هنن نون براعظمن کي فتح ڪيو هو، جن کي (اڳي) براعظمن جا جنگجو پاڻ فتح ڪري نه سگهيا هئا.
پر اهي ڪاوڙيل ديوي ڪالي جي سامهون بيهي نه سگهيا ۽ ٽڪرا ٽڪرا ڪري ڪري پيا (25)
ٽوڪ چانڊ
مان بيان نه ٿو ڪري سگهان ته ديوتا ڪيئن رحمدل آهي
ڪالي تلوار هٿ ۾ کنئي،
هيرو پنهنجي پيرن تي کڻي ويا
جيئن سج جي ظاهر ٿيڻ تي تارا پاڻ کي لڪائيندا آهن (26)
تلوار کي هٿ ۾ رکندي، هوءَ ڀڄندي، ڀوتن جي لشڪر ۾ ٽپي وئي.
تلوار کي هٿ ۾ رکندي، هوءَ ڀڄندي، ڀوتن جي لشڪر ۾ ٽپي وئي.
هن اعلان ڪيو ته سڀني چيمپين کي هڪ ئي ڌڪ ۾ ختم ڪرڻ،
وَلَمْ يَجْعَلْنَاهُ فِي الْمُجْرِمِينَ (27)
ساوا
نگارا، ميردانگ، مچانگ ۽ ٻين ڊرم جي تاڪن ڏانهن، بيحد اڳتي وڌيا.
خود اعتمادي ۽ اعتماد سان ڀريل، هڪ قدم به پوئتي نه هٽيو.
موت جي فرشتي انهن جي جان کسڻ جي ڪوشش ڪئي، پر اهي لڙائي ۾ بيٺا رهيا.
اُھي بي خوفي سان وڙھي رھيا ھئا، ۽ جلال سان (دنيا جي وجود کي) پار ڪري ويا (28)
اهي هيرو جن موت کي منهن نه ڏنو، ۽ جيڪي اندرا جي هٿان به ماتحت نه ٿي سگهيا، سي جنگ ۾ کودبا،
پوءِ، اي ديوي ڪالي، تنهنجي مدد کان سواءِ، سڀ بهادر (دشمن) پنھنجن پيرن تي کنيا.
ڪالي، پاڻ انهن کي اهڙيءَ طرح سر قلم ڪيو، جيئن ڪيلي جا وڻ ڪٽي، زمين تي اڇلايا وڃن.
۽ انھن جا ڪپڙا، رت ۾ ڳاڙھا، ھولي، رنگن جي تہوار جو اثر ڏيکاري ٿو (29)
دوهيرا
ٽامي وانگر باهه ڀريل اکين سان
ديوي چانڊڪا چڙهائي ڪئي، ۽ نشي جي حالت ۾ ڳالهايو: (30)
ساوا
”مان هڪدم سڀني دشمنن کي ناس ڪري ڇڏيندس،“ ائين سوچيندي هوءَ ڪاوڙ ۾ ڀرجي وئي.
تلوار کي چمڪيندي، شينهن تي چڙهندي، هوءَ پاڻ کي جنگ جي ميدان ۾ مجبور ڪيو.
ڪائنات جي مادري جا هٿيار رڍن ۾ چمڪي رهيا هئا
شيطانن جو، جيئن سمنڊ ۾ لڙڪندڙ سمنڊ جي لھرن (31)
غصي ۾ اڏامي، ڪاوڙ ۾، ديوي پرجوش تلوار ڪڍي ڇڏي.
ٻئي، ديوتا ۽ شيطان تلوار جي فضل کي ڏسي حيران ٿي ويا.
شيطان چخارشوڪ جي مٿي تي اهڙو ڌڪ لڳو جو مان بيان ڪري نه سگهيس.
تلوار، دشمنن کي ماريندي، جبلن تي اڏامندي، دشمنن کي ماريندي، مافوق الفطرت علائقي ۾ پهچي وئي (32)
دوهيرا
بندوق، ڪهاڙي، ڪمان ۽ تلوار چمڪي رهيا هئا،
۽ ننڍڙا بينر اهڙي شدت سان لڙڪي رهيا هئا جو سج اڀري ويو هو (33)
گجگوڙ ۽ خوفناڪ صور وڄڻ لڳا ۽ گدڙ آسمان ۾ لڙڪڻ لڳا.
(فرضي طور تي) اڻ لڀ بهادرن هڪدم ٽٽڻ شروع ڪيو.(34)
ڀيري، ڀاروان، ميرڊانگ، سِنخ، واڳا، مرلي، مرج، مچانگ،
موسيقيءَ جا مختلف قسم جا ساز وڄڻ لڳا. 35
نفيس ۽ دنڊلي جو آواز ٻڌي ويڙهاڪن جنگ شروع ڪئي
پاڻ ۾ ۽ ڪو به ڀڄي نه سگهيو (36)
ڏند ڪرٽيندي، دشمن منهن ۾ اچي ويا.
(37) مٿو ڦاٽي پيو، لڪي ويو ۽ (روح) آسمان ڏانهن روانا ٿي ويا.
گدڙ ميدان جنگ ۾ گهمڻ ڦرڻ لاءِ آيا ۽ ڀوت رت چاٽڻ لڳا.
گدڙ هيٺ لهڻ لڳو ۽ گوشت ڦاڙيندي ڀڄي ويا. (انهيءَ جي باوجود) هيروز ميدان نه ڇڏيائون.(38)
ساوا
جيڪي ٽبر جي گوڙ ۽ ڍول جي ڌڙڪن جا مرڪزي ڪردار هئا،
جن دشمنن کي نيچ نگاهه سان ڏٺو هو، اهي فاتح هئا