موسيقيءَ جا نغما وڄايا ويا ۽ مسلسل جنگجو شينهن وانگر گوڙ ڪرڻ لڳا ۽ ميدانن ۾ گهمڻ لڳا.
(جنھن کي) تير ھلائي، ھٿيار ڀڃي ٻئي پاسي موڪليندا ھئا.
لڙڪن مان ڦڙا ڪڍيا پيا وڃن ۽ نانگ جھڙا تير موت جي قاصد وانگر ماريا پيا وڃن.
اهي بي خوفي سان تلوارون هلائيندا آهن،
ويڙهاڪ بي خوفي سان تير اڇلائي رهيا آهن ۽ هڪ ٻئي کي چيلينج ڪري رهيا آهن.
(وارن) پٿر تي اڇا تير مارڻ
اُهي ڦاٽن ۽ پٿرن کي ورهائي رهيا آهن ۽ غضب جو زهر پي رهيا آهن.
رنڌير ويڙهاڪن ۾ وڙهندا،
فتح حاصل ڪندڙ ويڙهاڪ جنگ ۾ هڪ ٻئي سان وڙهندا رهيا آهن ۽ وڙهندا رهيا آهن.
ديوتا ۽ شيطان جنگ کي ڏسندا،
ٻئي ديوتا ۽ شيطان جنگ کي ڏسي رهيا آهن ۽ فتح جو آواز بلند ڪري رهيا آهن.
آسمان ۾ وڏن گدھن جا ٻچا ڳالهائيندا آهن.
گاناس ۽ وڏا گدھ آسمان ۾ گھمي رهيا آهن ۽ ويمپائر زور زور سان رڙيون ڪري رهيا آهن.
ڀوتن کان سواءِ ڀوت به ڌرتيءَ تي گهمي رهيا آهن.
ڀوت بي خوفيءَ سان کلندا رهيا ۽ ٻئي ڀاءُ رام ۽ لکشمن ان جنگ کي ڏسندا رهيا.
(رام چندر) خار ۽ دکن کي قتل ڪري (درياهه ۾ ماريو) ۽ روهڙي ڏنو.
رام ٻنهي کي مارڻ کان پوءِ خار ۽ دوشن کي موت جي وهڪري ۾ وهائي ڇڏيو. فتح کي چئني پاسن کان تمام گهڻو ساراهيو ويو.
ديوتائن گلن جي بارش ڪئي.
ديوتائن گلن جي بارش ڪئي ۽ ٻنهي فاتح ويڙهاڪن رام ۽ لکشمن کي ڏسي لطف اندوز ٿيو.
بچيتار ناٽڪ ۾ راموتار ۾ ڪهاڙي ۽ دشمن جي قتل جي ڪهاڻي جي پڄاڻي.
هاڻي شروع ٿئي ٿو سيتا جي اغوا جو بيان:
منوهر اسٽينزا
خار ۽ دشن جي مارجڻ جو ٻڌي راڻيءَ مارچ جي گهر هليو ويو.
هُن پنهنجا هٿيار پنهنجن ويهن هٿن ۾ جهليا هئا ۽ ڪاوڙ ۾ پنهنجن ڏهن سرن کي ڌڪ هڻي رهيو هو.
هن چيو ته، جن سورپنڪا جي نڪ ڪٽي ڇڏي آهي، انهن جي اهڙي عمل مون کي پريشان ڪيو آهي.
���� توهان جي زال کي پنهنجي ڪمپني جي ڪپهه جي ڪپهه ۾ ٻڏي ويندي .����348.
مريخ جو خطاب:
منوهر اسٽينزا
�اي منهنجا رب! منهنجي جاءِ تي اچڻ تي تو کي ڏاڍي مهرباني هئي.
تنهنجي اچڻ تي منهنجا خزانا ڀرجي ويا، اي منهنجا رب!
پر مان ھٿ جوڙ ڪري عرض ٿو ڪريان ۽ مھرباني ڪري ڪو اعتراض نه ڪر،
اها منهنجي دعا آهي ته رام حقيقت ۾ هڪ اوتار آهي، کيس پنهنجو جهڙو انسان نه سمجهو.
اهي ڳالهيون ٻڌي راون ڪاوڙ ۾ ڀرجي ويو ۽ هن جا عضوا جلڻ لڳا، هن جو چهرو لال ٿي ويو ۽ هن جون اکيون غصي سان وڌي ويون.
هن چيو ته اي بيوقوف! تون منهنجي اڳيان ڇا پيو ڳالهائين ۽ انهن ٻن ڄڻن کي اوتار سمجهي رهيو آهين
هنن جي ماءُ فقط هڪ ڀيرو ڳالهايو ۽ سندن پيءُ ناراض ٿي کين جنگل ڏانهن موڪليو
� � �ٻئي نراس ۽ لاچار آهن، اهي مون سان ڪيئن وڙهندا.350.
� �اي بيوقوف! جيڪڏھن مان توکان اُتي وڃڻ لاءِ پڇڻ نه آيو ھجان ھا، ته تنھنجا ڳاڙھا وار اُڇلي ڇڏيان ھا.
۽ هن سونهري قلعي جي چوٽيءَ تان تو کي سمنڊ ۾ اڇلائي ٻوڙي ڇڏيان ها.
هي دنيا ٻڌي ۽ دل ۾ ڪاوڙ ۽ ڪاوڙ ۾، موقعي جي شدت کي محسوس ڪندي، مارچ اُها جاءِ ڇڏي هليو ويو.
هن محسوس ڪيو ته ناپاڪ راون جو موت ۽ زوال رام جي هٿان يقيني آهي. 351.
هن پاڻ کي سون جي هرڻ ۾ تبديل ڪيو ۽ رام جي گهر ۾ پهچي ويو.
ٻئي طرف راڻا يوگي جي پوشاڪ پهري، سيتا کي اغوا ڪرڻ لاءِ ويا، ائين پئي لڳو ته موت کيس اتي ئي وٺي وڃي رهيو آهي.
سونهري هرڻ جي خوبصورتي ڏسي سيتا رام جي ويجهو آئي ۽ چيائين:
اي اودھ جا بادشاهه ۽ ڀوتن کي ناس ڪندڙ! وڃ ۽ اهو هرڻ مون لاءِ وٺي اچ.
رام جو ڪلام:
اي سيتا! ڪنهن به سون جي هرڻ جي باري ۾ نه ٻڌو هو ۽ جيتوڻيڪ رب ان کي پيدا نه ڪيو آهي
بيشڪ هي ڪنهن شيطان جو فريب آهي، جنهن اوهان ۾ هي فريب پيدا ڪيو آهي
سيتا جي تڪليف ڏسي، رام پنهنجي خواهش کي ڇڏي نه سگهيو