جيئن ئي شينهن پري وڃي رهيو هو ته اوچتو هو (ريڇ) آيو ۽ وڙهڻ لڳو.
جڏهن شينهن پري وڃي رهيو هو ته اوچتو رڇ مٿس حملو ڪيو ۽ خوفناڪ لڙائي کان پوءِ هن شينهن کي هڪ ڌڪ سان ماري ڇڏيو.2042
DOHRA
جموان (رڇ جو نالو) شينهن کي مارڻ ۽ موتي کڻي خوشي حاصل ڪئي.
جمونت، شينهن کي مارڻ کان پوءِ خوشيءَ سان پنهنجي گهر موٽيو ۽ سمهي پيو.
اسٽراجيت (هن واقعي جو) راز سمجهي نه سگهيو ۽ سڀني کي ٻڌايائين
ان پاسي، ستراجيت، راز جي باري ۾ سوچيندي، سڀني جي ٻڌڻ ۾ چيو، "ڪرشن منهنجي ڀاء کي مارڻ کان پوء زيور ڦري ويو آهي." 2044.
سويا
اها ڳالهه ٻڌي رب کيس سڏيو
ستراجيت وري چيو، ”ڪرشن منهنجي ڀاءُ کي زيور جي خاطر ماريو آهي.
اهي ڳالهيون ٻڌي ڪرشن جو ذهن ڪاوڙ سان ڀرجي ويو
چيائين، ”تون به مون سان گڏ هلجانءِ ته ڀاءُ جي ڳولا ۾.“ 2045.
جڏهن شري ڪرشن کيس ڳولڻ لاءِ ويو ته يدون کي پاڻ سان وٺي ويو.
ڪرشن، یادون کي پاڻ سان وٺي ستراجيت جي ڀاءُ جي ڳولا ۾ نڪتو ۽ اتي پهتو، جتي اشواپتي مري رهيو هو.
ماڻهو اُتي ۽ اُتي شينهن کي ڳوليندا رهيا ۽ تصور ڪندا هئا ته هن کي شينهن ماريو آهي
جڏهن هو ٿورو اڳتي وڌيا ته مئل شينهن ڏٺو، جنهن کي ڏسي سڀ حيران ٿي ويا ۽ پريشان ٿي ويا.
DOHRA
اتي رڇ جي پيرن جا نشان ڏسي هن پنهنجو ڪنڌ جهڪايو ۽ سوچ ۾ پئجي ويو.
اهي سڀيئي ڪنڌ جهڪائي رڇ جي ڳولا ۾ نڪري پيا ۽ جتي به کين رڇ جي پيرن جا نشان نظر آيا، اُن طرف اڳتي وڌندا رهيا.2047.
شاعر جو ڪلام:
سويا
رب، جنهن جي نعمت جي نتيجي ۾ ڀوتن تي فتح حاصل ڪئي، جيڪي سڀئي ڀڄي ويا هئا
جنهن رب دشمنن کي ناس ڪري ڇڏيو ۽ سوريه ۽ چندر پنهنجا فرض ادا ڪرڻ لڳا
جنهن ڪُبجا کي هڪ ئي لمحي ۾ تمام سهڻي عورت بڻائي ڇڏيو ۽ ماحول کي سوڳوار ڪري ڇڏيو
اهو ئي رب پنهنجي ڪم لاءِ رڇ جي ڳولا ۾ آهي. 2048.
سڀني کيس هڪ غار ۾ ڳولي لڌو، تڏهن ڪرشن چيو، ”ڇا ڪو اهڙو طاقتور ماڻهو آهي جيڪو هن غار ۾ داخل ٿي سگهي؟
“ پر انهن مان ڪنهن به اثبات ۾ جواب نه ڏنو
سڀني جو خيال هو ته رڇ ان ئي غار ۾ آهي، پر پوءِ به انهن مان ڪن جو چوڻ هو ته هو ان غار ۾ نه ويو آهي
ڪرشن چيو ته رڇ ان غار ۾ هو.2049.
جڏهن موجوده هيرو مان ڪو به غار ۾ نه ويو، ڪرشن پاڻ ان ۾ ويو
رڇ به ڪنهن جي اچڻ جو تصور ڪيو ۽ وڏي ڪاوڙ ۾، وڙهڻ لاءِ اڳتي وڌيو.
(شاعر) شيام چوي ٿو، شري ڪرشن ٻارهن ڏينهن ساڻس گڏ رهيو.
شاعر چوي ٿو ته ڪرشن سان ٻارهن ڏينهن تائين اهڙي جنگ وڙهي وئي، جيڪا اڳ نه وڙهبي هئي ۽ نه وري چئن سالن ۾ وڙهندي.
ٻارهن ڏينهن ۽ راتين تائين، ڪرشن وڙهندو رهيو ۽ خوف محسوس نه ڪيو، ٿورو به
ٽنگن ۽ مُٺ سان خوفناڪ جنگ ٿي،
ڪرشن جي طاقت کي محسوس ڪندي، رڻ جي طاقت گهٽجي وئي
هن جنگ ڇڏي ڏني ۽ ڪرشن کي رب سمجهي، پيرن تي ڪري پيو.
(ٻار) پيرن تي ڪري پيو ۽ گهڻو ڪجهه پڇڻ لڳو. هن ڪيتريون ئي ڳالهيون چيو، عاجزي سان، هن وانگر،
هن پنهنجي پيرن تي ڪري وڏي دل سان التجا ڪئي ۽ ڏاڍي عاجزي سان چيو، ”تون راڻيءَ جو قاتل ۽ دروپدي جي عزت جو بچاءُ ڪندڙ آهين.
”اي رب! مان سوريه ۽ چندر کي پنهنجو گواهه سمجهندي، پنهنجي خطا جي معافي جي درخواست ڪريان ٿو
“ اهو چئي هن پنهنجي ڌيءَ ڪرشن اڳيان نذرانه طور پيش ڪئي.
اتي سري ڪرشن وڙهڻ کان پوءِ شادي ڪئي، هتي (ٻاهر بيٺا جنگي) مايوس ٿي گهر آيا.
انهيءَ پاسي ڪرشن وڙهڻ کان پوءِ شادي ڪئي ۽ ان طرف ٻاهر بيٺل سندس ساٿي واپس پنهنجن گهرن ڏانهن آيا، هنن سمجهيو ته ڪرشن جيڪو غار ۾ ويو هو، تنهن کي رڇ ماري ڇڏيو هو.
ويڙهاڪن جي اکين مان پاڻي وهڻ لڳو ۽ اهي مصيبت ۾ زمين تي لڙڪڻ لڳا
انهن مان ڪيترن ئي توبه ڪئي ته انهن کي ڪرشن جو ڪو به فائدو نه ٿيو. 2053.
سڀ لشڪر جيڪي شري ڪرشن سان گڏ ويا سي راجا (Ugrasaena) وٽ روئي روئي آيا.
ڪرشن سان گڏ لشڪر واپس راجا وٽ آيو ۽ روئڻ لڳو، جنهن ڪري بادشاهه کي ڏاڍو ڏک ٿيو.
(بادشاهه) ڀڄي ويو ۽ پڇا ڪرڻ لاءِ بلرام وٽ ويو. پاڻ به روئڻ لڳا ۽ ساڳيا لفظ پڙهيائين