جڏهن هن سان شادي ڪئي
۽ کڻي پنهنجي گهر پهتو.
(پوءِ) ان عورت هڪ مرد کي ڏٺو
هن جهڙو راجڪمار ڪو نه هو. 4.
هن کي ڏسي، هن جو ڌيان ڇڪايو.
ننڊ جي بک هڪدم هلي وئي.
سخي کيس موڪلائي سڏيندو هو
۽ هوءَ هن سان دلچسپيءَ سان کيڏندي هئي. 5.
هن لاءِ هن جو پيار گهڻو وڌي ويو
جيئن هير ۽ رانجهي هو.
ڌيرج کي (پنهنجي مڙس) ڪيتو کي به ياد نه هو
۽ هوءَ کيس (ٻئي مڙس) ڌرم جو ڀاءُ ڪري سڏيندي هئي. 6.
سهرور جي گهر جا ماڻهو فرق نه سمجهندا هئا
۽ (ان کي) ان عورت جو ديندار ڀاءُ سمجھيائين.
(اهي) بيوقوف فرق نه سمجهندا هئا.
(7) کيس ڀاءُ سمجهندا هئا ۽ ڪجهه به نه چوندا هئا.
هڪ ڏينهن عورت ائين چيو.
زال مڙس کي زهر ڏئي قتل ڪيو.
ڀانت ڀانت روئي
۽ ماڻهن جي نظر ۾ مٿي جا وار ڦٽي ڪيائين. 8.
(چوڻ لڳو) هاڻي مان ڪنهن جي گهر ۾ رهيس؟
۽ مان لفظ ’محبوب‘ ڪنهن کي مخاطب ڪريان؟
خدا جي گهر ۾ انصاف ناهي.
(هن) منهنجي اها حالت زمين تي ڪئي آهي. 9.
گهر جو سمورو پئسو پاڻ سان کڻي ويو
۽ ميترا سان گڏ روانو ٿيو.
جنهن کي ڌرم ڀڙ سڏيو ويو،
(هن) هن چال سان کيس گهر جو مالڪ بنايو. 10.
هر ڪو ائين چوي
۽ گڏجي سوچيو.
هن عورت کي ڇا سوچڻ گهرجي؟
جنهن کي خدا اهڙي حالت ڏني آهي. 11.
سو گهر جو سمورو پئسو کڻي وڃ
پنهنجي ڀاءُ جي زال وٽ ويو آهي.
(ڪو به) ڀيد عابد کي سمجهي نه سگهيو.
(انهيءَ عورت) مالڪ کي ماري ڇڏيو ۽ دوست سميت هليو ويو. 12.
هتي ختم ٿئي ٿو منتري ڀوپ سمباد جو 309 هون چارتر، شري چرتروپاخيان جي تريا چترتر، سڀ خير آهي. 309.5912. هلي ٿو
چوويهه:
پوءِ وزير چيو.
اي راجن! تون منهنجو (اڳيون) ڪلام ٻڌ.
جتي گارو ملڪ رهن ٿا.
گوراسينا نالي هڪ راجا هو. 1.
سندس زال جو نالو راس تلڪ دائي هو.
چنڊ هن کان روشني کسي ورتي.
سمندرڪ (علم نجوم ۾ لکيل عورتن جون خاصيتون) سڀ هن وٽ هئا.
جيڪو شاعر پنهنجي تصوير تي فخر ڪري سگهي ٿو. 2.
هڪ بادشاهه جو پٽ هو،
ڄڻ ته اندرا ڌرتيءَ تي هئي.