بادشاهه ڪڏهن به ٻين راڻين کي نه سڏيو
۽ وسارڻ سان به، هن ڪڏهن به سندن محل جي خوبصورتي ۾ واڌارو نه ڪيو.
سڀ راڻيون ان ڳالهه تي پريشان ٿينديون هيون.
انهيءَ ڪري اهي سڀ بادشاهه وٽ ترڪيبون، منتر ۽ تنتر ڪندا هئا. 2.
چوويهه:
اهي سڀئي اوزار ختم ڪيا ويا
پر ڪنهن به صورت ۾ محبوب هٿ نه آيو.
تڏهن هڪ سخي چيو ته:
اي راڻي! تون منهنجو (هڪ) لفظ ٻڌ. 3.
جيڪڏهن مان هن کان (بادشاهه جي) محبت کي ٽوڙي ڇڏيندس
پوءِ مون کي توکان ڇا ملندو (يعني ڪهڙو ثواب ملندو).
(مان ڏيکاريندس ته) بادشاهه به بير ڪلا ڏانهن منهن نه ڏيکاري
۽ ڏينهن ۽ رات تو وٽ ايندا. 4.
ائين چوڻ کان پوءِ هوءَ هلي وئي
۽ وڏي بادشاهه جي محل ۾ پهتو.
مڙس ۽ زال پيار ۾ پئجي ويا
۽ وات مان ڪجهه به نه ڳالهايو. 5.
بادشاهه راڻي کان پڇيو ته هن توکي ڇا چيو؟
تنهن ڪري مڙس (بادشاهه) اهي ڳالهيون ٻڌي خاموش ٿي ويو.
مڙس پڇيو (راڻي) تو ڇا چيو؟
پوءِ اها عورت (راڻي) اها ڳالهه ٻڌي خاموش ٿي وئي. 6.
مڙس سمجهي ورتو ته عورت (ڪجهه) لڪايو آهي.
۽ راڻي سمجهي وئي ته بادشاهه ڪجهه لڪايو آهي.
ٻنهي جي ذهنن ۾ ڪاوڙ جو هنر پکڙجي ويو
۽ پيار جا سڀ رواج آزاد ٿي ويا. 7.
بادشاهه کي ان راڻي سان پيار ٿي ويو
جنهن اهڙو ڪردار ادا ڪيو.
(بادشاهه هاڻي) هن سان پيار ڪرڻ لڳو
۽ ذهن مان بيئر جو فن وساري ڇڏيو. 8.
هتي سري چرتروپاخيان جي تريا چرتر جي منتري ڀوپ سمواد جي 159 هين باب جو نتيجو آهي، تمام سٺو آهي. 159.3156. هلي ٿو
چوويهه:
بلونت سنگهه تروت جو وڏو بادشاهه هو.
(سندس چمڪ ائين هئي) ڄڻ ودادتا کيس ٻيو سج بڻائي ڇڏيو هجي.
هو تمام سهڻو هو
جن مان پکي، ميرگا (جهنگلي جانور)، يڪشا ۽ ڀوڳنگ به شوقين هئا. 1.
سندس محل ۾ سٺ راڻيون هيون.
هن جهڙي سهڻي ٻي ڪا به عورت نه هئي.
مڙس سڀني سان پيار ڪندو هو
۽ وقت بوقت رتيديري به ڪندو هو. 2.
رکم ڪالا راڻي ڏاڍي دلچسپ هئي.
هن پنهنجو سڀ ڪم ۽ تصوير وڃائي ڇڏيو هو.
جڏهن هوش آيو ۽ کيس عذاب ڪيو
سو نوڪر موڪليندو هو ۽ بادشاهه کي سڏيندو هو. 3.
ٻٽي
ڪرشن ڪالا نالي هڪ نوڪر بادشاهه ڏانهن موڪلي وئي.
پوءِ هوءَ ان (بادشاهه) تي مگن ٿي وئي، جنهن کي ڪم ديو بي صبر ڪيو هو. 4.
چوويهه:
(داسي چوڻ لڳو) اي راجن! منهنجي ڳالهه ٻڌ.