهي (يعني هوءَ پنهنجي مرضيءَ سان سلوڪ ڪندي آهي). هن ظالم، بي عزتي، بي ضابطگي واري ۽ بد زبان عورت نه رڳو.

ਲੋਗ ਕੁਟੇਵ ਲਗੇ ਉਨ ਕੀ ਪ੍ਰਭ ਪਾਵ ਤਜੇ ਮੁਹਿ ਕਯੋ ਬਨ ਐਹੈ ॥
log kuttev lage un kee prabh paav taje muhi kayo ban aaihai |

ماڻهو انهن (بادشاهه ۽ راڻي ٻنهي) کي ملامت ڪرڻ ۾ مصروف آهن، جن کي رام چندر برطرف نظر اچي ٿو، ته پوءِ مان (گهر ۾ ويهي) ڪيئن ٿيان؟

ਜਉ ਹਟ ਬੈਠ ਰਹੋ ਘਰਿ ਮੋ ਜਸ ਕਯੋ ਚਲਿਹੈ ਰਘੁਬੰਸ ਲਜੈਹੈ ॥
jau hatt baitth raho ghar mo jas kayo chalihai raghubans lajaihai |

ماڻهن راجا ۽ راڻيءَ کي بڇڙو چوڻ شروع ڪيو آهي ته مان رام جي پيرن کي ڇڏي ڪيئن جيئرو رهندس، تنهن ڪري مان به جهنگن ۾ وڃان.

ਕਾਲ ਹੀ ਕਾਲ ਉਚਾਰਤ ਕਾਲ ਗਯੋ ਇਹ ਕਾਲ ਸਭੋ ਛਲ ਜੈਹੈ ॥
kaal hee kaal uchaarat kaal gayo ih kaal sabho chhal jaihai |

وقت گذري ويندو ته سڀاڻي ئي سڀاڻي چوندا، هي ’وقت‘ سڀني کي اونڌو ڪري ڇڏيندو.

ਧਾਮ ਰਹੋ ਨਹੀ ਸਾਚ ਕਹੋਂ ਇਹ ਘਾਤ ਗਈ ਫਿਰ ਹਾਥਿ ਨ ਐਹੈ ॥੨੫੩॥
dhaam raho nahee saach kahon ih ghaat gee fir haath na aaihai |253|

سمورو وقت رام جي خدمت ڪرڻ جو موقعو ڳولڻ ۾ گذري ويو ۽ اهڙيءَ طرح وقت سڀني کي ڌوڪو ڏيندو. مان سچ ٿو چوان ته مان گھر ۾ نه رھندس ۽ جيڪڏھن خدمت جو اھو موقعو وڃائجي ته پوءِ مان ان مان فائدو وٺي نه سگھندس.

ਚਾਪ ਧਰੈ ਕਰ ਚਾਰ ਕੁ ਤੀਰ ਤੁਨੀਰ ਕਸੇ ਦੋਊ ਬੀਰ ਸੁਹਾਏ ॥
chaap dharai kar chaar ku teer tuneer kase doaoo beer suhaae |

ھڪ ھٿ ۾ ڪمان ۽ ٻئي ھٿ ۾ ڪمان (تالي سان) جھلي، ٻئي جنگجو پنھنجو شان ڏيکاري رھيا آھن.

ਆਵਧ ਰਾਜ ਤ੍ਰੀਯਾ ਜਿਹ ਸੋਭਤ ਹੋਨ ਬਿਦਾ ਤਿਹ ਤੀਰ ਸਿਧਾਏ ॥
aavadh raaj treeyaa jih sobhat hon bidaa tih teer sidhaae |

هڪ هٿ ۾ ڪمان جهليندي ۽ ترڪ کي مضبوط ڪندي ۽ ٻئي هٿ ۾ ٽي-چار تير جهليل ٻئي ڀائر ان پاسي کان متاثر ٿي نظر اچن ٿا، جنهن طرف

ਪਾਇ ਪਰੇ ਭਰ ਨੈਨ ਰਹੇ ਭਰ ਮਾਤ ਭਲੀ ਬਿਧ ਕੰਠ ਲਗਾਏ ॥
paae pare bhar nain rahe bhar maat bhalee bidh kantth lagaae |

اهي هليا ويا ۽ پيرن تي ڪري پيا ۽ سندن اکيون (پاڻيءَ سان) ڀرجي ويون. مائرن (گلن ۾ ڀرجي) کين چڱيءَ طرح ڀاڪر پاتو

ਬੋਲੇ ਤੇ ਪੂਤ ਨ ਆਵਤ ਧਾਮਿ ਬੁਲਾਇ ਲਿਉ ਆਪਨ ਤੇ ਕਿਮੁ ਆਏ ॥੨੫੪॥
bole te poot na aavat dhaam bulaae liau aapan te kim aae |254|

انهن مائرن جي اڳيان جهڪيا، جن کين ڀاڪر پائيندي چيو، ”اي پٽ! جڏهن توهان کي سڏيو وڃي ٿو ته توهان وڏي بيچيني سان ايندا آهيو پر توهان اڄ پاڻ ڪيئن آيا آهيو.���254.

ਰਾਮ ਬਾਚ ਮਾਤਾ ਪ੍ਰਤਿ ॥
raam baach maataa prat |

ماءُ کي مخاطب ٿيندي رام جو ڪلام:

ਤਾਤ ਦਯੋ ਬਨਬਾਸ ਹਮੈ ਤੁਮ ਦੇਹ ਰਜਾਇ ਅਬੈ ਤਹ ਜਾਊ ॥
taat dayo banabaas hamai tum deh rajaae abai tah jaaoo |

منهنجي پيءُ مون کي جلاوطني ڏني آهي، توهان مون کي اجازت ڏيو ته هاڻي اتي وڃو.

ਕੰਟਕ ਕਾਨ ਬੇਹੜ ਗਾਹਿ ਤ੍ਰਿਯੋਦਸ ਬਰਖ ਬਿਤੇ ਫਿਰ ਆਊ ॥
kanttak kaan beharr gaeh triyodas barakh bite fir aaoo |

پيءُ مون کي جلاوطن ڪيو آھي ۽ ھاڻي توھان اسان کي ٻيلي وڃڻ جي اجازت ڏيو، آءٌ تيرھ سال ڪانڊيرن سان ڀريل جنگل ۾ گھمڻ کان پوءِ چوڏھن سال موٽي ايندس.

ਜੀਤ ਰਹੇ ਤੁ ਮਿਲੋ ਫਿਰਿ ਮਾਤ ਮਰੇ ਗਏ ਭੂਲਿ ਪਰੀ ਬਖਸਾਊ ॥
jeet rahe tu milo fir maat mare ge bhool paree bakhasaaoo |

پوءِ جيئرو، اي ماءُ! مان ايندس ۽ توکي وري ملندس. جيڪڏهن هو مري وڃي (ته پوءِ) ڇا وساريو ويو آهي، (هو رڳو) معاف ڪري ٿو.

ਭੂਪਹ ਕੈ ਅਰਿਣੀ ਬਰ ਤੇ ਬਸ ਕੇ ਬਲ ਮੋ ਫਿਰਿ ਰਾਜ ਕਮਾਊ ॥੨੫੫॥
bhoopah kai arinee bar te bas ke bal mo fir raaj kamaaoo |255|

� اي ماءُ! جيڪڏهن مان جيئرو رهيس ته ٻيهر ملنداسين ۽ جيڪڏهن مان مري ويو ته ان مقصد لاءِ توکان پنهنجي غلطين جي معافي گهرڻ آيو آهيان. ٻيلي ۾ رهڻ کان پوءِ راجا جي ڏنل نعمتن جي ڪري، مان ٻيهر حڪومت ڪندس. 255.

ਮਾਤਾ ਬਾਚ ਰਾਮ ਸੋਂ ॥
maataa baach raam son |

رام کي مخاطب ٿيندي ماءُ جو ڪلام:

ਮਨੋਹਰ ਛੰਦ ॥
manohar chhand |

منوهر اسٽينزا

ਮਾਤ ਸੁਨੀ ਇਹ ਬਾਤ ਜਬੈ ਤਬ ਰੋਵਤ ਹੀ ਸੁਤ ਕੇ ਉਰ ਲਾਗੀ ॥
maat sunee ih baat jabai tab rovat hee sut ke ur laagee |

اها ڳالهه ٻڌي ماءُ پنهنجي پٽ کي ڀاڪر پائي روئي.

ਹਾ ਰਘੁਬੀਰ ਸਿਰੋਮਣ ਰਾਮ ਚਲੇ ਬਨ ਕਉ ਮੁਹਿ ਕਉ ਕਤ ਤਿਆਗੀ ॥
haa raghubeer siroman raam chale ban kau muhi kau kat tiaagee |

ماءُ جڏهن اهي ڳالهيون ٻڌيون ته پنهنجي پٽ جي ڳچيءَ ۾ جهڪي وئي ۽ چوڻ لڳي: ”افسوس، اي رام، رگھوءَ جي ڏاڏي! تون مون کي هتي ڇڏي جنگل ۾ ڇو پيو وڃين؟

ਨੀਰ ਬਿਨਾ ਜਿਮ ਮੀਨ ਦਸਾ ਤਿਮ ਭੂਖ ਪਿਆਸ ਗਈ ਸਭ ਭਾਗੀ ॥
neer binaa jim meen dasaa tim bhookh piaas gee sabh bhaagee |

پاڻيءَ کان سواءِ مڇيءَ جي حالت ڪشالي جي حالت ٿي وئي ۽ (سندس) بُک ختم ٿي وئي.

ਝੂਮ ਝਰਾਕ ਝਰੀ ਝਟ ਬਾਲ ਬਿਸਾਲ ਦਵਾ ਉਨ ਕੀ ਉਰ ਲਾਗੀ ॥੨੫੬॥
jhoom jharaak jharee jhatt baal bisaal davaa un kee ur laagee |256|

جيڪا حالت مڇيءَ کي پاڻي ڇڏڻ تي محسوس ٿئي ٿي، جيڪا ساڳي حالت ۾ هئي ۽ هن جي سموري بک ۽ اُڃ ختم ٿي وئي، هوءَ هڪ جھٽڪي سان بي هوش ٿي ڪري پئي ۽ هن جي دل کي ٻرندڙ باهه لڳي وئي. 256.

ਜੀਵਤ ਪੂਤ ਤਵਾਨਨ ਪੇਖ ਸੀਆ ਤੁਮਰੀ ਦੁਤ ਦੇਖ ਅਘਾਤੀ ॥
jeevat poot tavaanan pekh seea tumaree dut dekh aghaatee |

اي پٽ! تنهنجي منهن کي ڏسي مان جيئرو آهيان. اي سيتا! مان توهان جي روشني ڏسي مطمئن آهيان

ਚੀਨ ਸੁਮਿਤ੍ਰਜ ਕੀ ਛਬ ਕੋ ਸਭ ਸੋਕ ਬਿਸਾਰ ਹੀਏ ਹਰਖਾਤੀ ॥
cheen sumitraj kee chhab ko sabh sok bisaar hee harakhaatee |

� اي پٽ! مان صرف تنهنجو منهن ڏسڻ ۾ ئي رهان ٿو ۽ سيتا به تنهنجي ديوتائن کي ڏسي خوش رهي ٿي، لکشمن جي حسن کي ڏسي سمترا خوش رهي ٿي، پنهنجا سڀ غم وساري ڇڏي ٿي.

ਕੇਕਈ ਆਦਿਕ ਸਉਤਨ ਕਉ ਲਖਿ ਭਉਹ ਚੜਾਇ ਸਦਾ ਗਰਬਾਤੀ ॥
kekee aadik sautan kau lakh bhauh charraae sadaa garabaatee |

ڪيڪئي وغيره کي ڏسڻ کان پوءِ مون کي هميشه فخر ٿيندو آهي.

ਤਾਕਹੁ ਤਾਤ ਅਨਾਥ ਜਿਉ ਆਜ ਚਲੇ ਬਨ ਕੋ ਤਜਿ ਕੈ ਬਿਲਲਾਤੀ ॥੨੫੭॥
taakahu taat anaath jiau aaj chale ban ko taj kai bilalaatee |257|

اهي راڻيون ڪيڪي ۽ ٻين همراهن کي ڏسي، پنهنجي حقارت جو اظهار ڪندي، پنهنجي عزت نفس تي فخر محسوس ڪنديون هيون، پنهنجي عزت نفس تي فخر محسوس ڪنديون هيون، پر ڏس، اڄ انهن جا پُٽ ٻيلي ۾ وڃي روئي رهيا آهن. يتيم وانگر،

ਹੋਰ ਰਹੇ ਜਨ ਕੋਰ ਕਈ ਮਿਲਿ ਜੋਰ ਰਹੇ ਕਰ ਏਕ ਨ ਮਾਨੀ ॥
hor rahe jan kor kee mil jor rahe kar ek na maanee |

ڪروڙين ماڻهو روڪندا رهيا ۽ هٿ ملائي، (مگر رام ڪنهن جي به نه ٻڌي).

ਲਛਨ ਮਾਤ ਕੇ ਧਾਮ ਬਿਦਾ ਕਹੁ ਜਾਤ ਭਏ ਜੀਅ ਮੋ ਇਹ ਠਾਨੀ ॥
lachhan maat ke dhaam bidaa kahu jaat bhe jeea mo ih tthaanee |

ٻيا به ڪيترائي ماڻهو هئا، جن گڏجي زور ڀريو ته رام کي ٻيلي ۾ وڃڻ نه ڏنو وڃي، پر هو ڪنهن سان به راضي نه ٿيو. لکشمن به کيس الوداع ڪرڻ لاءِ پنهنجي ماءُ جي محل ۾ ويو.

ਸੋ ਸੁਨਿ ਬਾਤ ਪਪਾਤ ਧਰਾ ਪਰ ਘਾਤ ਭਲੀ ਇਹ ਬਾਤ ਬਖਾਨੀ ॥
so sun baat papaat dharaa par ghaat bhalee ih baat bakhaanee |

اهو ٻڌي هوءَ (سمترا) زمين تي ڪري پئي. اهو موقعو هن ريت بيان ڪري سگهجي ٿو

ਜਾਨੁਕ ਸੇਲ ਸੁਮਾਰ ਲਗੇ ਛਿਤ ਸੋਵਤ ਸੂਰ ਵਡੇ ਅਭਿਮਾਨੀ ॥੨੫੮॥
jaanuk sel sumaar lage chhit sovat soor vadde abhimaanee |258|

هن پنهنجي ماءُ کي چيو ته ڌرتي گنهگارن سان ڀريل آهي ۽ اهو ئي وقت آهي رام سان گڏ رهڻ جو. ۽ سمهي ٿو. 258.

ਕਉਨ ਕੁਜਾਤ ਕੁਕਾਜ ਕੀਯੋ ਜਿਨ ਰਾਘਵ ਕੋ ਇਹ ਭਾਤ ਬਖਾਨਯੋ ॥
kaun kujaat kukaaj keeyo jin raaghav ko ih bhaat bakhaanayo |

هيءَ ڪهڙي ذليل آهي جنهن رام چندر کي اهڙي ڳالهه ڪئي آهي.

ਲੋਕ ਅਲੋਕ ਗਵਾਇ ਦੁਰਾਨਨ ਭੂਪ ਸੰਘਾਰ ਤਹਾ ਸੁਖ ਮਾਨਯੋ ॥
lok alok gavaae duraanan bhoop sanghaar tahaa sukh maanayo |

”ڪهڙي مطلبي شخص اهو ڪم ڪيو آهي ۽ رام کي اهڙيون ڳالهيون چيو آهي؟ هن دنيا ۽ آخرت ۾ پنهنجي قابليت وڃائي ڇڏي آهي ۽ جنهن بادشاهه کي قتل ڪيو آهي، سو وڏي آرام جي حاصلات لاءِ سوچيو آهي.

ਭਰਮ ਗਯੋ ਉਡ ਕਰਮ ਕਰਯੋ ਘਟ ਧਰਮ ਕੋ ਤਿਆਗਿ ਅਧਰਮ ਪ੍ਰਮਾਨਯੋ ॥
bharam gayo udd karam karayo ghatt dharam ko tiaag adharam pramaanayo |

سڀ وهم ٽٽي ويندو آهي، ڇاڪاڻ ته هن بڇڙو ڪم ڪيو آهي، مذهب کي ڇڏي بي انصافي قبول ڪئي آهي.