”جيڪا به عورت هن کي ڏسندي، هوش سنڀالي نه سگهندي.
هوءَ هن جي عادت بڻجي ٿي
۽ جيئن هن سري رام کي ياد ڪيو، هوء توهان جي پٽ کي ياد ڪندي (9)
دوهيرا
”ڪنهن به عورت، جيڪا تنهنجي پٽ جي سامهون ايندي، شايد تمام ٿوري هوندي.
'سري راگھو رام وانگر، هوء هن کي هميشه لاء پيار ڪندي.' (10)
چوپائي
جڏهن راڻيءَ اها ڳالهه ٻڌي
جڏهن راڻي ان ڳالهه تي غور ڪيو ته هن شاهه کي پنهنجي گهر سڏيو.
هن جي ڀرسان بيهاريو
هوءَ کيس مختلف حالتون ڏنيون ۽ کيس وڃڻ نه ڏنو. (11)
دوهيرا
پوءِ اوچتو راجا ان جاءِ تي آيو.
ڏکايل دل سان، هوء هن کي ٽاور ڏانهن ڌڪايو. (12)
پوءِ شاهه صاحب ٻه سؤ گز جا ٻه بانس لٺ گڏ ڪيا
۽ ڏاڍا وڏا ڦاٽڪ ذريعي، هن پنهنجا هٿ انهن سان ڳنڍي ڇڏيا (l3)
هن هڪ ڪوئنٽل ڪپهه ۽ ٻوٽا گهرايا ۽ انهن کي پنهنجي چوڌاري ويڙهي ڇڏيو.
جڏهن تيز واءُ آيو ته پاڻ کي (ناهي جي مٿان) ڌڪي ڇڏيو (I4)
چوپائي
جيئن هوا هلندي،
جيئن واءُ وهندو هو، تيئن هو تمام آهستي آهستي، پري ٿي ويو هو.
ٻئي جھنڊا شاهه ڏانهن روانا ٿيا
ٻن بانس جي مدد سان هن کي اونهي نديءَ ۾ ڦوڪيو ويو.(15)
(اها) ماڻهو گهوڙن جي زور سان درياهه پار ڪيو.
ٻوڙن جي مدد سان هو ترڻ لڳو ۽ بانس جي مدد سان هو پار ڪري ويو.
رُون (لڳجڻ سبب) ڪا به سِٽ نه آئي.
هن جي چوڌاري ڪپهه جي نظر ۾ هن کي ڪو به نقصان نه ٿيو ۽ هو پنهنجي جان بچائي سگهيو (16)
دوهيرا
جڏهن راڻي ٻڌو ته هو جان وٺي ڀڄي ويو آهي.
دنيا ۾ ٻي ڪا به خبر نه هئي، جيڪا کيس وڌيڪ خوش ڪري سگهي (17)
چوپائي
جن جانن کي شاهه بچايو هو ٽپو ڏيئي،
درياهه ۾ ٽپو ڏيئي، شاهه پنهنجو بچاءُ ڪيو ۽ راجا کي ڪا به خبر نه پئجي سگهي.
پوءِ راڻي جي دل ۾ صبر پيدا ٿيو
پوءِ راڻي راحت محسوس ڪئي ۽ هن شڪر ادا ڪيو ته اهو راز نه رهيو آهي (180) (1)
راجا ۽ وزير جي بابرڪت چترڪاري گفتگو جو ستر ٻيو مثال، مبارڪباد سان پورو ٿيو. (72) (1274)
دوهيرا
بجاراڻي شهر ۾ ڪيرول نالي هڪ شاهه رهندو هو.
ڏينهن رات هڪ پٺاڻ جي گهر ۾ هر قسم جا ڪم ڪندو هو (1)
چوپائي
سندس گهر ۾ هڪ سهڻي عورت رهندي هئي.
سندس گهر ۾ هڪ عورت رهندي هئي، جنهن جو نالو پوپ وٽي هو.
هن (هڪ) بئنڪ (نالي هڪ شخص) سان پيار ڪيو.
هوء هڪ دوست سان پيار ۾ پئجي وئي ۽ پنهنجي مڙس کي نظرانداز ڪيو (2)
دوهيرا
هڪ دفعي ڪيول ڪنهن ڪم لاءِ سندس گهر آيو.
۽ هن ڏٺو ته عورت ۽ سندس پيارو اتي ويٺا هئا (3)
چوپائي