۽ بادشاهه ٿيڻ بابت ٻڌايو.
مان راستر ديس جو راجا آهيان.
توهان لاءِ هڪ بزرگ پنهنجو پاڻ کي لڪايو آهي. 16.
تڏهن کان منهنجي نظر توتي آهي،
جڏهن مون تنهنجو پاڇو پاڻي ۾ ڏٺو.
جڏهن تو منهنجو پاڇو به ڏٺو (پاڻيءَ ۾)
تون به ان وقت ڪم ديو جي هٿان مارجي ويو. 17.
توهان مون کي ڏسڻ لاء انتظار نه ٿا ڪري سگهو
۽ سرنگ کوٽيندي سخي کي ائين چيو.
هوءَ مون کي پڪڙي تو وٽ وٺي ويئي.
اي پيارا! جيڪو تو چاهيو، سو ئي ٿيو. 18.
ٻئي ويٺا ۽ صلاح ڪيائون.
مون کي بادشاھه جي نگران ڏٺو ويو آھي.
(راڻي) ماڻھوءَ کي گھر موڪليو ۽ چيائين ته:
اي راجن! تنهنجي راڻي لوڻ وٺڻ ٿي چاهي. 19.
ڪنن سان ٻڌي، سڀ ماڻهو اچي گڏ ٿيا
۽ اچي کيس چيو.
توهان پنهنجي جسم کي ڇا لاءِ ڇڏي رهيا آهيو؟
اي بادشاهه جي محبوب راڻي! 20
(راڻي چيو) اي بادشاهه! ٻڌ، مون برهمڻ کي ماريو آهي.
تنھنڪري آءٌ سچ ٿو چوان، مان ان کي لوڻ جي داڻي سان وٺندس.
دولت توکي منهنجي گهر ۾ نظر اچي،
انهن سڀني کي قبر ۾ دفن ڪريو. 21.
سڀ وڙهندا رهيا، (پر هن) هڪ به نه مڃيو.
راڻي هڪ جنون ۾ پئجي وئي.
هن جي چوڌاري لوڻ پکڙيل آهي
۽ هن وٽ جيڪا دولت هئي، سا ڏئي ڇڏيائين. 22.
راڻي سرنگهه ذريعي اتي آئي،
جتي خوشگوار دوست ويٺو هو.
هوءَ کيس پاڻ سان وٺي اتان هلي وئي.
بيوقوف ماڻهو (سندس) حرڪت نه سمجهي. 23.
هتي سري چرتروپاخيان جي تريا چتر جي منتري ڀوپ سمباد جي 346 هين چترڪاري جو نتيجو آهي، سڀ خير آهي. 346.6433. هلي ٿو
چوويهه:
جتي اسان اتر طرف ٻڌو آهي،
اتي هڪ نيڪ بادشاهه رهندو هو.
کيس جگت ڪلگي راءِ سڏيو ويندو هو.
ڪيترائي ملڪ کيس پنهنجو پيءُ مڃيندا هئا. 1.
سندس راڻي جو نالو ملو متي هو.
جنهن کي ڏسي چنڊ به شرمسار ٿي ويندو هو.
هن کي لڇماڻي نالي هڪ نوڪرياڻي هئي.
خدا سندس جسم کي تمام ڪمزور ڪري ڇڏيو هو. 2.
هن کي راڻيءَ سان ڏاڍي محبت هئي.
پر بيوقوف راڻي پنهنجو ڪم نه سمجهي.
اها نوڪر ڇهن مهينن جي پگهار ڳجهي (بادشاهه کان) وٺندي هئي.
۽ کيس (بادشاهه) بڇڙايون ٻڌائيندو هو. 3.
راڻيءَ کيس پنهنجو ڄاتو
۽ کيس (بادشاهه جو) جاسوس نه سمجهيو.
هن جي ڪنن ۾ ڇا ٻڌو،
(هوءَ) هڪ ئي وقت لکندي هئي ۽ بادشاهه ڏانهن موڪليندي هئي. 4.
ان نوڪر کي ٻه ڀائر هئا.
(جن) وڏن ڏندن جي باري ۾ ڪجهه به نه ٿو چئي سگهجي.
هڪ جو رنگ ڪارو ۽ ٻيو بدصورت هو.
اکيون منو (ڳاڙهي رنگ جي) شراب جي کوهه وانگر هيون.5.
هن جي بغلن (بغلن) مان ڏاڍي بدبو اچي رهي هئي.
انهن جي ڀرسان ڪير به ويهاري نه سگهيو.
نوڪر ساڻن ڀائرن جهڙو سلوڪ ڪندو هو.
اُن بيوقوف عورت کي ڪو راز سمجھ ۾ نه آيو. 6.
اتي هڪ جٽ عورت هوندي هئي.
سندس نالو (هر ڪو) ’مينا‘ چوندا هئا.
جڏهن نوڪر هن جو نالو ٻڌي،
پوءِ هوءَ کيس هڪ ٽڪرو (کائڻ لاءِ) ڏيندي.
ان عورت ائين سوچيو
۽ (سندس چوڻ) بيوقوف نوڪر دل ۾ ورتو.
جيڪڏھن توھان جو ڀاءُ ڪجھ خرچ لاءِ پڇي
سو منهنجا هٿ ڳجهي نموني موڪلي ڏي. 8.
پوءِ نوڪر به ائين ئي ڪيو
۽ پئسا کاڌي ۾ وجھو (يعني کاڌي ۾ لڪايو).
(هن) ڀائرن لاءِ خرچ موڪليو.
پئسا وٺڻ کان پوءِ اها عورت (جٽ عورت) گهر هلي وئي. 9.
(هن) اڌ پئسو پنهنجن ڀائرن کي ڏنو
۽ اڌ عورت ان کي پاڻ ورتو.
بيوقوف نوڪر کي راز جي خبر نه هئي