جڏهن سڀ کان وڌيڪ طاقتور چانڊڪا پنهنجي ڪنن سان ديوتائن جي روئڻ جو آواز ٻڌو ته هن سڀني ڀوتن کي مارڻ جو واعدو ڪيو.
زبردست ديوي پاڻ کي ظاهر ڪيو ۽ وڏي ڪاوڙ ۾، هن پنهنجي ذهن کي جنگ جي خيالن ۾ مشغول ڪيو.
ان موقعي تي، ديوي ڪالي دفن ڪندي ظاهر ٿيو. هن جي پيشاني، اهو تصور ڪندي شاعر جي ذهن تي ظاهر ٿيو،
يعني سڀني ڊيمن کي ناس ڪرڻ لاءِ، موت ڪالي جي روپ ۾ جنم ورتو هو.
اها طاقتور ديوي، تلوار هٿ ۾ کڻي، وڏي ڪاوڙ ۾، بجليءَ وانگر گجگوڙ ڪئي.
سندس گجگوڙ ٻڌي سميرو جهڙا وڏا جبل لرزڻ لڳا ۽ زمين شيشن ناگا جي ڪنڌيءَ تي اٽڪي پئي.
برهما، ڪبير، سج وغيره خوفزده ٿي ويا ۽ شيو جو سينو ڌڙڪڻ لڳو.
وڏي شان واري چانڊيي، پنهنجي ٻرندڙ حالت ۾، موت وانگر ڪاليڪا ٺاهي، هن طرح ڳالهايو. 75.
DOHRA,
چانڊڪا، هن کي ڏسي، هن سان ڳالهايو.
اي منهنجي ڌيءَ ڪاليڪا، مون ۾ ضم ٿي.
چانڊئي جا اهي لفظ ٻڌي هوءَ پاڻ ۾ ملي وئي،
جيئن جمنا گنگا جي وهڪري ۾ پوي ٿي.
سويا،
پوءِ ديوي پاروتي ديوتائن سان گڏجي، هنن جي ذهن ۾ اهڙيءَ طرح غور ڪيو،
ته ڀوت زمين کي پنهنجو سمجهي رهيا آهن، ان کي جنگ کان سواءِ واپس وٺڻ بيڪار آهي.
اندرا چيو، اي ماءُ، منهنجي دعا ٻڌي، اسان کي وڌيڪ دير نه ڪرڻ گهرجي.
پوءِ طاقتور چانڊئي هڪ خوفناڪ ڪاري نانگ وانگر، ڀوتن کي مارڻ لاءِ ميدان جنگ ۾ هليو ويو.
ديوي جو جسم سون جهڙو آهي، ۽ هن جون اکيون مامولا جي اکين وانگر آهن، جن جي اڳيان ڪنول جي خوبصورتي شرمسار ٿيندي آهي.
ائين ٿو لڳي ته خالق، هٿ ۾ امبروسيا کڻي، هڪ اهڙو وجود پيدا ڪيو آهي، جنهن جي هر عضوي ۾ امرت سمايل آهي.
چنڊ ديوي جي منهن لاءِ مناسب مقابلو پيش نٿو ڪري، ٻيو ڪجهه به نه ٿو ٿي سگهي.
سميرو جي چوٽي تي ويٺي ديوي اندرا (سچي) جي راڻي وانگر نظر اچي ٿي.
DOHRA,
سميرو جي چوٽيءَ تي طاقتور چانڊئي شاندار نظر اچي ٿي،
هن جي هٿ ۾ تلوار سان هوءَ لڳي ٿي ته ياما پنهنجي ڪلب کي کڻي رهيو آهي. 80.،
اڻڄاتل سببن جي ڪري، هڪ ڀوت ان سائيٽ تي آيو.
جڏهن هن ڪالي جو خوفناڪ روپ ڏٺو ته هو بيهوش ٿي هيٺ ڪري پيو.
جڏھن ھوش ۾ آيو، تڏھن انھيءَ ڀوت، پاڻ کي مٿي کڻي، ديوي کي چيو،
”آءٌ راجا سمڀ جو ڀاءُ آهيان،“ پوءِ ڪجهه ترڪيءَ سان شامل ڪيائين
هن پنهنجي زبردست هٿياربند طاقت سان ٽنهي جهانن کي پنهنجي قبضي هيٺ آندو آهي.
اهڙو آهي راجا سمڀ، اي شاندار چندي، ان سان شادي ڪر. 83.
ديوتائن جون ڳالهيون ٻڌي، ديوي جواب ڏنو ته:
اي بيوقوف شيطان، مان جنگ ڪرڻ کان سواءِ هن سان شادي نٿو ڪري سگهان.
اهو ٻڌي اُهو ڀوت تمام تيزيءَ سان راجا سمڀ وٽ ويو.
۽ هٿ جهلي، پيرن تي ڪري، دعا ڪيائين ته: 85.
اي بادشاھه، تو وٽ سڀ جوا آھن سواءِ زال جي.
هڪ سهڻي عورت جنگل ۾ رهي ٿي، اي ماهر، ان سان شادي ڪر. 86.
سورٿا،
بادشاھه جڏھن اھي عجيب ڳالھيون ٻڌيون، تڏھن چيائين:
اي ڀاءُ، ٻڌاءِ ته ڪيئن لڳي ٿي؟
سويا،
هن جو چهرو چنڊ جهڙو آهي، جنهن کي ڏسي سڀ تڪليفون ختم ٿي وڃن ٿيون، هن جا گهنگهرا وار به نانگن جي حسن کي چورائي ڇڏين ٿا.
هن جون اکيون ڦٽيل لوٽس وانگر آهن، هن جون ابرو ڪمان وانگر آهن ۽ هن جون اکيون تير وانگر آهن.
هن جي کمر شينهن وانگر پتلي آهي، هن جي چال هاٿيءَ وانگر آهي ۽ ڪپڊ جي زال جي شان کي شرمائي ٿي.
هن جي هٿ ۾ تلوار آهي ۽ شينهن تي سوار آهي، هوءَ سج وانگر شاندار آهي، شيوا جي زال.88.
ڪيبٽ،
اکين جي چستيءَ کي ڏسي وڏي مڇي شرمائجي ٿي وڃي ٿي، نرمي ڪنول کي شرمائجي ٿي وڃي ٿي ۽ خوبصورتي واڱڻائي کي ٿلهو بڻائي ٿي، منهن کي ڪنول سمجهي، ڪاري ماکيءَ جي جنون ۾ هيڏانهن هوڏانهن ڀڄڻ لڳيون آهن.
نِڪَ، طوطا ۽ ڳچيءَ کي ڏسي، ڪبوتر ۽ آواز ٻڌي، رات جو پاڻ کي لُٽل سمجهن ٿا، سندن ذهن کي ڪٿي به آرام نٿو اچي.