ڪيٽل ڊرم، ڪرونيٽ ۽ ننڍڙا ڊرم اهڙي شدت سان وڄايا ويندا هئا جو ڪنن جا ڊرم ڦاٽي پوندا هئا.1985.
(شاعر) شيام چوي ٿو، شاديءَ جو طريقو جيڪو ويد ۾ لکيل آهي، سو ٻنهي (پارٽن) پاڻ ڪيو.
ٻنهي جي شادي ويدڪ رسمن مطابق ڪئي وئي ۽ اتي منترن جي ڳائڻ سان مقدس باهه جي چوڌاري ڦرڻ جون شاديون رسمون ادا ڪيون ويون.
نامور برهمڻن کي وڏا تحفا ڏنا ويا
هڪ دلڪش قربان گاهه ٺهرايو ويو، پر ڪرشن کان سواءِ ڪجهه به مناسب نه لڳي. 1986.
پوءِ پادريءَ کي پاڻ سان گڏ وٺي سڀيئي ديوي جي پوڄا ڪرڻ لڳا
ڪيترائي ويڙهاڪ سندن رٿن تي سوار ٿيا
رُڪمي، اهڙي وڏي شان کي ڏسي، اهي لفظ چيا
اهڙو ماحول ڏسي رکمي جي ڀاءُ رُڪمي چيو ته ”اي رب! مان ڏاڍو خوش قسمت آهيان جو تو منهنجي عزت جي حفاظت ڪئي آهي.“ 1987ع.
چوپي
جڏهن رُڪماني ان مندر ۾ وئي.
رُڪماني جڏهن مندر ۾ داخل ٿي، تڏهن هوءَ ڏاڍي تڪليف ۾ اچي وئي
ائين روئي روئي ديوي کي چيائين،
هن روئي روئي چندي کي التجا ڪئي ته اها ميچ هن لاءِ ضروري هئي. 1988.
سويا
هن پنهنجي ساٿين کي هن کان پري رکي، ننڍڙو خنجر هٿ ۾ ورتو ۽ چيو، ”مان خودڪشي ڪندس
مون چانڊئي جي وڏي خدمت ڪئي آهي ۽ ان خدمت جو مون کي اهو انعام مليو آهي
ياماراج جي گهر ۾ روحن کي موڪلڻ سان، مان هن درگاهه (مندر) تي گناهه پيش ڪريان ٿو.
”مان مري ويندس ۽ هيءَ جاءِ منهنجي موت سان آلوده ٿي ويندي، ٻي صورت ۾ مان هاڻي هن کي راضي ڪندس ۽ هن کان ڪرشن سان شاديءَ جو ورق حاصل ڪندس.“ 1989.
ديوي جو ڪلام:
سويا
سندس حالت ڏسي، جگت ماتا ظاهر ٿي، مٿس کلڻ لڳي ۽ چيائين.
هن کي اهڙي حالت ۾ ڏسي، دنيا جي ماءُ خوش ٿي ۽ کيس چيو ته، ”تون ڪرشن جي زال آهين، ان ۾ تو کي ڪو به دوکو نه هئڻ گهرجي، ٿورو به.
جيڪو شيشوپال جي ذهن ۾ آهي، سو سندس مفاد ۾ نه هوندو.
”جيڪو شيشوپال جي ذهن ۾ آهي، اهو ڪڏهن به نه ٿيندو ۽ جيڪو ڪجهه تنهنجي ذهن ۾ هوندو، سو ضرور ٿيندو“ 1990.
DOHRA
چانڊڪا کان اها نعمت حاصل ڪرڻ کان پوءِ، هوءَ خوش ٿي پنهنجي رٿ تي سوار ٿي
۽ ڪرشن کي پنهنجي ذهن ۾ دوست سمجهي واپس هليو ويو.1991.
سويا
هوءَ رٿ تي سوار آهي جنهن جي اکين ۾ سري ڪرشن آهي.
ڪرشن کي پنهنجي ذهن ۾ رکي، هوءَ پنهنجي رٿ تي سوار ٿي واپس هلي وئي ۽ دشمنن جي وڏي لشڪر کي ڏسي هن پنهنجي وات مان ڪرشن جو نالو نه ڪڍيو.
انهن (دشمنن) ۾ سري ڪرشن (رکمني جي رٿ تي) آيو ۽ ائين چوڻ لڳو ته اي! مان وٺي رهيو آهيان.
ساڳئي وقت ڪرشنا اتي پهتو ۽ رُڪماني جو نالو کڻي کيس ٻانهن کان پڪڙي ان زور سان پنهنجي رٿ ۾ ويهاريو.
رکماڻيءَ کي رٿ ۾ سوار ڪري، سڀني ويڙهاڪن کي اهڙيءَ طرح ٻڌايو.
رکماڻي کي پنهنجي رٿ ۾ کڻي، ڪرشن سڀني ويڙهاڪن جي ڳالهه ٻڌي اندر ئي اندر چيو، ”مان رکميءَ جي نظر ۾ به هن کي کڻي وڃي رهيو آهيان.
”۽ جنهن ۾ همت آهي، سو هاڻي مون سان وڙهندي هن کي بچائي سگهي ٿو
مان اڄ سڀني کي ماري ڇڏيندس، پر هن ڪم کان نه هٽندس." 1993.
سندس اهڙيون ڳالهيون ٻڌي سڀ ويڙهاڪ سخت ڪاوڙ ۾ اچي ويا.
ڪرشن جا اهي لفظ ٻڌي، سڀ ڪاوڙ ۾ اچي ويا ۽ پنهنجا هٿ ڀاڪر پائي، ڏاڍي ڪاوڙ ۾ هن تي ڪري پيا.
انهن سڀني پنهنجي ڪلريونيٽ، ڪيٽلڊرم، ننڍا ڊرم ۽ جنگي صور وڄائي ڪرشن تي حملو ڪيو.
۽ ڪرشن پنهنجي ڪمان ۽ تير کي پنهنجي هٿن ۾ وٺي، انهن سڀني کي فوري طور تي يما جي گهر ڏانهن موڪليو. 1994.
ويڙهاڪ جيڪي ڪڏهن به ڪنهن کان پوئتي نه هٽيا هئا، سي ڪاوڙ ۾ هن جي اڳيان آيا آهن.
ويڙهاڪ ڪنهن کان به نه ڊڄندا ۽ پنهنجا ڍول وڄائيندا ۽ جنگي گيت ڳائيندا ساون جي ڪڪرن وانگر ڪرشن جي اڳيان آيا.
جڏهن ڪرشن پنهنجا تير ڇڏيا ته اهي هڪ لمحي لاءِ به هن جي اڳيان رهي نه سگهيا
ڪو زمين تي ليٽيل روئي رهيو آهي ۽ ڪو مرڻ کان پوءِ يمن جي درگاهه تي پهچي رهيو آهي. 1995.
(پنهنجي) لشڪر جي اهڙي حالت ڏسي، سشوپال کي ڪاوڙ لڳي ۽ پاڻ (وڙهڻ لاءِ) نيتر وٽ آيو.
لشڪر جي اهڙي حالت ڏسي، ششوپال پاڻ وڏي ڪاوڙ ۾ اچي ڪرشن کي چيو ته، ”مون کي جراسند نه سمجهجانءِ، جنهن کي تو ڀڄايو هو“.
ائين چوڻ کان پوءِ، هن ڪمان کي پنهنجي ڪن ڏانهن ڇڪيو ۽ تير کي ڌڪ هنيو.