ڪيترو وقت تائين ڪو شاعر سندس حسن بيان ڪري سگهي ٿو؟
ان کي ڏسندي ئي سج، چنڊ ۽ اندرا وسري ويا. 3.
اهو انتهائي خوبصورت ۽ نوجوان ڪمار ڏانهن
ڄڻ ته خدا پاڻ پيدا ڪيو هو.
ڄڻ ته سون کي صاف ڪري ڍڳ ۾ ڍرو ڪيو ويو هجي.
برهما جنهن (هن کي پيدا ڪيو) پڻ (ڏسڻ سان) راضي ٿيو. 4.
هن جون زمرد جون اکيون چمڪيون (هڪ هرڻ جي اکين وانگر).
ڪيسن کي ورهائڻ (’جال‘) ڄڻ ته ڦاسي (نوز) مقرر ڪئي وئي آهي.
(وار جا ڦڙا) جنهن جي ڳچيءَ تي لڳن ٿا، اهو ئي (انهن جو اثر) ڄاڻي سگهي ٿو.
چڱيءَ طرح ڄاڻڻ کان سواءِ ڪير سڃاڻي سگهي ٿو؟ 5.
هن جي حسن جي (مثال) سڀ شاعر ڏين ٿا،
اُهي هن جي خوبصورتيءَ سان جڙيل آهن (يعني اهي تشبيهون هن جي حسن جي صحيح تصوير نٿي ڏئي سگهن).
جيڪو ڏسي ٿو مرد ۽ عورت،
پوءِ کيس (پاڻ کي) ڪا پرواهه ناهي. 6.
ممول (پکي) هن جي حسن کي ڏسي وڪامجي وڃن ٿا
۽ brownies اڃا به چريو وڃي رهيا آهن.
مهاديو کيس ٿورو ڏٺو
هن وقت تائين، هو بنهه ۾ ننگا زندگي گذاري رهيو آهي.
ثابت قدم:
برهما کيس ڏسڻ لاءِ چار منهن ٺاهيا هئا.
ڪارتيڪيا ('سک بهن' مور جو سوار) هن سبب ڇهه منهن هئا.
شيو به ساڳئي سوچ سان پنج مُنهن بڻجي ويو.
هزار واهن سان به شيشنگا (سندس) حسن جو سمنڊ تري نه سگهي.
چوويهه:
عورت جو سندس روپ ڏسي،
هوءَ لاج، فرنيچر، دولت، گهر وغيره (سڀ ڪجهه) وساري ڇڏيندي هئي.
عورتون پنهنجي ذهن ۾ سمايل آهن
ڄڻ ته هرڻ جي بدن ۾ تير ڦاسي پيو آهي (هوءَ بيهوش ٿي وڃي ٿي) 9.
جتي شهنشاهه جين علاؤ الدين (علاؤ الدين خلجي) هو،
هي ڪمار وٽس آيو هو ته نوڪري ڪرڻ.
ڦولمتي بادشاهه جي زال هئي.
سندس گهر ۾ هڪ شهزادي پيدا ٿي. 10.
ان ڇوڪريءَ جو نالو روشن ڊيمران هو.
(هوءَ ڏاڍي سهڻي هئي) ڄڻ ته ڪاما ديو جي ڌيءَ هجي.
ڄڻ ته چنڊ (هن لاءِ) ڦاٽي پيو.
انهيءَ ڪري کيس مٿس تمام گهڻو غرور هوندو هو (مطلب- هن ۾ تمام گهڻي خوبي هئي). 11.
(هڪ ڏينهن) بيرم ديو مجري لاءِ آيو،
سو (هن) بادشاهه جي ڌيءَ جي دل چوري ڪئي.
ان ڇوڪري ڏاڍي ڪوشش ڪئي،
پر ان پياري کي ڪنهن به طرح عاشق نه مليو. 12.
جڏهن (هوءَ) بيگم ڏاڍي بيتاب ٿي،
پوءِ هُو لانڍيءَ مان نڪري پنهنجي پيءُ کي چيائين،
اي بابا! يا منهنجي گهر ۾ قبر کوٽي
يا بيرم ديو سان منهنجي شادي ڪر. 13.
تڏهن بادشاهه چيو ته (تنهنجي ڳالهه) سٺي آهي.
پر اي پياري ڌيءَ! پهرين تون بيرم ديو کي مسلمان ڪر.
پوءِ هن سان شادي ڪيائين.
جنهن سان اوهان جون اکيون اٽڪيل آهن. 14.