جيئن ٽانڪي پاڻيءَ جي چوڌاري گهيرو ڪري ٿو، تيئن نالي جي ورهاڱي کي گلابي گھيرو ڪري ٿو، نيڪيون خرابين کي ۽ چرپر ڪڪڙ جي چوڌاري ڦري ٿو.
جيئن آسمان قطب تاري جي چوڌاري ڦري ٿو، ساگر ڌرتيءَ کي اهڙيءَ طرح گھيرو ڪري ٿو، اهڙيءَ طرح هنن هيرو به زبردست خرگ سنگهه کي گهيرو ڪيو آهي. 1635.
سويا
خرگ سنگهه جي چوڌاري گهيرو ڪرڻ کان پوءِ، دريوڌن ڏاڍو ناراض ٿيو
ارجن، ڀيم، يڌيشتر ۽ ڀشم پنهنجا هٿيار کنيا ۽ بلرام پنهنجو هلڪو کنيو.
ڪرنا ('ڀونج') درون چاريا ۽ ڪرپاچاريا ڪرپن سان دشمن ڏانهن وڌيا.
درون چاريا، ڪرپاچاريا، ڪرنا وغيره، دشمن ڏانهن وڌيا ۽ هٿيارن، ٽنگن، مُٺن ۽ ڏندن سان خوفناڪ لڙائي شروع ٿي وئي. 1636.
کڙگ سنگهه پنهنجي تير ۽ تير جهلي لکين دشمنن کي ماري وڌو
ڪٿي گهوڙا، ته ڪٿي ڪارا هاٿي جبل وانگر هيٺ ڪري ويا آهن
ڪيترائي زخمي ۽ ڏکيا آهن، ڄڻ ته ’ڪرسيال‘ (ڪارو هرڻ) کي شينهن ماريو آهي.
انهن مان ڪي ته ڪري پيا آهن، ڄڻ ته هاٿيءَ جي جوان کي شينهن سان ڪٽجي ويا آهن، ۽ ڪي ايترا طاقتور آهن، جو ڪريل لاشن جا مٿو ورهائي رهيا آهن. 1637.
راجا (خرگ سنگهه) ڪمان ۽ تير کڻي، يادو ويڙهاڪن جي غرور کي ختم ڪري ڇڏيو.
بادشاهه پنهنجا تير ۽ تير کڻي یادون جي غرور کي چيڀاٽي ڇڏيو ۽ پوءِ هٿ ۾ ڪهاڙو کڻي دشمنن جون دليون ڦاڙي ڇڏيائين.
ويڙهاڪن، جنگ ۾ زخمي ٿي، پنهنجي ذهن ۾ رب کي ياد ڪري رهيا آهن
جيڪي جنگ ۾ مري ويا تن کي ڇوٽڪارو ملي ويو ۽ اهي سمسار جي خوفناڪ سمنڊ مان لڏي رب جي درگاهه ۾ ويا.
DOHRA
طاقتور ويڙهاڪن کي تمام جلدي ڪٽيو ويو ۽ جنگ جي خوفناڪ بيان نه ٿو ڪري سگهجي
جيڪي جلدي ڀڄي رهيا آهن، ارجن کين چيو، 1639
سويا
”اي جنگجو! ڪرشن جي ڏنل ڪم کي انجام ڏيو ۽ جنگ جي ميدان کان نه ڀڄو
پنهنجي ڪمان ۽ تيرن کي پنهنجن هٿن ۾ پڪڙيو ۽ بادشاهه تي رڙ ڪري هن تي ڪر
”توهان کي هٿن ۾ هٿيار جهليندي، ”مارڻ، مارڻ“ جو سڏ
گهٽ ۾ گهٽ پنهنجي قبيلي جي روايت جو خيال رک ۽ بي خوفيءَ سان خرگ سنگهه سان وڙهاءِ.“ 1640.
سوريه جو پٽ ڪرن غصي ۾ اچي بادشاهه جي سامهون بيٺو رهيو.
۽ پنھنجي ڪمان کي ڇڪيندي ۽ پنھنجو تير پنھنجي ھٿ ۾ وٺي، بادشاھه کي چيو
”تون ٻڌين ٿو اي بادشاهه! هاڻي تون مون وانگر شينهن جي وات ۾ هرڻ وانگر ڪري پيو آهين
“ بادشاھه پنھنجو ڪمان ۽ تير ھٿن ۾ کنيو ۽ سوري جي پٽ کي چيو.
”اي ڪرن سوري جا پٽ! تون ڇو مرڻ چاهين ٿو؟ تون وڃ ۽ ڪجهه ڏينهن جيئرو رهين
تون پنهنجي هٿن سان زهر ڇو پيئي رهيو آهين، پنهنجي گهر هليو وڃي ۽ آرام سان امرت کي کائي رهيو آهين“.
ائين چئي بادشاهه پنهنجو تير ڇڏايو ۽ چيائين ته جنگ ۾ اچڻ جو ثواب ڏسو.
“ تير لڳڻ سان هو بيهوش ٿي ڪري پيو ۽ سندس سمورو جسم رت سان ڀرجي ويو.1642.
پوءِ ڀيم پنهنجي گدا ۽ ارجن پنهنجي ڪمان سان ڀڄڻ لڳو
ڀشما، درون، ڪرپاچاريا، ساھديو ڀورشورو وغيره به ناراض ٿي ويا.
دريوڌن، يوڌيشٽر ۽ ڪرشن به پنهنجي فوج سان گڏ آيا
بادشاھه جي تيرن سان زبردست ويڙهاڪن جي دل ۾ خوف طاري ٿي ويو.
ان وقت تائين، ڪرشن، ڏاڍي ڪاوڙ ۾، بادشاهه جي دل ۾ هڪ تير مارايو
هاڻي هن، پنهنجي ڪمان کي ڇڪي هڪ تير رٿ ڏانهن ڇڪيو
هاڻي بادشاهه اڳتي وڌيو ۽ جنگ جي ميدان ۾ سندس پير لڙهي ويا
شاعر چوي ٿو ته سڀ ويڙهاند هن جنگ جي تعريف ڪرڻ لڳا.1644.
شري ڪرشن جو منهن ڏسي راجا ائين چيو
ڪرشن کي ڏسي راجا چيو، ”تون ڏاڍا سهڻا وار آهن ۽ تنهنجي چهري جو شان بيان نٿو ڪري سگهجي.
”توهان جون اکيون انتهائي دلڪش آهن ۽ انهن جو مقابلو ڪنهن به شيءِ سان نٿو ڪري سگهجي
اي ڪرشن! تون هليو وڃ، مان توکي ڇڏيان ٿو، جنگ ڪري توکي ڇا حاصل ٿيندو؟ 1645.
(بادشاهه) ڪمان ۽ تير کڻي چيو ته اي ڪرشن! منهنجي ڳالهه ٻڌ.
بادشاهه پنهنجي ڪمان ۽ تير کي جهليندي ڪرشن کي چيو، ”تون منهنجي ڳالهه ٻڌ، تون مسلسل وڙهڻ لاءِ منهنجي اڳيان ڇو پيو اچين؟
”هاڻي توکي ماري ڇڏيندس ۽ نه ڇڏيندس، نه ته هليو وڃان
هينئر به ڪجهه نه ٿيو آهي، منهنجي فرمانبرداري ڪريو ۽ شهر جي عورتن کي مرڻ کان بيزار نه ڪريو. 1646.
”مون مسلسل جنگ ۾ مصروف ڪيترن ئي ويڙهاڪن کي ماريو آهي