اسان کي هڪ بابا جي لعنت هئي،
جنهن سبب (اسان) هتي آياسين ۽ جنم ورتو. 7.
پوءِ ريکي اسان کي ٻڌايو ته،
توهان ٻنهي جو وري قرض هوندو.
(توهان) ڪيترائي سال مٽي لوڪ ۾ گذاريندا
۽ پوءِ ٻئي جنت ۾ ايندا.
توهان جي گهر ۾ رهڻ سان (گهڻو) خوشي حاصل ڪئي آهي،
هاڻي ريڪي جي لعنت جو دور پڄاڻي تي پهتو آهي.
ائين چوڻ کان پوءِ هوءَ محل ۾ آئي
۽ پيريءَ سان گڏ شاهه کي سڏيو. 9.
چوويهه:
(راڻيءَ پريءَ کي چڱيءَ طرح سمجھايو ته) ”گائي گائي“ جو آواز (آواز) ٺاهجي.
آسمان ڏانهن وڃي، ته بادشاهه ٻڌو.
جڏهن پرينءَ کي راز سمجهه ۾ آيو.
تڏهن پرين چيو ته مان به (ساڳئي) چڱائي چوندس. 10.
راڻي شاهه سان گڏ وڃي بادشاهه وٽ پهتي ۽ چيائين ته:
راجن! راڻي وڃي رهي آهي.
ائين چوڻ کان پوءِ (راڻي) غائب ٿي وئي
۽ ’گائي گائي‘ جو آسمان بڻجي ويو. 11.
ثابت قدم:
”گون گي“ جو آڪاش باني ڪافي عرصي کان ڳايو ويو
۽ بادشاھه عوام سان گڏ ان ڳالھ کي پنھنجي دل ۾ سمجھي ويو
ته راڻي پنهنجي ڀاءُ سان گڏ جنت ۾ هلي وئي آهي.
(ڪو به) بيوقوف ڀيد ابڙو جو خيال نه ڪري سگهيو. 12.
چوويهه:
سڀني گڏجي ائين چيو،
اي راجن! تنهنجي زال جنت ۾ هلي وئي آهي.
پنهنجي ذهن ۾ فڪر نه ڪريو.
ٻي سهڻي سهڻي عورت سان شادي ڪر. 13.
هتي سري چرتروپاخيان جي تريا چتر جي منتري ڀوپ سمباد جي 371 هين چترڪاري جو نتيجو آهي، سڀ خير آهي. 371.6731. هلي ٿو
چوويهه:
اي راجن! ٻيو حوالو (ڪردار) ٻڌو.
جيئن هڪ عورت بادشاهه سان ڪئي.
جلاج سين نالي هڪ راجا ٻڌندو هو.
سندس راڻي جو نالو سوچي متي هو. 1.
سندس ڳوٺ جو نالو سوچي بيوٽي پيو.
کيس امر پوريءَ سان مشابهت ڏني وئي.
بادشاهه کي راڻي سان پيار نه هو.
جنهن سبب راڻي اداس رهندي هئي. 2.
راڻي ويد جو روپ وٺي
هوءَ بادشاهه جي گهر هلي وئي. (وڃندي) چيائين،
توهان کي اسدا (بيماري) ملي وئي آهي.
مون کي ڪال ڪريو ۽ (پنھنجو) علاج ڪر. 3.
تون تيز هلڻ کان پسين ٿو
۽ سج ڏانهن ڏسندي، اکيون ڳاڙهيون محسوس ٿينديون آهن.
بادشاهه سندس ڳالهه کي سچو سمجهي قبول ڪيو
۽ بيوقوف علحدگيء جي عمل کي نه سمجهيو. 4.
بيوقوف بادشاهه اهو راز نه سمجهي.
(هو هڪ طبيب بڻجي ويو) عورت کي سڏيو ۽ علاج ڪيو.
هن (عورت) دوا ۾ زهر وجهي ڇڏيو
۽ بادشاھه کي اکين جي اوٽ ۾ ماري ڇڏيو. 5.
هتي سري چرتروپاخيان جي تريا چترترا جي منتري ڀوپ سمباد جي 372 هين ڪردار جو نتيجو آهي، سڀ خير آهي. 372.6736. هلي ٿو
چوويهه:
جتي دولت آباد شهر رهي ٿو.
اتي هڪ بادشاهه هو، جنهن جو نالو بيڪت سنگھ هو.
ڀنڀري سندس زال هئي،
جنهن جهڙو خدا وري پيدا نه ڪيو. 1.
ڀيم سين نالي هڪ راجا هو.
ڄڻ ڪو ٻيو چنڊ پيدا ٿيو هجي.
سندس زال جو نالو آفتاب دايو هو.
(اهڙيءَ طرح ڏٺائين) ڄڻ ته سون ڳري ويو آهي ۽ ٺهيل ٺهيل آهي. 2.
هن (عورت) دل ۾ سوچيو
(مان پاڻ) ڀواني ڪيئن ٿي سگهان.
جڏهن ٻيا سڀ جاڳندا نظر آيا ته هوءَ سمهي رهي هئي.
(پر هڪدم) اُٿي بيٺو، (ڄڻ) ڪو خواب ڏٺائين. 3.
(هن) چيو ته ڀواڻيءَ مون کي درشن ڏنو آهي
سڀني کي ائين ٻڌايو.
(هاڻي) جيڪا نعمت (آءٌ) ڏيندس اها ئي هوندي
۽ ان ۾ ڪو به بدلو نه هوندو. 4.
(سندس) ڳالهيون ٻڌي ماڻهو پيرن تي ڪري پيا
۽ پيار سان دعا گهرڻ لڳو.
هوءَ سڀني جي ’مائي‘ (ماءِ ديوي) بڻجي وئي.