چوپائي
مان بادشاهه کي چوڻ لڳس،
تڏهن هن راجا کي چيو ته ٻڌاءِ، منهنجا مالڪ، تنهنجو هي ڪتو.
مان انسانن کان وڌيڪ پيارو آهيان.
”مون لاءِ قيمتي آهي، منهنجي جان کان وڌيڪ. مهرباني ڪري ان کي نه ماريو.'(6)
دوهيرا
”مان تو تي يقين ٿو رکان،“ راجا چيو، ”اهو سچ آهي،“ ۽ مانيءَ جو هڪ ٽڪرو ڏنو.
هن جي اکين اڳيان گذري ويو، پر بيوقوف راجا کي سمجهه ۾ نه آيو.
راجا ۽ وزير جي ڳالهه ٻولهه جي ستين مثال مبارڪ چترڪاري سان مڪمل ٿي. (87) (1535)
دوهيرا
گوڪل نگر شهر ۾ اندرا دت نالي هڪ راجا رهندو هو.
ڪنج پرڀا سندس زال هئي. هوءَ ڏاڍي سهڻي هئي (1)
سرب منگلا جو مندر گوڪل شهر ۾ هو.
هتي راجا ۽ رعيت سڀيئي، اعليٰ ۽ ادنيٰ، سڀيئي سجدو ڪندا هئا.
چوپائي
هر ڪو هن (ديوي) جي مندر ڏانهن هلندو هو
سڀيئي سر جهڪائڻ لاءِ جاءِ تي ويندا هئا،
(هو) زعفران ۽ چانور پوکيندو هو
انهن جي پيشانين تي مقدس نشان لڳندا هئا ۽ جلندڙ جوهر سان گڏ (3)
دوهيرا
اهي مختلف صورتن ۾ طواف ڪندا هئا ۽ انهن کي سجدو ڪندا هئا.
ديويءَ ڀواڻيءَ جي پوڄا ڪرڻ کان پوءِ پنهنجن گهرن ڏانهن موٽندا هئا.
چوپائي
سڀ مرد ۽ عورتون اتي ويندا هئا
مرد ۽ عورتون بخور ٻرندي ۽ زعفران ڇنڊيندي جاءِ تي چڙهي ويندا هئا.
هڪ ٻئي جا گيت ڳائيندا هئا
ديوتا منگل کي خوش ڪرڻ لاءِ مختلف گيت پڙهندا هئا (5)
جنهن کي دل ۾ گھري،
سندن دل ۾ جيڪا به خواهش هوندي هئي، سا وڃي ڀواڻيءَ وٽ پهچندي هئي.
هن جو احساس پورو ٿئي ها.
۽ ڀواني سڀني کي خوش ڪندو، جوان ۽ پوڙهو (6)
دوهيرا
جيڪو چاهيندو هو، سو پورو ٿيندو هو
چاهي اها سٺي هجي، خراب هجي يا ڪنهن ٻي صورت ۾.(7)
چيٽ (مارچ اپريل) جي عشري ڏينهن تي ميلو لڳندو هو،
۽ ڪو به، اعليٰ، پست، حاڪم ۽ رعيت، گهر ۾ نه رهندو (8)
چوپائي
جڏهن عشامي جو ڏينهن آيو،
هڪ ڀيري اشٽمي جي ڏينهن راڻي هڪ مسافر سان ملي.
هوءَ هن سان مذاق ڪرڻ ٿي چاهي،
هوءَ محسوس ڪندي هئي ته ساڻس صحبت ڪري پر کيس موقعو نه ملي سگهيو، (9)
اهو خيال ذهن ۾ آيو
ان ڳالهه کي ذهن ۾ رکندي، هن هڪ منصوبي تي غور ڪيو ته مسافر کي جڳهه جي پوئين پاسي سڏجي.
ساڻس گڏ هي دائو مٺا
هن پنهنجي ذهن ۾ حڪمت تي بحث ڪيو، ته راجا سان ڪيئن معاملو ڪجي (10)
(جڏهن هن کي) خبر پئي ته مترا موٽي آيو آهي.
”جڏهن هو گهر جي پٺيءَ تي ايندو هو، تڏهن مان صاف صاف اعلان ڪندو هوس،
مان سڀاڻي پنهنجي دوستن سان گڏ ويندس