مان گرگٽ ڪيئن ٿيان، مان هاڻي ڪهاڻي ٻڌايان ٿو، 2249
ڪيبٽ
”اي رب! مان هميشه خيرات ۾ هڪ سؤ ڳئون ۽ سون برهمڻن کي ڏيندو هوس
هڪ ڳئون، جيڪا خيرات ۾ ڏني وئي هئي، ان ۾ مليل ڳئون جيڪي تحفي ۾ ڏيڻيون هيون
”پوءِ برهمڻ، جنهن کي ڳئون اڳي ئي ملي هئي، تنهن ان کي سڃاڻي ورتو ۽ چيائين ته، تون وري منهنجي ئي دولت مون کي ڏئي رهيو آهين.
“ هن خيرات قبول نه ڪئي ۽ مون کي لعنت ڪئي ته گرگٽ ٿيان ۽ کوهه ۾ رهان، اهڙيءَ طرح مون کي اها حالت ملي آهي.
DOHRA
تنهنجو هٿ لڳڻ سان، هاڻي منهنجا سڀ گناهه ميٽجي ويا آهن.
”تنهنجي هٿ سان لڳڻ سان، منهنجا سڀ گناهه ناس ٿي ويا آهن ۽ مون کي اهڙو انعام مليو آهي، جيڪو ڪيترن ڏينهن تائين هن جو نالو پڙهڻ کان پوءِ فقيرن کي ملي ٿو.“ 2251.
باب جي پڄاڻيءَ جو عنوان آهي ”چميل جي نجات ان کي کوهه مان ڪڍڻ بعد“ ڪرشناوتار ۾ بچيتار ناٽڪ ۾.
ھاڻي شروع ٿئي ٿو گوڪل ۾ بلرام جي اچڻ جو بيان
چوپي
کيس قرض وٺي (ڊگ راجي) سري ڪرشنا جي گهر آيو
هن کي آزاد ڪرڻ کان پوء، رب هن جي گهر آيو ۽ هن بلرام کي گوڪل ڏانهن موڪليو
(گوڪل) آيو ۽ (بلڀدر) نند جي پيرن تي ڪري پيو.
گوڪل پهچندي هن نند بابا جي پيرن کي ڇهيو، جنهن کيس تمام گهڻو آرام ڏنو ۽ ڪو به ڏک نه ٿيو.
سويا
نند جي پيرن تي ڪري، بلراما (جتان) هليو ويو ۽ جسوڌا جي گهر آيو.
نند جي پيرن کي ڇهڻ کان پوءِ، بلرام يشودا جي جاءِ تي پهتو ۽ کيس ڏسي، سندس پيرن تي مٿو جهڪايو.
شاعر شيام چوي ٿو (جسوڌا) کيس گلي ڏنو ۽ چيو جيڪو هن سوچيو.
ماءُ پٽ کي ڀاڪر پائي روئيندي چيو، ”ڪرشن کي آخر اسان جو خيال آيو آهي.“ 2253.
ڪيبٽ
جڏهن گوپين کي خبر پئي ته بلرام آيو آهي، تڏهن هنن سوچيو ته شايد ڪرشن به آيو آهي، ۽ ائين سوچيندا هئا.
هنن پنهنجي وارن جا ٽڪرا زعفران سان ڀريا، پيشاني تي اڳي جو نشان لڳايو ۽ زيور پائڻ لڳا ۽ اکين ۾ ڪوليريم استعمال ڪيائون.