شاعر ان منظر کي نهايت دلڪش انداز ۾ بيان ڪيو آهي.
سندس چوڻ موجب، اوچري جبل جو رنگ برسات جي موسم ۾ زمين تي پگهرجي ۽ ڪري پوندو آهي. 156.
ڪاوڙ ۾ اچي چانڊڪا رتواجيءَ سان جنگ جي ميدان ۾ سخت جنگ ڪئي.
هن ڀوتن جي لشڪر کي هڪدم دٻائي ڇڏيو، جيئن تيل وارو تيل کي دٻائيندو آهي.
ڌرتيءَ تي رت ائين ٽٽي پيو آهي، جيئن ڊائر جي رنگن جو ٽٽڻ ۽ رنگ پکڙجي ٿو.
ڀوتن جا زخم ٿانون ۾ چمڪندا آهن.157.
رتوڇاڻ جو رت جتي به پيو، اُتي ڪيترائي رُڪتاويجا اُڀريا.
چانڊيءَ پنهنجي زبردست ڪمان کي پڪڙي پنهنجي تير سان سڀني کي ماري ڇڏيو.
سڀني نئين ڄاول Raktavijas جي ذريعي مارجي ويا، اڃا به وڌيڪ Raktavijas اٿي، چانڊئي انھن سڀني کي ماري ڇڏيو.
اهي سڀ مري وڃن ٿا ۽ وري جنم وٺن ٿا، جيئن مينهن جي پيدا ٿيندڙ بلبلن وانگر ۽ پوءِ فوري طور تي ناپيد ٿي وڃن ٿا. 158.
رت جا جيترا قطرا رت جا ڦڙا زمين تي ڪرندا آهن، تيئن ئي رت جا ڪيترائي قطرا وجود ۾ ايندا آهن.
زور سان رڙ ڪري ”مار هن کي ماريو هن کي“، اهي ڀوت ڊوڙن ٿا چانڊئي جي اڳيان.
ان موقعي تي اهو منظر ڏسي شاعر هن مقابلي جو تصور ڪيو،
يعني شيشي جي محلات ۾ فقط هڪ ئي شڪل پنهنجو پاڻ کي ضرب ڪري ٿو ۽ ظاهر ٿئي ٿو 159.
ڪيترائي رُڪتاويجا اٿي کڙا ٿيا ۽ ڪاوڙ ۾، جنگ وڙهي رهيا آهن.
چانديءَ جي زوردار ڪمان مان تير ائين لڳندا آهن جيئن سج جي شعاعن مان.
چانڊئي کين مارائي ناس ڪري ڇڏيو، پر اُھي وري اٿڻ لڳا، ديوتا انھن کي ائين ماريندو رھيو، جھڙيءَ طرح ڪاٺيءَ جي ڍڳيءَ سان چانھ کي ڪُٽيو ويندو آھي.
چانڊئي پنهنجي ٻانهي تلوار سان انهن جا مٿا ائين جدا ڪري ڇڏيا آهن جيئن مرميلو جو ميوو وڻ مان ٽٽي پوي ٿو.160.
ڪيترا ئي رتوڇاڻا مٿي اُٿندا، جن جي هٿن ۾ تلوارون هيون، اهڙيءَ طرح چانڊئي ڏانهن وڌيون. اهڙا شيطان وڏي تعداد ۾ رت جي قطرن مان نڪرندا آهن، مينهن وانگر تيرن جي بارش ڪندا آهن.
اهڙا شيطان وڏي تعداد ۾ رت جي قطرن مان نڪرندا آهن، مينهن وانگر تيرن جي بارش ڪندا آهن.
چانڊئي وري به زوردار ڪمان پنهنجي هٿ ۾ کنيو، تيرن جي گولي هنئي سڀني کي ماري ڇڏيو.
شيطان رت مان اڀرن ٿا، جيئن سردي جي موسم ۾ وار اڀرن ٿا. 161.
ڪيترائي رُڪتاويجا گڏ ٿيا آهن ۽ زور ۽ تڪڙ سان چانڊئي جو گهيرو ڪيو آهي.
ديوتا ۽ شينهن گڏجي انهن سڀني ڀوتن کي ماري ڇڏيو آهي.
ڀوتن وري اٿيا ۽ اهڙو بلند آواز پيدا ڪيو، جنهن ساجن جي سوچ کي ٽوڙي ڇڏيو.
ديوتا جون سڀ ڪوششون ضايع ٿي ويون، پر رتوڇاڻ جو غرور نه گھٽيو. 162.
DOHRA,
اهڙيءَ طرح، چانڊڪا رتواجيءَ سان وڙهي،
ڀوت بيشمار ٿي ويا ۽ ديوي جو غضب بيڪار ٿي ويو. 163.،
سويا،
ڏهن پاسن کان ڪيترن ئي ڀوتارن کي ڏسي طاقتور چانڊئي جون اکيون غصي سان لال ٿي ويون.
هن پنهنجي تلوار سان سڀني دشمنن کي گلاب جي پنن وانگر ڪٽي ڇڏيو.
رت جو هڪ قطرو ديوي جي جسم تي ڪري پيو، شاعر ان جو مقابلو هن طرح ڪيو آهي:
سون جي مندر ۾، زيور ڳاڙهي زيور سان سينگاريو ويو آهي. 164.
ڪاوڙ ۾، چندي هڪ ڊگهي جنگ وڙهندي هئي، جيڪا اڳ ۾ وشنو، ماڌو راکشس سان وڙهي هئي.
ڀوتن کي ناس ڪرڻ لاءِ، ديوي پنهنجي پيشانيءَ مان باهه جو شعلو ڪڍيو آهي.
ان شعله مان، ڪالي پاڻ کي ظاهر ڪيو ۽ سندس شان بزدلن ۾ خوف وانگر پکڙجي وئي.
ائين پئي لڳو ته سمرو جي چوٽيءَ کي ٽوڙي، جمنا نديءَ هيٺ ڪري پئي.
سمرو لرزجي ويو ۽ آسمان خوفزده ٿي ويو ۽ وڏا جبل تيزيءَ سان ڏهن طرفن ڏانهن وڌڻ لڳا.
چوڏهن ئي جهانن ۾ وڏو فساد مچي ويو ۽ برهما جي ذهن ۾ وڏو وهم پيدا ٿيو.
شيو جي مراقبي حالت ڀڄي وئي ۽ زمين ڦٽي وئي جڏهن ڪالي وڏي زور سان رڙ ڪئي.
ڀوتن کي مارڻ لاءِ ڪالي موت جھڙي تلوار ھٿ ۾ کنئي آھي.
DOHRA,
چانڊئي ۽ ڪالي ٻنهي گڏجي اهو فيصلو ڪيو.
”آءٌ ڀوتن کي ماري ڇڏيندس ۽ تون انهن جو رت پيئندين، اهڙيءَ طرح اسان سڀني دشمنن کي ماري ڇڏينداسين“ 167.
سويا،
ڪالي ۽ شينهن کي پاڻ سان وٺي، چانڊئي سڀني رتواجيءَ کي باهه جي جهنگ وانگر گهيرو ڪيو.
چانڊئي جي تيرن جي زور سان، ڀُٽي ۾ سرن وانگر سڙي ويا.