1777ع ۾ گهوڙي جي ڌمڪي سان گھڻا ئي ڦاٽي پيا ۽ ڪرشن پنهنجي طاقت سان جنگ جي ميدان ۾ سڀني ويڙهاڪن کي مات ڏئي ڇڏيو.
هن پاسي بلرام ۽ ٻئي طرف ڪرشن ڪيترن ئي جنگين کي ماري ڇڏيو
ويڙهاڪن، جيڪي دنيا جا فاتح هئا ۽ مصيبت جي ڏينهن ۾ بادشاهه لاء تمام گهڻو مفيد هئا،
سري ڪرشن کين جنگ جي ميدان ۾ ماري ڇڏيو ۽ زمين تي اڇلائي ڇڏيو.
ڪرشن انهن کي بي جان ڪري ڇڏيو ۽ انهن کي زمين تي لتاڙي ڇڏيو، جيئن ته واءُ جي زوردار ڦوڪ سان ڪيلي جي وڻن جي ڪري.
جيڪو سٺو بادشاهه شري ڪرشن سان وڙهڻ لاءِ گهر ڇڏي ويو هو.
جن بادشاهن پنهنجا گهر ڇڏيا هئا ۽ ڪرشن سان وڙهڻ لاءِ آيا هئا ۽ جيڪي پنهنجن گهوڙن، هاٿين ۽ رٿن تي سوار ٿي شاندار نظر اچي رهيا هئا.
اهي ڪرشنا جي طاقت سان ائين ناس ٿي ويا جيئن ڪڪرن کي هوا سان هڪدم ناس ڪري ڇڏيو.
بزدل ڀڄڻ ۽ پنهنجي جان بچائڻ ۾ پاڻ کي خوش نصيب سمجهي رهيا هئا.1779.
ڪرشن جا تير ۽ ٽڪنڊا نڪرندي ڏسي رٿن جا ڦيٿا به عجيب انداز ۾ گھمڻ لڳا.
بادشاهن، پنهنجي قبيلن جي عزت ۽ رواج کي نظر ۾ رکندي، ڪرشن سان وڙهندا رهيا.
۽ ٻيا ڪيترائي راجا، جن کي جراسند کان حڪم ملي، فخر سان لڙائي ۽ جنگ لاءِ وڃڻ لڳا
1780ع ۾ ڪرشن کي ڏسڻ لاءِ وڏي شوق سان وڏي ويڙهاڪ، وڙهڻ لاءِ اچي رهيا آهن.
ڪرشن پوءِ پنهنجو ڪمان ڪڍيو ۽ تيرن جو هڪ مجموعو ڪڍي ڇڏيو
سندس پاران جيڪي ويڙهاڪ هئا، سي وڏي مصيبت ۾ ڦاٿل هئا
تير گهوڙن جي ٽنگن ۾ داخل ٿي ويا آهن
گھوڙن جي جسمن تي ڪرشن پاران ڇڏيل اُھي پنن وارا تير ائين نظر اچن ٿا، جيئن اڳ ۾ ساج شالي ھوٽر (1781) جا نوان پر ڪٽيا ھئا.
چوپي
پوءِ سڀني دشمنن جي ذهن ۾ ڪاوڙ ڀرجي ويندي آهي
پوءِ سڀئي دشمن ڪاوڙ ۾ ڀرجي ويا ۽ بي خوفيءَ سان ڪرشن کي گھيري ويا
اهي مختلف قسم جي هٿيارن سان وڙهندا آهن
”مارو، مارو“ جو نعرو هڻي، مختلف قسم جا هٿيار کڻي وڙهڻ لڳا.
سويا
ڪردت سنگهه ڪرپان هٿ ڪري شري ڪرشن جي سامهون بيٺو ۽ چيائين:
ڪروڌت سنگهه تلوار ڪڍي ڪرشن جي سامهون آيو ۽ چيائين، ”جڏهن کھرگ سنگهه توکي وارن کان پڪڙي پوءِ آزاد ڪيو هو، تڏهن تون پنهنجي حفاظت جو خيال ڪري، پري پري کان پنهنجي ٽڪنڊي کي کنيو هو.
”توهان کير نوڪرن جي گهرن ۾ پيئندا هئا، اهي ڏينهن وساري ويٺا آهيو؟ ۽ هاڻي تو وڙهڻ جو ارادو ڪيو آهي“
شاعر چوي ٿو ته ڪروڌت سنگهه پنهنجي لفظن جي تيرن سان ڪرشن کي ماريندو نظر آيو.
اهڙيون ڳالهيون ٻڌي شري ڪرشن ناراض ٿي ويو ۽ سدرشن چڪر پنهنجي هٿ ۾ کنيو.
اهي ڳالهيون ٻڌي، ڪرشنا، ڪاوڙ ۾ اچي، پنهنجي سڪ کي هٿ ۾ کڻي، پنهنجي ڪاوڙ کي پنهنجي اکين سان ڏيکاري، دشمن جي ڳچيءَ تي اڇلائي ڇڏيو.
هڪدم هن جو مٿو کٽي ويو ۽ زمين تي ڪري پيو. (سندس) مثال (شاعر) شيام هن طرح چيو آهي ته:
1784ع ۾ ٽڪر لڳڻ تي، سندس مٿو زمين تي ائين ڪري پيو، جيئن ڪو ڪنڀار ٿلهي تان ڪڪڙ لاهي، تار سان ڪٽيندو هو.
شترو هينتا (دشمنن جو قاتل) جي نالي سان مشهور، ڪرودت سنگهه ڪرشن سان جنگ ڪئي، جنهن هن ويڙهاڪ کي بي جان ڪري ڇڏيو.
هي جنگجو اڳ ۾ سڀني ڏهن طرفن جو فاتح هو
سندس روح رب ۾ ضم ٿي ويو، جيئن سج جي روشنيءَ سان زمين جي چراغ جي روشني
سج جي دائري کي ڇهندي، سندس روح 1785ع تائين پهچي ويو.
جڏهن سترو بيدر کي قتل ڪيو ويو ته ڪرشن جو ذهن ڪاوڙ سان ڀرجي ويو.
هن دشمن کي مارڻ ڪري، ڪرشن سخت ناراض ٿي، سڀ ڪجهه وساري دشمن جي لشڪر ۾ داخل ٿيو.
ڀائرو (نالي) راجا سان وڙهندي ۽ اکين جي جھلڪ ۾ کيس بي جان ڪري ڇڏيو.
هن راجا ڀير سنگهه سان جنگ ڪئي ۽ ان کي به هڪدم قتل ڪري ڇڏيو ۽ هو پنهنجي رٿ تان زمين تي ائين ڪري پيو، جيئن ڌرتي ٽٽندي ۽ آسمان مان هيٺ ڪري پئي.
ويڙهاڪ ميدان جنگ ۾ رت سان ڀريل ۽ پيپ جي زخمن سان رنڱيل آهن
ڪي ته زمين تي ڪري پيا آهن ۽ انهن جا لاش گدڙ ۽ گدڙ ڇڪي رهيا آهن
۽ ڪيترن ئي ماڻهن جا وات، چپ، اکيون، وغيره ڀاڄين سان ڇنڊيا پيا وڃن.
ڪُوڙا زور سان گھڻن جي اکين ۽ منهن کي ڇڪي رهيا آهن ۽ يوگيني ڪيترن ئي ماڻهن جي آنڊن کي هٿن ۾ ڌڪي رهيا آهن.
دشمن پنهنجن هٿن ۾ تلوارون کڻي ڪرشن جي لشڪر تي چئني طرفن کان فخر سان ڪري پيا.
هن پاسي کان ڪرشن جا ويڙهاڪ اڳتي وڌيا،
۽ دشمن کي للڪارڻ لاءِ پنهنجن تيرن، تلوارن ۽ خنجرن سان وار ڪرڻ لڳا
جيڪي وڙھڻ لاءِ اچن ٿا، سي فتح ٿي وڃن ٿا، پر گھڻا ڀڄي ويا آھن ۽ گھڻا ڪٺا ٿي پيا آھن. 1788.
اهي ويڙهاڪ جن وڙهندي هڪ قدم به پوئتي نه هٽيا