(آندي) سڀ ائين سڏڻ لڳا.
(جڏهن ته) هنن کي ڪنهن فقير وانگر ڦريو ويو آهي.
(مها ڪال) چوڻ لڳو ته اي مها ڪال اسان کي بچاءِ، بچاءِ، اسين تنهنجي پناهه ۾ آيا آهيون.
اسان کي هر قسم جي خوف کان بچاء. 90.
تون سڀني ماڻهن جو سر آهين.
مغرور کي ناس ڪندڙ ۽ غريبن کي اجر ڏيڻ وارو.
(تون) دنيا ۾ پهريون آهين (پراڻي) اڪال، اجوني، بي خوف،
نِروائِڪر ، نِرلمب (بي سهارو) ٿيڻ
ناقابل تباهي، ناقابل تباهي،
پرم يوگا جي جوهر جا روشن ڪندڙ،
بي شڪل ، هميشه نئين ٿيڻ وارو ، پنهنجو پاڻ ٿيڻ.
(توهان جو) نه پيءُ آهي، نه ماءُ ۽ نه مائٽ. 92.
(تون) دشمنن کي ناس ڪندڙ، ديوتائن کي خوشي ڏيندڙ آهين.
چاند ۽ منڊ ڀوتن جا قاتل،
سچو واعدو ڪندڙ ، سچ ۾ رهندڙ
۽ ڀوت، مستقبل ۽ حال جي اثر کان آزاد ٿي وڃو ('نرسا' نا اميد آهي). 93.
(تون آهين) آدي (شڪل) لامحدود، بي شڪل ۽ بي نقاب.
(يعني هر جاندار) ۾ (توهان) پکڙيل (يعني سڀني ۾ روح جي حيثيت ۾ رهجي ويل) آهيو.
(توهان) هر ڪنهن جي اندر مسلسل رهو.
(اهو خيال) سنڪ، سنندن، سناتن (۽ سنت ڪمار) وغيره بيان ڪيو آهي. 94.
اي رب! (تون) ازل کان ساڳيو آهين
۽ ڪيترن ئي شڪلين ۾ رهن ٿا.
اهڙيءَ طرح سڄي دنيا ٺڳي ٿي
۽ اھو پاڻ کي ھڪڙي کان گھڻن تائين ورهائي ڏيکاريو ويو آھي. 95.
اهو انسان (توهان) دنيا ۾ هر هنڌ موجود آهي
۽ سڀني جاندار شين جا باني آهن.
جنهن مان توهان شعلا ڪڍو،
دنيا جا ماڻهو کيس مئل سڏين ٿا. 96.
تون ئي دنيا جو خالق ۽ سبب آهين
۽ گهوٽ گهاٽ جي راءِ کي خبر آهي.
(تون آهين) بي شڪل، بي خود، بي خود
۽ تون هر ڪنهن جي ذهن جي (حالت) کي ڄاڻين ٿو. 97.
توهان ئي برهما ۽ وشنو پيدا ڪيو آهي
۽ جيتوڻيڪ مها رودر توهان جي طرفان پيدا ڪيو ويو آهي.
تو اڪيلي سر ڪشياپا پيدا ڪيو آهي
۽ ديتي ۽ اديتي جي ٻارن جي وچ ۾ دشمني وڌي وئي آهي. 98.
جگ-ڪرڻ، ڪرونا-نڌن، رب،
اِي ڪمال نين، اُنترامي
ديا، رحمت جو سمنڊ، مهرباني
۽ مهرباني! مهرباني ڪري (توهان) مهرباني ڪري اسان کي. 99.
(تنهنجي) پيرن تي ليٽي (اسين) اهڙيءَ طرح دعائون گهرون ٿا
ته اي شروع کان آداب رکڻ وارا! اسان کي بچايو، اسان کي بچايو.
سڏ (سندس) ڳالهيون ٻڌي ۽ کلڻ لڳو
۽ عقيدتمند ڄاڻي واڻي نيڪ ٿي ويو. 100.
(مها ڪال اگون) لفظ ’رکيا، رکيا‘ چوندا هئا.
۽ سڀني ديوتائن جا ڏک دور ڪيا.
پنهنجي عقيدتمندن کي بچايو
۽ دشمنن سان جنگ ڪئي. 101.