لشڪر جا سڀ ويڙهاڪ، جيڪي پيادل، رٿن، گھوڙن ۽ هاٿين تي سوار هئا، مارجي ويا آهن.
اھي ڳالھيون ٻڌي، راجا سمھھ کي حيرت ٿي، 104.
تڏهن راجا ٻن ڀوتارن چند ۽ منڊ کي سڏيو.
جيڪي هٿ ۾ تلوار ۽ ڍال کڻي بادشاهه جي درٻار ۾ آيا. 105.،
انهن ٻنهي بادشاهه کي سجدو ڪيو، جنهن کين پنهنجي ڀرسان ويهڻ لاءِ چيو.
۽ انهن کي پيش ڪري، هن جي وات مان هن طرح چيو ته، توهان ٻئي عظيم هيرو آهيو.
بادشاھه کين پنھنجو کمربند، خنجر ۽ تلوار ڏنائين (۽ چيائين)
چانڊيي کي گرفتار ڪري وٺي اچو، ٻي صورت ۾ کيس قتل ڪيو وڃي.
سويا،
چانڊ ۽ مُنڊ، ڏاڍي ڪاوڙ ۾، چئن قسمن جي سٺي لشڪر سان گڏ ميدان جنگ ڏانهن روانا ٿيا.
اُن وقت ششن ناگا جي مٿي تي ڌرتي ائين لُڙڪندي هئي جيئن نديءَ ۾ ٻيڙي.
اها مٽي جيڪا آسمان ڏانهن گهوڙن جي ڇنڊن سان اڀري ٿي، شاعر پنهنجي ذهن ۾ مضبوطيءَ سان تصور ڪيو،
ته زمين خدا جي شهر ڏانهن وڃي رهي آهي ته جيئن ان جي وڏي بار جي هٽائڻ جي دعا ڪري. 108.
DOHRA,
ٻنهي ڀوتارن چند ۽ منڊ پاڻ سان گڏ ويڙهاڪن جو وڏو لشڪر وٺي ويا.
جڏھن جبل جي ويجھو پھتا تڏھن اُن جو گھيرو ڪيو ۽ وڏو شور مچايو.109.
سويا،
ديوتا جڏهن ڀوتن جو گوڙ ٻڌو ته هن جي دل ۾ ڏاڍي ڪاوڙ آئي.
هوءَ فوراً هلي وئي، پنهنجي شينهن تي سوار ٿي، پنهنجي شنخ کي ڦوڪيندي ۽ پنهنجي جسم تي سمورا هٿيار کڻي هلي وئي.
هوءَ جبل تان هيٺ لٿي دشمن جي لشڪر تي ۽ شاعر محسوس ڪيو،
اهو ته ڦوڪ آسمان مان لڙهندو ڪرين ۽ چورن جي رڍ تي لٿو آهي. 110.
چانڊئي جي ڪمان مان هڪ تير جو تعداد وڌي ڏهه، هڪ لک ۽ هڪ هزار ٿي وڃي ٿو.
پوءِ هڪ لک ٿي وڃي ٿو ۽ شيطانن جي جسمن کي نشانو بڻائي ٿو ۽ اتي ئي بيٺو رهي ٿو.
انهن تيرن کي ڪڍڻ کان سواءِ، ڪهڙو شاعر انهن جي ساراهه ۽ مناسب مقابلو ڪري سگهي ٿو.
لڳي ٿو ڦولن جي هوائن سان، وڻ پنن کان سواءِ بيٺا آهن.
شيطان مُنڊ پنهنجي تلوار کي هٿ ۾ کنيو ۽ زور سان رڙيون ڪري، شينهن جي پيرن تي ڪيترائي وار ڪيا.
پوءِ تمام تيزيءَ سان ديوي جي جسم تي هڪ ڌڪ هنيو، ان کي زخمي ڪري پوءِ تلوار ڪڍي ڇڏيائين.
رت سان ڍڪيل، شيطان جي هٿ ۾ تلوار ٽمٽار آهي، شاعر ان کان سواءِ ٻيو ڇا ٿو ڏئي،
موت جو ديوتا يما، پنهنجي اطمينان لاءِ پان کائڻ کان پوءِ، فخر سان پنهنجي نڪتل زبان کي ڏسي رهيو آهي. 112.
ديوتا کي زخمي ڪرڻ کان پوءِ جڏهن شيطان واپس آيو ته هن پنهنجي ترڪ مان هڪ ٿلهو ڪڍي ڇڏيو.
هن ڪمان کي پنهنجي ڪن تائين ڇڪيو ۽ تير ڇڏڻ ڏنو، جنهن جو تعداد تمام گهڻو وڌي ويو.
ديوتا منڊ پنهنجي ڍال کي منهن جي اڳيان رکي ۽ تير ڍال ۾ رکيل آهي.
ائين پئي لڳو ته ڪڇي جي پٺيءَ تي ويٺي، شيشن ناگا جا ڪنارا بيٺا آهن. 113.
شينهن کي سنڀاليندي، ديوي اڳتي وڌي ۽ تلوار هٿ ۾ کڻي، پاڻ کي سنڀالي،
۽ هڪ خوفناڪ جنگ شروع ٿي، مٽيءَ ۾ لٽڪندي ۽ دشمن جي بيشمار ويڙهاڪن کي ماريندي،
شينهن واپس وٺي دشمن کي اڳيان کان گھيرو ڪيو ۽ اهڙو ڌڪ ڏنو جو منڊ جو مٿو سندس جسم کان جدا ٿي ويو.
جيڪو زمين تي ائين ڪري پيو، جيئن ڪدوءَ جي لڙائيءَ مان کٽي.114.
ديوتا شينهن تي سوار ٿي ۽ پنهنجي وات سان شنخ وڄائيندي ائين ٿو لڳي جيئن اونداهي ڪڪرن ۾ روشني چمڪي رهي آهي.
هن ڊوڙندڙ شاندار طاقتور ويڙهاڪن کي پنهنجي ڊسڪ سان ماري ڇڏيو.
ڀوت ۽ گوبلن مئلن جو گوشت کائي رهيا آهن، زور شور سان آواز بلند ڪن ٿا.
منڊ جو مٿو هٽائي، هاڻي چانڊئي، چانڊيءَ سان ڊيل ڪرڻ جي تياري ڪري رهيو آهي. 115.
جنگ جي ميدان ۾ منڊ کي ماري، چانڊئي جي خنجر وري ائين ڪيو.
هن جنگ ۾ چند دشمنن جي مقابلي ۾ دشمن جي سڀني قوتن کي ماري ۽ تباهه ڪيو.
هن خنجر هٿ ۾ کڻي وڏي طاقت سان دشمن جي مٿي تي وار ڪري ان کي جسم کان جدا ڪري ڇڏيو.
ائين لڳي رهيو هو ته ديوتا شيو گنيش جي ٽڪنڊي کي پنهنجي ترشول سان هن جي مٿي کان جدا ڪري ڇڏيو آهي.
چوٿين باب جي پڄاڻي، جنهن جو عنوان آهي ”چند منڊ جو قتل“ سري چندي چرتر جي مارڪنڊيا پراڻ ۾.4.,
سورٿا،
لکين ڀوت، زخمي ۽ رڙيون ڪري راجا سمڀ جي اڳيان دعا گهرڻ ويا.