اتي ڪالي نانگ سڀني ڳئون، ٻڪرين ۽ گوپا ڇوڪرن کي چڪ هنيو ۽ اهي سڀ مري ويا.
اهو ڏسي بلرام ڪرشن کي چيو ته ڀڄ ڀڄ، تنهنجو سڄو لشڪر نانگ جي هٿان مارجي ويو آهي.
DOHRA
(سري ڪرشن) هن ڏانهن شفقت سان ڏٺو
ڪرشنا سڀني ڏانهن نهاريندڙ نظر سان ڏٺو ۽ سڀ ڳئون ۽ گوپا ڇوڪرا هڪدم جيئرا ٿي ويا.205.
ساڳئي وقت هو اٿيو ۽ ڪرسي (سري ڪرشن جي) تسبيح ڪرڻ لڳو
سڀ اٿي بيٺا ۽ پير مضبوط ڪري چوڻ لڳا، ”اي اسان کي جيئڻ وارو! ڪو به تو کان وڏو ناهي.���206
هاڻي ڪارو نانگ کي ڳنڍڻ جو حوالو:
DOHRA
گوپ (ٻارن) کي پنهنجو (سري ڪرشن) سمجهي پنهنجي ذهن ۾ سوچيو
ڪرشن گوپا جي ڇوڪرن سان صلاح ڪئي ته ظالم ناگا (ڪالي) ان ٽانڪي ۾ رهي ٿو ۽ ان کي ٻاهر ڪڍيو وڃي.
سويا
ڪدمب جي وڻ تي چڙهندي، ڪرشن پنهنجي اونچائي تان ٽانڪي ۾ ٽپو ڏنو
هو ٿورو به نه ڊڄي ۽ صبر سان اڳتي وڌيو
پاڻي ماڻهوءَ جي ست درجن اونچائي تي پهتو ۽ ان مان ناگا ظاهر ٿيو پر پوءِ به ڪرشن ڪو به خوفزده نه ٿيو.
جڏهن ناگا هڪ ماڻهوءَ کي مٿس سوار ڏٺو ته وڙهڻ لڳو.
هن ڪرشن کي پاڻ ۾ ڳنڍيو، جنهن وڏي جوش ۾، ان جي جسم کي ڪٽي ڇڏيو
ڪرشن تي نانگ جي پڪڙ ٿلهي ٿي وئي، پر ڏسندڙن جي دلين ۾ وڏو خوف هو
برجا ڳوٺ جون عورتون پنھنجن وارن کي ڇڪيندي ۽ مٿن کي تاڪيندي ان طرف وڌڻ لڳيون.
پر نند کين ڇرڪائيندي چيو ته، اي ماڻهون، نه روئو! ڪرشن کي مارڻ تي ئي واپس ايندو.���209.
ڪرشن کي پاڻ ۾ ڳنڍيندي، اهو وڏو نانگ وڏي ڪاوڙ ۾ رڙيون ڪرڻ لڳو
نانگ ائين رڙ ڪري رهيو هو، جيئن پئسا ڏيندڙ پنهنجي نقدي صندوق جي گم ٿيڻ تي رڙيون ڪري رهيو هو
(يا) جيئن ڍوڪاڻي (’ڌميا‘) ڳالهائيندو آهي، اهڙو آواز پاڻي مان نانگ جي ڦوڪڻ سان پيدا ٿيندو آهي.
اهو نانگ گونجندڙ ڊرم وانگر سانس ڪري رهيو هو يا هن جو آواز پاڻيءَ جي وڏي وڇوڙي وانگر هو. 210.
برج بالڪ حيران ٿي (چوندو) ته، سري ڪرشن هن نانگ کي ماريندو.
برجا جا ڇوڪرا حيرانيءَ سان اهو سڀ ڪجهه ڏسي رهيا هئا ۽ هڪ ٻئي جا هٿ پڪڙي رهيا هئا، سوچي رهيا هئا ته ڪرشن کي ڪنهن به صورت ۾ نانگ کي مارڻ گهرجي.
(اُتان) برج جا سڀ ماڻهو، اُن کي ڳوليندا، (اتي آيا ۽) اڳتي وڌيا ۽ اُن کي ڏٺو.
برجا جا سڀئي مرد ۽ عورتون اهو عجيب تماشو ڏسي رهيا هئا ۽ ان پاسي ڪارا نانگ ڪرشن کي ائين چٻاڙي رهيو هو جيئن ڪو ماڻهو سندس ماني لذت سان کائي رهيو هجي.
جڏهن جسوڌا روئڻ لڳندي آهي ته سندس دوست کيس خاموش ڪري ڇڏيندا آهن. (چوندا آھن ته) ھي ڪنڌ ڏاڍو مضبوط آھي
جڏهن يشودا به روئڻ لڳي ته هن جي دوستن کيس تسلي ڏني ته ”ڪڏهن به پريشان نه ٿي ڪرشنا، ترانوورتا، بکي ۽ بڪاسورا وغيره ڀوتن کي ماريو آهي، ڪرشن انتهائي طاقتور آهي.
بلرام چيو ته هن نانگ کي مارڻ کانپوءِ ئي شري ڪرشن ايندو.
هو نانگ کي مارڻ کان پوءِ واپس ايندو، ٻئي طرف ڪرشنا پنهنجي طاقت سان ان نانگ جا سڀ لڙڪ ناس ڪري ڇڏيا.
شاعر جو ڪلام:
سويا
پنهنجي سڀني ماڻهن کي سخت پريشاني ۾ ڏسي، ڪناري تي بيٺو،
ڪرشن پنهنجو جسم نانگ جي چنبي مان آزاد ڪرايو، اهو ڏسي خوفناڪ نانگ ڪاوڙ ۾ اچي ويو.
هن وري پنهنجو ڪنڌ وڇايو، ڊوڙندو اچي ڪرشن جي سامهون آيو
ڪرشن، پاڻ کي حملي کان بچائيندي، ٽپو ڏئي نانگ جي پيشانيءَ تي پير رکي بيٺو.
ان نانگ جي مٿي تي چڙهڻ سان ڪرشن ٽپڻ لڳو ۽ نانگ جي مٿي مان گرم رت جا وهڪرا وهڻ لڳا.
جڏهن اهو نانگ آخري ساهه کڻڻ وارو هو ته هن جي وجود جي سموري چمڪ ختم ٿي وئي
پوءِ ڪرشن نانگ کي پنهنجي طاقت سان درياهه جي ڪناري تي وٺي ويو
انهيءَ ناگا کي ڪناري ڏانهن ڇڪيو ويو ۽ چئني پاسن کان رسيءَ کي ڳنڍي، ڇڪي ٻاهر ڪڍيو ويو.
ناگن ڪالي جي زال جي تقرير:
سويا
پوءِ سندس سڀ زالون ۽ پٽ هٿ ملايا ۽ ائين ناچ ڪرڻ لڳا،
پوءِ نانگ جون زالون روئيندي، هٿ ٻڌي چوڻ لڳيون، ”اي رب! اسان کي هن نانگ جي حفاظت جي نعمت عطا ڪر
�اي ربّ! جيڪڏهن تون زهر ڏيندؤ ته اسان به اهو ئي اختيار ڪريون ٿا ۽ جيڪڏهن زهر ڏيون ته اهو به اسان جو اختيار آهي.
ان ۾ اسان جي مڙس جو ڪو به قصور ناهي، ايترو چئي هنن ڪنڌ جهڪائي ڇڏيو.