جڏهن گج سنگهه ڪاوڙ ۾ پنهنجي تلوار سان هڪ ڌڪ هنيو جنهن کان بلرام پنهنجي ڍال سان پاڻ کي بچائي ورتو.
تلوار جي داڻي ڍال جي ميوي تي لڳي (جنهن مان هڪ چمڪ پيدا ٿي) جنهن کي شاعر هن طرح تشبيهه ڏني آهي.
ڍال مان چمڪاٽ نڪرندا هئا، جيڪي رات جي وقت چمڪندڙ بجليءَ وانگر نظر اينديون هيون، جيڪي برسات ۾ ستارن کي ڏيکارينديون هيون. 1133.
دشمن جي زخم کي برداشت ڪندي، بلرام پنهنجي تلوار سان هڪ ڌڪ هنيو
تلوار جي دھار دشمن جي ڳلي ۾ لڳي ۽ سندس مٿو ڪٽي، زمين تي ڪري پيو.
هو هيرن سان جڙيل رٿ تان ڪري پيو، سندس قسمت هن طرح شاعر ٻڌائي آهي.
وجرا (هٿيار) جو ڌڪ لڳڻ کان پوءِ هو پنهنجي رٿ تان ڪري پيو ۽ شاعر چوي ٿو ته ان تماشي کي بيان ڪندي هن کي اهو معلوم ٿيو ته ماڻهن جي ڀلائي لاءِ وشنو راهوءَ جو مٿو ڪپي ڇڏيو هو. زمين. 1134.
جڏهن گج سنگهه کي قتل ڪيو ويو، تڏهن سڀئي جنگجو، جنگ جي ميدان مان ڀڄي ويا
سندس لاش کي رت سان لت پت ڏسي، سڀني جي برداشت جي طاقت ختم ٿي وئي ۽ ائين حيران ٿي ويا، ڄڻ ڪيترن ئي راتين کان ننڊ نه ڪئي هجي.
دشمن جي لشڪر جا ويڙهاڪ پنهنجي آقا جاراسند وٽ آيا ۽ چيائون ته، ”سڀئي سردار راجا جنگ جي ميدان ۾ مارجي ويا آهن.
اهي ڳالهيون ٻڌي نصيحت ڏيندڙ لشڪر جي برداشت ختم ٿي وئي ۽ وڏي ڪاوڙ ۾ بادشاهه کي ناقابل برداشت ڏک ٿيو.
باب جي آخر ۾ ڪرشناوتار ۾ جنگ جي شروعات ۾ گج سنگهه جو قتل، هاڻي شروع ٿئي ٿو اميت سنگهه جي فوج سان مارجڻ جو بيان.
هاڻي اميت سنگهه جو فوج جو بيان.
DOHRA
راجا (جراسند) اُنگ سنگهه، اچل سنگهه، اميت سنگهه،
اناگ سنگهه، اچل سنگهه، اميت سنگهه، امر سنگهه ۽ اناگ سنگهه جهڙا زبردست ويڙهاڪ راجا جراسند سان گڏ ويٺا هئا.
سويا
انهن (پنجن) کي ڏسي، راجا جاراسنڊه پنهنجا هٿيار هٿ ڪيا ۽ ويڙهاڪن کي سلام ڪيو.
انهن کي پاڻ سان گڏ ڏسي راجا جاراسند، هٿيارن ۽ انهن ويڙهاڪن کي ڏسندي چيو ته، ’ڏسو، اڄ جنگ جي ميدان ۾ ڪرشن پنجن وڏن بادشاهن کي ماريو آهي.
ھاڻي تون وڃي سگھين ٿو ھن سان وڙھي، پنھنجا صور وڄائي، بي خوف
بادشاھه جا اھي لفظ ٻڌي سڀيئي سخت غصي ۾ ميدان جنگ ڏانھن روانا ٿيا.
جڏهن اهي آيا ته ڪرشن کين جنگ جي ميدان ۾، يما جي مظهر وانگر ڀڄندي ڏٺو
هنن پنهنجن هٿن ۾ تير ۽ تير جهليا هئا ۽ بلرام کي چيلينج ڪري رهيا هئا
انھن جي ھٿن ۾ نيلا ھوا ۽ ھٿن ۾ ھٿن تي ھٿيار جڪڙيل ھئا
اناگ سنگهه پنهنجي لٺ کي هٿ ۾ کڻي وڏي آواز ۾ چيو، ”اي ڪرشن! ھاڻي ڇو بيٺو آھيو، اچو ته اسان سان وڙھو.���1138.
ڪرشن انهن پنجن ويڙهاڪن کي ڏسي کين چيلينج ڪيو
هن پاسي کان ڪرشن پنهنجن هٿن سان هليا ويا ۽ ٻئي پاسي کان اهي به پنهنجا صور ڦڙڪي رهيا هئا.
هنن پنهنجا فولادي هٿيار ۽ باهه وارا هٿيار کڻي وڏي غضب ۾ گوليون هڻڻ شروع ڪيون
ٻنهي طرفن جا جنگي ڏاڍا سخت وڙهندا رهيا ۽ نشئي ٿي زمين تي ڪري پيا.
هڪ خوفناڪ جنگ وڙهي وئي
ديوتائن اهو ڏٺو، پنهنجي هوائي گاڏين ۾ ويٺي، سندن ذهن جنگ جي راند کي ڏسڻ لاءِ پرجوش ٿي ويا.
لشڪر جي مارجڻ تي، ويڙهاڪ پنهنجن گھوڙن تان ڪري زمين تي ڪري پيا.
ڪَبِت، مري ويل ويڙهاڪ، اُٿي اُٿي ٻيهر وڙهڻ لڳا ۽ گنڌارا ۽ ڪنارن سندن ساراهه ڳايا.1140.
ڪمپارٽمينٽ:
ڪيترائي ويڙهاڪ ڀڄڻ لڳا، انهن مان ڪيترائي گوڙ ٿيا، ٻيا وري ڪرشن سان وڙهڻ لاءِ ڊوڙڻ لڳا
ڪيترائي زمين تي ڪري پيا، ڪيترائي مري ويا هاٿين سان وڙهندي، ۽ ڪيترائي مري ويا زمين تي.
ويڙهاڪن جي مرڻ تي ٻيا به ڪيترائي هٿيار کڻي ڊوڙيا ۽ نعرا هڻندا رهيا ته ”مارو، ماريو“ اهي هٿيار کڻي رهيا آهن ۽ هڪ قدم به پوئتي نه ٿا هڻن.
رت جي سمنڊ ۾ باهه ٻري رهي آهي ۽ ويڙهاڪن تيز رفتار تير ڇڏيا آهن.
سويا
بلوان اننگ سنگهه تڏهن ڪاوڙ ۾ ڀرجي ويو، (جڏهن) هن کي پنهنجي ذهن ۾ خبر پئي ته اورڪ کي ڌڪ هنيو آهي.
اناگ سنگ، ان کي فيصلو ڪندڙ جنگ سمجهي، ڪاوڙ ۾ اچي پنهنجي رٿ تي چڙهائي، پنهنجي تلوار ڪڍي ۽ پنهنجي ڪمان کي به ڪڍي ڇڏيو.
هن ڪرشن جي لشڪر تي حملو ڪري ويڙهاڪن کي تباهه ڪري ڇڏيو
جيئن اوندهه سج جي اڳيان تيزيءَ سان دور ٿي وڃي ٿي، ساڳيءَ طرح راجا اناگ سنگهه جي اڳيان دشمن جي لشڪر تيزيءَ سان هليو ويو.
هو تمام وڏي تلوار ۽ ڍال هٿ ۾ کڻي ۽ گهوڙي تي چڙهي، (سڄي لشڪر جي) اڳتي وڌيو.
پنهنجي گهوڙي کي اڳتي وڌائيندي ۽ پنهنجي تلوار ۽ ڍال کڻي اڳتي وڌيو ۽ پنهنجا قدم پوئتي هٽڻ کانسواءِ، هن ڪجهه يادن جي ٽولي سان جنگ ڪئي.
ڪيترن ئي ويڙهاڪن کي قتل ڪري، هو آيو ۽ ڪرشن جي سامهون مضبوطيءَ سان بيٺو ۽ چيائين ته ”مون واعدو ڪيو آهي ته مان پنهنجي گهر نه موٽندس.
يا ته مان ساهه کڻندس يا توکي ماري ڇڏيندس.���1143.
ائين چئي، تلوار هٿ ۾ کڻي، ڪرشن جي لشڪر کي چيلينج ڪيائين