روم شهر جي بادشاهه کي زليخان نالي هڪ ڌيءَ هئي.
يا ته هوءَ ڪم ديو جي زال هئي (رتي) يا ڪم ديو پاڻ. 1.
هن جي اضافي توانائي سڀني عضون کي متاثر ڪندي هئي.
ڏينهن جو سج سندس عاشق هو ۽ رات جو چنڊ سندس عاشق هو. 2.
(ج) شيشناگ (’سحسنان‘) کي پنهنجي حسن جي تعريف ڪرڻ گهرجي ۽ سهسراباهو لکڻ گهرجي.
ان هوندي به انهن مان زليخا جو حسن بيان نٿو ڪري سگهجي. 3.
چوويهه:
هن کي مصر جي بادشاهه جو پٽ چيو ويندو هو.
سندس نالو يوسف خان هو.
جنهن عورت کيس هڪ لمحي لاءِ ڏٺو،
هوءَ تيزيءَ سان لاج جي شڪل واري هٿيار کي ڇڪيندي. 4.
ٻٽي
هن جي جسم جي انتهائي خوبصورتي رب پاڻ ٺاهي هئي.
هوشيار ۽ ذهين ماڻهو کيس پاڻ سڳورن صلي الله عليه وآله وسلم جي لشڪر جو ڍير به سڏيندا هئا. (مطلب ته ان کي نبي سمجهندا هئا) 5.
چوويهه:
سندس سڀ ڀائر ساڻس دشمني ڪندا هئا.
(۽ سوچيو ته) ڪنهن نه ڪنهن طرح يوسف کي قتل ڪريون.
(انهن اهو به سوچيو ته) الله تعاليٰ اسان جي صورت ان کان گهٽ (سهڻي) ڪئي آهي.
ان جو روپ ڏکن جو ناس ڪندڙ آهي. 6.
(پوءِ) کيس وٺي ويا ۽ شڪار تي ويا
۽ هرن (يا جهنگلي جانورن) کي وڏي انداز ۾ مارڻ جاري رکيو.
جڏھن اُھو (يوسف) اُڃ ۾ تڙپيو.
پوءِ (هن کي) ڀائرن هڪ کوهه ڏيکاريو. 7.
(چيائون ته) اسان سڀ اتي وڃي پاڻي پيئون
۽ درد کي دور ڪرڻ سان (اڃا سبب) اسان خوش آهيون.
يوسف (انهن کي) سمجهي نه سگهيو.
۽ جتي اهو کوهه هو، اتي هو هليو ويو. 8.
جهنگ ۾ هلندي جڏهن کوهه ڏٺم
پوءِ ڀائرن کيس پڪڙي کوهه ۾ اڇلائي ڇڏيو.
هن گهر اچي اهو پيغام ڏنو
اڄ يوسف کي شينهن کائي ويو آهي. 9.
هر ڪو يوسف کي ڳوليندي ٿڪجي پيو
۽ غمگين ٿي ويا، (انهن جي) خوشي ختم ٿي وئي.
اتي هڪ سوداگر آيو
۽ يوسف کي کوهه ۾ ڏٺو. 10.
ان کي پاڻ سان وٺي ويو (هن کي کوهه مان ڪڍي).
۽ ڪمرو ملڪ جي بادشاهه وٽ وڪڻڻ ويو.
(يُوسف سوداگر کي ايترو ته چارج ڏيندو هو جو) ڪو نه وٺندو هو.
(جيڪڏهن به) ڪوئي گهر جو سمورو مال کڻي ڇو ٿو ڏئي؟ 11.
ٻٽي
جڏهن زليخا ويا ۽ يوسف جي صورت ڏٺائين
۽ ڪنهن نه ڪنهن طرح قيمت مقرر ڪري کڻي ويا. 12.
چوويهه:
هن (سوداگر) پئسا گهريا ته ڏنائين
۽ امولڪ يوسف کي پنهنجو پٽ ڪري ورتو.
هن کي ڪيترن ئي طريقن سان پاليو ويو (گرمي سميت).
جڏهن وڏو ٿيو ته هن ائين چيو. 13.
کيس چترشالا وٺي ويو
۽ ڪيتريون ئي تصويرون ڏيکارڻ شروع ڪيون.
جڏهن (هن) يوسف کي چڱيءَ طرح ورتو
پوءِ هن سان لفظ شيئر ڪيا. 14.
(چوڻ شروع ڪيو) مون کي ۽ توهان ٻنهي کي گڏ رهڻ ڏيو.
هتي ڪو به بيٺو ناهي.
ڪير ڏسندو ۽ ڪنهن کي ٻڌائيندو؟
ڪير هتي ايندو ۽ اسان کي پاڻ ۾ مزو ڪندي پڪڙيندو؟ 15.
ٻٽي
آءٌ به جوان آهيان، تون به جوان آهين ۽ ٻنهي جون خوبيون آهن.
اي ڪمار! شرم کي ڇڏي راند کيڏي، ڇو ٿو لڄي. 16.
چوويهه:
(يوسف جواب ڏنو ته) جيڪي تون چوين ٿو ته (اسان کي) ڪير به نه ٿو ڏسي.
انڌن وانگر ڳالهايو اٿئي.
(اسان کي) ستن سخي (پاڻي، باهه، هوا، آسمان، زمين، سج ۽ چنڊ) سان گڏ ورتو وڃي ٿو.
اھي ھاڻي وڃي ڌرمراج کي ٻڌائيندا. 17.
ثابت قدم:
جڏهن (اسان) ٻئي ڌرمراج جي مجلس ۾ وينداسين
پوءِ اهي کيس ڪهڙي منهن سان جواب ڏيندا؟
اهي شيون، اي عورت! تون ڇا سوچي رهيو آهين
مون کي وڏي جهنم ۾ نه اڇلايو. 18.
ساڳي چال (گٽي) ڪرڻ سان، خدا سالگرام ٿيو.
اهي ڳالهيون چوڻ کان پوءِ، راڻيءَ ڏهه مٿو وڃائي ڇڏيو.
ان ڪري اندرا (هن جي جسم تي) هزار ڄمڻ جا نشان مليا.
انهن ڪمن کان پوءِ ڪم ديو اننگ کي سڏيو. 19.