هاٿي، گهوڙا، رٿ ۽ سوار سوار ميدان جنگ ۾ ائين ڪري پيا، جيئن بهار جي پڇاڙيءَ ۾ بهار جي واءُ جي ڪري ڪَنَ جا وڻ اُڇليا ويا.
بندر ڪاوڙيل هئا ڇاڪاڻ ته سندن دلين ۾ ڪاوڙ جاڳي پئي هئي.
بندر جا لشڪر به دشمن تي اچي بيٺا، دل ۾ سخت ڪاوڙيل ۽ چارئي پاسن کان اڳتي وڌيا ۽ زور زور سان نعرا هڻندا رهيا، بنا ڪنهن شڪ جي پنهنجي جاءِ تان پوئتي هٽي ويا.
راڻيءَ جي جماعت به اتان کان تير، ڪمان، مقعد ۽ ڀورا کڻي آئي هئي. جنگ ۾ مشغول ٿيڻ سان
ٻئي پاسي کان راڻيءَ جو لشڪر پنھنجا ھٿيار ۽ ھٿيار جھڙوڪ تير، ڪمان، گدڙ کڻي اڳتي وڌيو، اھڙيءَ طرح ڪري پيو، جو چنڊ پنھنجي رخ ۾ ويھي رھيو ۽ شيو جو خيال رکجي ويو. 611.
جنگ ۾ وڙهندڙ شهيدن جا زخمي لاش ڪيترن ئي زخمن سبب خوفناڪ ٿي چڪا هئا.
جسم تي زخم لڳڻ کان پوءِ، ويڙهاڪ ٻڏڻ لڳا ۽ ڪِرڻ لڳا ۽ گيدڙ، گِند، ڀوت ۽ ڀوت دماغ ۾ خوش ٿيا.
خوفناڪ جنگ ڏسي سڀ طرفن کان لڄي ٿي ويا ۽ ديگپالن (نگران ۽ ڊائريڪٽرن) قيامت جي اچڻ جو اندازو لڳايو.
زمين ۽ آسمان پريشان ٿي ويا ۽ جنگ جي خوفناڪ حالت ڏسي ديوتائون ۽ راڻا ٻئي حيران ٿي ويا.
راڻا ڏاڍي ڪاوڙ ۾ اچي گڏهه تير ڇڏڻ لڳو
هن جي تيرن سان زمين، آسمان ۽ سڀ طرفا ڦاٽي پيا
انهيءَ پاسي رام هڪدم ڪاوڙ ۾ اچي انهن سڀني تيرن کي گڏ ڪري تباهه ڪري ڇڏيو.
تيرن جي ڪري جيڪا اوندهه پکڙيل هئي، سا وري سج جي روشنيءَ سان چئني پاسن کان صاف ٿي وئي.
ڪاوڙ ۾ ڀرجي رام ڪيترائي تير ڇڏيا
جنهن ڪري هاٿي، گهوڙا ۽ سواريون ڀڄي ويا
جنهن طريقي سان سيتا جي ڏک کي دور ڪري آزاد ڪري سگهجي ٿو.
رام اڄ به اهڙيون سڀ ڪوششون ڪيون ۽ ان ڪمل اکين واري پنهنجي خوفناڪ جنگ سان ڪيترن ئي گهرن کي ويران ڪري ڇڏيو.
راڻا غصي ۾ گوڙ ڪيو ۽ سندس لشڪر کي اڳتي وڌڻ جو سبب بڻيو،
زور زور سان رڙيون ڪندو ۽ پنهنجا هٿيار هٿ ۾ جهلي سڌو رام وٽ آيو ۽ ساڻس جنگ ڪيائين.
هن پنهنجن گهوڙن کي بي خوفيءَ سان چڪ هڻي ڊوڙايو.
هن پنهنجي رٿ کي ڇڏي، مون حڪم ڏنو ته رام کي پنهنجي تير سان مارڻ لاءِ ۽ اڳتي آيو.
جڏهن تير نڪري ويا ته رام جي هٿن ۾ زمين،
آسمان، نير دنيا ۽ چئن طرفن کي مشڪل سان سڃاڻي سگهيو
اهي تير، ويڙهاڪن جي هٿيارن جي وچ ۾ سوراخ ڪري ڇڏيندا آهن ۽ انهن کي هڪ ساهه جي آواز کان سواء ماريندا آهن،