1864ع ۾ هو پنهنجي سيٽ تان هيٺ ڪرڻ وارو هو ته تيز رفتار گهوڙا پنهنجي رفتار جو مظاهرو ڪري ڀڄي ويا.
DOHRA
ڌيرجوان (سري ڪرشن) رٿ کي هٿ کان وٺي رٿ ۾ ويهاريو.
1865ع ۾ وڙهندي ڪرشن پاڻ رٿ جي هٿ کي پڪڙي رٿ کي سنڀاليو.
سويا
رٿ تي ويندڙ (لارڊ ڪرشن) کي نه ڏسي، بلرام کي ڪاوڙ ۾ اچي ويو ۽ کيس (بادشاهه جراسنڌ) چيو ته:
جڏهن بلرام کي ڪرشن جي رٿ تي سوار نظر نه آيو ته هن ڪاوڙ ۾ چيو، ”اي بادشاهه! جنهن طريقي سان مون تنهنجي لشڪر کي فتح ڪيو آهي، اهڙيءَ طرح تو کي فتح ڪرڻ کان پوءِ فتح جو ڍول وڄائيندس.
هڪ بيوقوف چوڏهن ماڻهن جي مالڪ سان وڙهندو آهي ۽ پاڻ کي بادشاهه سڏائيندو آهي.
”اي بيوقوف! پاڻ کي بادشاهه سڏائي، تون چوڏهن جهانن جي پالڻهار سان وڙهندي آهين ۽ بلڪل ننڍڙن ڪيڙن ۽ حشرن وانگر ظاهر ٿي رهيو آهين، پرن کڻي آسمان ۾ اڏامندڙ بازن جو مقابلو ڪرڻ جي ڪوشش ڪري رهيو آهين. 1866.
”اڄ مان توکي ڇڏي رهيو آهيان، چوڏهن جهانن جي پالڻهار سان نه وڙهجانءِ
عقلمندي واري ڳالهه کي قبول ڪريو ۽ پنهنجي جهالت کي ڇڏي ڏيو
”ان کي مڃو ته ڪرشن سڀني جو محافظ آهي
تنهن ڪري توهان کي پنهنجا هٿيار ڇڏڻ گهرجن ۽ فوري طور تي هن جي پيرن تي ڪري ڇڏڻ گهرجي." 1867.
چوپي
جڏهن بلرام ائين چيو
(تنھنڪري) بادشاھه (سندس) بدن ڏانھن غضب جي نگاهه سان ڏٺو.
بادشاهه چيو (هاڻي) سڀني کي ماريو.
جڏهن بلرام اهي ڳالهيون چيو ته بادشاهه ڪاوڙجي ويو، هن چيو ته ”آءٌ سڀني کي ماري ڇڏيندس ۽ ڪشتري هئڻ ڪري، کير وارن کان نه ڊڄندس.
سويا
بادشاھه جون اهڙيون ڳالھيون ٻڌي سڀ يھودين کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي.
بادشاهه جا اهي لفظ ٻڌي ڪرشن کي ڪاوڙ اچي وئي ۽ هو بي اختيار هن تي ڪري پيو.
راجا (جراسند) به ميدان جنگ ۾ ڪمان ۽ تير کڻي، جيڪي زمين تي ڪري پيا، تن جا مٿا ڪٽي ڇڏيا.
بادشاهه پنهنجي ڪمان کي هٿ ۾ کڻي، سپاهين کي ڪَٽيو ۽ زمين تي اهڙيءَ ريت ڪري ڇڏيو، ڄڻ ته تيز هوا جي وهڪري سان بيل جي وڻ جو ميوو ڪري پيو هو.
بادشاهه، فوج کي تباهه ڪرڻ، ڪنهن به اهم ڳالهه تي غور نه ڪيو هو
بادشاهه جا گهوڙا سر کان پيرن تائين رت سان ڀريل آهن
هن ڪيترن ئي رٿن جي سوارن کي سندن رتن کان محروم ڪري ڇڏيو آهي
ويڙهاڪن جا عضوا زمين تي ائين پکڙيل آهن، جيئن هاريءَ طرفان پکڙيل ٻج.1870.
اهڙي مخالفت (صورتحال) ڏسي، بلراما شري ڪرشن کان ناراض ٿي ويو.
هڪ ٻئي کي اهڙيءَ طرح ڏسي، ڪرشن ۽ بلرام، ٻئي سخت ڪاوڙ جي باهه ۾ ڀرجي ويا ۽ جنگ لاءِ دشمن جي اڳيان پهچي ويا، ۽ پنهنجي سوارن کي اڳتي وڌڻ لاءِ چيو.
پنھنجا ھٿيار ھلائي، ھٿيارن ۾ ڪپڙا پاتل، ۽ وڏي غضب ۾ ھي ھيرو باھ وانگر نظر اچي رھيا ھئا.
۽ انهن ٻنهي هيرن کي ڏسي، اهو ظاهر ٿيو ته ٻه شينهن هرن کي جنگل ۾ ڀڄڻ جو سبب بڻيا. 1871.
ساڳئي وقت، ڪرشن پنهنجي ڪمان ۽ تير کي پنهنجي هٿن ۾ وٺي، بادشاهه کي هڪ ڌڪ هنيو.
پوءِ چار تيرن سان بادشاهه جي چئن گھوڙن کي ماري ڇڏيائين
وڏي ڪاوڙ ۾ هن بادشاهه جي ڪمان کي چيڀاٽي ڇڏيو ۽ سندس رٿ کي به چيڀاٽي ڇڏيو
ان کان پوءِ بادشاهه اهڙيءَ طرح اڳتي وڌي رهيو آهي، جنهن جو مان هاڻي بيان ڪريان ٿو.
زوردار بادشاھه پيادل ڊوڙي آيو ۽ بلرام تي گدڙ اڇلائي کيس قتل ڪري ڇڏيو.
بادشاھ، پيادل ھلندي، پنھنجي گدڙ سان بلرام کي ڌڪ ھنيو ۽ سندس سڄو غضب ويڙهاڪن تي پڌرو ٿي ويو.
بلراما (رٿ تان) ٽپو ڏنو ۽ زمين تي بيٺو. سندس تصوير شاعر شيام به اهڙي طرح بيان ڪئي آهي.
بلرام ٽپ ڏئي هيٺ زمين تي بيٺو ۽ بادشاهه چارئي گهوڙن سميت پنهنجي رٿ کي لتاڙيو.
ان طرف راجا پنهنجي گدڙ سان اڳتي وڌيو ۽ ان طرف بلرام به پنهنجي گدڙ سان اڳتي وڌيو
ٻنھي جنگ جي ميدان ۾ خوفناڪ جنگ وڙهي،
۽ ايتري وقت تائين جنگ جاري رکڻ جي باوجود، انهن مان ڪو به ٻئي کي شڪست نه ڏئي سگهيو
اهڙيءَ طرح سندن لڙائي ڏسي، عقلمند ويڙهاڪ دل ۾ خوش ٿيا.
ٻئي ويڙهاڪ ويهندا هئا، جڏهن ٿڪجي پوندا هئا ۽ وري وڙهڻ لاءِ اٿي کڙا ٿيندا هئا
اهي ٻئي بي خوف ۽ غصي سان ”مارو، ماريو“ جي نعرن سان وڙهندا رهيا.
جيئن ماکي جنگ جو طريقو آهي، ٻئي وڙهندا ۽ هڙتال ڪندا (هڪ ٻئي تي).
ٻئي ڀوتار جنگ جي انداز سان وڙهندا رهيا ۽ پنهنجي جڳهن کان ٿورو به نه هٽي، پاڻ کي پنهنجي پنهنجي گدڙيءَ سان گڏهه جي ڌڪن کان بچائي رهيا هئا.
شاعر جي چوڻ مطابق، بلرام ۽ جراشند ٻئي جنگ جي ميدان ۾ راڳ سان ڀرپور آهن