شاعر چوي ٿو ته بلرام کي ڏسي هن پنهنجو رٿ هن ڏانهن ڊوڙايو ۽ پوءِ مٿس ڪري پيو
ڪرشن چيو، ”هو دھن سنگهه آهي، جنهن بي خوفيءَ سان جنگ ڪئي
براوو هن کي، جنهن هن سان منهن موڙي وڙهندي دنيا جي سمنڊ پار ڪري ڇڏيو.���1121.
اهڙيءَ طرح پيار سان، ڪرشن پنهنجي هن ۽ آخرت جي زندگي بابت سوچيو
انهيءَ پاسي گج سنگهه ڏاڍي ڪاوڙ ۾ پنهنجي خوفناڪ لٺ کي هٿ ۾ کنيو.
شاعر شيام چوي ٿو، ”هاڻي ڪيڏانهن وڃين بلرام“، اهڙيءَ طرح چيو.
۽ بلرام کي مارائي چيائين ته اي بلرام! هاڻي توهان پنهنجي حفاظت لاءِ ڪيڏانهن ويندا؟���1122.
اهڙيءَ طرح اچي، بلراما ڀوڳ کي پڪڙي ماپ ورتو.
بلرام، ايندڙ ڀولڙي کي پڪڙي، هي ماپ ورتو: گهوڙن ڏانهن ڏسندي، هن پاڻ کي اتي پکيڙيو، جيئن پاڻ کي ڇت وانگر ٺاهي.
(انهيءَ نيري جو) ميوو ڦاڙي ڇٽيءَ مان پار ٿي ويو، سندس تشبيهه شاعر هن ريت بيان ڪئي آهي،
جسم کي ٻئي طرف ڇڪڻ واري لان جي ڇنڊڇاڻ واري نقطي کي ائين ڏسڻ ۾ اچي ٿو جيئن غضب وارو نانگ جبل جي چوٽيءَ تان ڏسندو هجي. 1123.
بلرام پنهنجي طاقت سان لن کي ٻاهر ڪڍي، ان کي ٿلهي انداز ۾ گھمايو
آسمان ۾ ائين چمڪندو ۽ لڙڪندو رهيو، ڄڻ ڪنهن جي مٿي جي ڳنڍ لڙڪي رهي هجي
بلرام جنگ جي ميدان ۾ گج سنگهه تي سخت غصي ۾ اها ئي لٺ مارائي
اهو ساڳيو ٿلهو لڳي رهيو هو جيڪو موتمار موت جي بادشاهه پرڪشت کي مارڻ لاءِ موڪليل موتمار باهه وانگر هو.
گج سنگهه ڪيترائي قدم کنيا، پر هو پاڻ کي بچائي نه سگهيو
هن جي سيني ۾ ٿلهو داخل ٿي ويو، سڀني بادشاهن اهو ڏٺو ۽ پنهنجن هٿن کي مرڪائڻ لاء ماتم ڪيو.
هن کي هڪ خوفناڪ زخم لڳو ۽ هو بيهوش ٿي ويو، پر هن پنهنجي هٿ مان تير ڇڏڻ نه ڏنو.
گج سنگهه رٿ جي گهوڙن تي ائين ڪري پيو، جيئن هاٿي جو لاش جبل تي ڪري پيو.
جيئن ئي گج سنگهه هوش ۾ آيو، تڏهن ئي هن زوردار ڪمان کي پڪڙي ان کي زور سان ڇڪيو.
جڏهن هوش ۾ آيو ته گج سنگهه پنهنجو خوفناڪ ڪمان ڪڍيو ۽ ان جي تار کي پنهنجي ڪن تائين ڇڪي وڏي غصي ۾ تير ڪڍي ڇڏيو.
(اُھي تير) ھڪ کان گھڻن ڏانھن ھلن ٿا، انھن جو مثال (شاعر) پڙھي ٿو.
انهيءَ تير مان ڪيترائي تير نڪتا ۽ انهن تيرن جو غضب برداشت نه ڪندي، نانگن جو بادشاهه ٻين سڀني نانگن سان گڏ بلرام وٽ پناهه وٺڻ ويو. 1126.
بلرام کي هڪ به تير نه لڳو، ان وقت گج سنگهه چيو ته:
جنگ جي ميدان ۾ گجگوڙ ڪندي گج سنگهه چيو ته ”مون سڀني ديوتائن جهڙوڪ شيشناگ، اندرا، سوريا (سوره ديوت)، ڪبير، شيو، چندر (چنڊ ديوتا)، گرود وغيره کي پڪڙي ورتو آهي.
مون کي صاف صاف ٻڌاءِ ته مون جنگ جي ميدان ۾ قتل ڪيو آهي.
جنهن کي به مارڻ چاهيان ٿو، پر مان حيران آهيان ته تون اڃا تائين ڇو بچيل آهين؟
بلرام سان اهڙيءَ طرح ڳالهائڻ کان پوءِ، هن دجاءَ سان گڏيل ڀوڳ ڪڍيو ۽ ڀڄي ويو.
ائين چئي هن پنهنجي ٿلهي کي ڇڪي اڇلائي، جنهن کي بلرام هٿ ۾ کنيو بيٺو هو.
وڏي همت سان، اوچتو ان کي تير سان ڪٽيو ۽ زمين تي اڇلائي ڇڏيو. (لڳي ٿو)
پنهنجي وڏي طاقت سان، هن ڀولڙي کي روڪيو ۽ ان کي زمين تي ڪري ڇڏيو، جيئن پکين جو راجا گرود، هڪ اڏامندڙ نانگ کي پڪڙي ماريندو آهي. 1128.
سخت غصي ۾ گج سنگهه دشمن تي لٺ جو وار ڪيو، جيڪو بلرام جي جسم تي پيو
ڀولڙي جو ڌڪ لڳڻ سان، بلرام کي ڏاڍي تڪليف پهتي
هن جو وڏو ميوو گذري ويو، اهڙيءَ طرح سندس عڪس جي ڪاميابي (شاعر) جي ذهن ۾ اچي وئي.
اها ٿلهي جسم مان ٻئي پاسي ڇڙي وئي ۽ ان جي ظاهري ڇيڻي ائين پئي لڳي جيئن ڪڇي پنهنجو مٿو گنگا نديءَ جي وهڪري مان وهي رهيو هجي. 1129.
جيئن ئي سانگ (اسٽار) آيو، بلرام کيس پڪڙي رٿ مان ڪڍي ڇڏيو.
بلرام پنهنجي جسم مان ٿلهي کي ڪڍي ڇڏيو ۽ هيٺ لڪي زمين تي ائين ڪري پيو جيئن ايليسين جو وڻ مڪمل روشنيءَ سان زمين تي ڪري پيو.
جڏهن هن کي هوش آيو، ته هو، صورتحال کي سمجهي، انتهائي ڪاوڙجي ويو
رٿ کي ڏسي، هن ٽپو ڏنو ۽ ان تي چڙهڻ جهڙو شينهن ٽپو ڏئي جبل تي چڙهڻ لڳو. 1130.
پوءِ زبردست سورما آيو ۽ گج سنگهه سان وڙهندو رهيو ۽ هن جي دل ۾ ڪو به خوف نه رهيو.
هو وري اڳتي آيو ۽ گج سنگهه سان وڙهندو رهيو ۽ تير، تلوار، گدائي وغيره کي قابو ڪري گوليون هڻڻ لڳو.
هن پنهنجن تيرن سان دشمن جي تيرن کي روڪيو
شاعر چوي ٿو ته بلرام جنگ جي ميدان ۾ هڪ قدم به پوئتي نه هٽيو.
پوءِ هٿ ۾ محلا ۽ پلاٽ کڻي دشمن سان وڙهندو رهيو.
بلرام پنهنجو هلڪو ۽ گدلو کڻي هڪ خوفناڪ جنگ وڙهيو ۽ ان پاسي گج سنگهه به پنهنجو لڙڪ بلرام ڏانهن اڇلايو.
بلرام بتيءَ کي ايندي ڏسي، پنهنجي هلت سان ان کي روڪيو ۽ ان جي ٻلي کي زمين تي اڇلائي ڇڏيو.
۽ اُهو ڌاڳو آيو ۽ بلرام جي جسم تي ڌڪ هنيو.1132.
گج سنگهه تلوار هٿ ۾ کڻي بلرام (اننت) تي حملو ڪيو.