ڪيترائي ويڙهاڪ پنهنجون تلوارون ۽ ڍالون کڻي اڳتي هليا ويا، پر بادشاهه کھرگ سنگهه جي بهادريءَ کي ڏسندي هٻڪائڻ لڳا.
اندرا جو هڪ هاٿي جنهن جو نالو جگديراگ هو، ڪاوڙ ۾ بادشاهه تي ڪري پيو
اچڻ تي، ڪڪر وانگر گوڙ ڪندي، پنهنجي بهادري جو مظاهرو ڪيو
هن کي ڏسي بادشاهه تلوار هٿ ۾ کنئي ۽ هاٿي کي چيڀاٽي ڇڏيو
هو ڀڄي ويو ۽ ائين محسوس ٿيو ته هو پنهنجو ٽڪنڊو گهر ۾ وساري ويو آهي ۽ کڻي وڃڻ وارو آهي.1589.
DOHRA
(شاعر) شيام چوي ٿو، جنگ اهڙي ٿي پئي،
هن طرف جنگ جاري آهي ۽ ان طرف پنج پانڊو ڪرشن جي مدد لاءِ پهچي ويا.
انهن سان گڏ ڪيترائي وڏا فوجي يونٽ هئا، جن سان گڏ رٿ، پيادل سپاهي، هاٿي ۽ گهوڙا هئا.
اُهي سڀ اتي آيا هئا ڪرشن جي حمايت لاءِ.1591.
اُن لشڪر سان گڏ ٻه اَچڻا،
انهن سان گڏ مليڇ جا ٻه وڏا فوجي دستا هئا، جن کي هٿيارن، خنجرن ۽ شڪتين سان سينگاريو ويو هو.
سويا
مير، سيد، شيخ ۽ پٺاڻ سڀ بادشاھه تي اچي بيٺا
اهي ڏاڍا غصي ۾ هئا ۽ هٿرادو ڍڪيل هئا ۽ انهن جي وات ۾ لڙڪ بند هئا،
اهي رقص ڪندڙ اکين سان، ڏند ڪرٽي ۽ ابرو ڇڪي بادشاهه تي ڪري پيا
اهي کيس چيلينج ڪري رهيا هئا ۽ (پنهنجن هٿيارن سان) کيس ڪيترائي زخم لڳا.1593.
DOHRA
انهن سڀني جي زخمن کي برداشت ڪرڻ کان پوءِ، بادشاهه کي دل ۾ ڏاڍي ڪاوڙ آئي
سڀني زخمن جي تڪليف کي برداشت ڪندي، ڏاڍي ڪاوڙ ۾، بادشاهه، پنهنجي ڪمان ۽ تيرن کي هٿ ۾ رکي، ڪيترن ئي دشمنن کي يما جي گهر ڏانهن روانو ڪيو. 1594.
ڪيبٽ
شير خان کي مارڻ کان پوءِ بادشاھه سيد خان جو مٿو ڪٽي ڇڏيو ۽ اهڙي جنگ وڙهي، سيدن جي وچ ۾ ٽپو ڏنو.
سيد مير ۽ سيد نهر کي مارڻ بعد بادشاهه شيخن جي لشڪر کي نقصان پهچايو
شيخ سعدي فريد چڱيءَ طرح وڙهيو