ڪرشن پنهنجي بانسري کي هٿ ۾ کڻي، ان تي وڄائي رهيو آهي ۽ ان جو آواز ٻڌي هوا ۽ جمنا بي سڪون ٿي ويا آهن، جيڪو به سندس آواز ٻڌي ٿو، سو موهي ٿو.
ڪرشن بانسري تي وڄي رهيو آهي جيڪو گوپين کي خوش ڪري ٿو
بانسري جو آواز ٻڌي رامڪلي، شڌ ملهار ۽ بلاول انتهائي دلڪش انداز ۾ وڄي رهيا آهن.
(اهو ٻڌي) ديوتا ڪنن ۽ ديو ڪنن خوش ٿيا ۽ بان جو هرڻ هرڻ کي ڇڏي ڊوڙندو آيو.
ديوتائن ۽ شيطانن جون زالون سڀ خوش ٿي رهيون آهن ۽ ٻيلي وارا پنهنجا هرڻ ڇڏي ڊوڙندا اچن پيا. ڪرشنا بانسري وڄائڻ ۾ ايترو ته ماهر آهي جو هو موسيقيءَ جي طريقن کي پاڻ ئي ظاهر ڪري رهيو آهي.475.
ڪنڌ جي مرلي جو راڳ ٻڌي سڀ گوپيون پنهنجي دل ۾ خوش ٿين ٿيون.
بانسري جو آواز ٻڌي سڀ گوپيون خوش ٿي وڃن ٿيون ۽ ماڻهن جون هر قسم جون ڳالهيون نرميءَ سان برداشت ڪري رهيون آهن.
اهي ڪرشن جي اڳيان ڊوڙندا آيا آهن. شيام ڪوي سندس تشبيهه هن ريت بيان ڪئي آهي:
اُھي ڪرشن ڏانھن ائين ڊوڙندا آھن، جيئن نانگن جو گڏجڻ، ڳاڙھو ڪيڙا.
جنهن خوش ٿي وبڀيشن کي بادشاهي ڏني ۽ ناراض ٿي راون کي ناس ڪري ڇڏيو.
اهو جيڪو شيطاني قوتن کي هڪ پل ۾ کائي ٿو، انهن کي ذليل ڪري ٿو
جنهن مور نالي وڏي ديويءَ کي تنگ رستي تان لنگهندي ماري وڌو.
جنهن مور نالي ديوتا کي ماريو هو، اهو ئي ڪرشن هاڻي برجا 477 ۾ گوپين سان دلڪش راند ۾ مشغول آهي.
اهو ئي ڪنڌ انهن سان کيڏندو آهي، جنهن کي سڄي دنيا زيارت (يعني درشن) ڪري ٿي.
اهو ئي ڪرشن عشق جي راند ۾ سمايل آهي، جنهن کي سڄي دنيا ساراهي ٿي، هو سڄي دنيا جو پالڻهار آهي ۽ سڄي دنيا جي زندگيءَ جو سهارو آهي.
هن، رام جي حيثيت ۾، سخت ڪاوڙ ۾، ڪشتري جي فرض کي انجام ڏئي، راڻ سان جنگ ڪئي هئي.
ائين ئي گوپين سان راند روند ۾ رڌل آهي.478.
DOHRA
جڏهن گوپين ڪرشن سان انسانيت وارو سلوڪ ڪيو.
جڏھن ڪرشن گوپين سان ماڻھن جھڙو سلوڪ ڪيو، تڏھن سڀني گوپين کي پنھنجي دل ۾ يقين ٿي ويو ته پوءِ ھنن خدا (ڪرشن) کي تابع ڪيو آھي.479.
سويا
وري ڪرشن، پاڻ کي گوپين کان ڌار ڪري، غائب ٿي ويو
هو آسمان ڏانهن ويو يا زمين ۾ داخل ٿيو يا صرف لڪل رهيو، ان حقيقت کي ڪو به سمجهي نه سگهيو آهي.
جڏهن گوپين جي اها حالت هئي، تڏهن شاعر شيام سندن تصوير کي (اهڙيءَ طرح) سڏيو.