شهر جا سڀ ماڻهو ساڻس گڏ هلندا هئا.
(اھو) ڄڻڪ (اھي) شھر ۾ رھيا ئي نه آھن. 3.
ڪنور جنهن به واٽ تان گذري،
(اهو لڳي ٿو) ڄڻ ته فضل جا ڦڙا ٽڙي پيا آهن.
ماڻهن جون نظرون سندس واٽ تي لڳل هيون،
ڄڻ ته تير (اکين جي صورت ۾) امرت کي چاٽي رهيا آهن. 4.
ٻٽي
جنهن رستي کان ڪنور لنگهندا هئا،
(اُتي) سڀني جا وار سُور ٿي ويندا ۽ زمين سهڻي ٿي ويندي.
چوويهه:
ان شهر ۾ برخ دوج نالي هڪ بادشاهه رهندو هو.
جنهن جي گهر ۾ نگري ڪواري نالي هڪ عورت رهندي هئي.
(سندس) ڌيءَ ناگري متي به اتي هئي
هوءَ شهر جي ننگرن (چترن) کي به دلڪش ڪندي هئي. 6.
هن (ڇوڪري) کيس صاف اکين سان ڏٺو
۽ لاج جي قاعدن کي ڇڏي ڪري (هن سان) پيار ۾ پئجي ويو.
هوءَ پنهنجي ذهن ۾ تمام گهڻو جهومڻ لڳي
۽ ماءُ پيءُ جون سڀ خالص حڪمتون وساري ويون.
جنهن رستي تان راج ڪمار هلندو هو،
اتي دوستن سان گڏ ڪماري گيت ڳائيندو هو.
هوءَ سهڻي خوبصورت اکين سان ڏسندي رهي
۽ کلڻ ۽ اکين جي اشارن سان ڳالهائڻ. 8.
ٻٽي
عشق، مشڪ، ڪفن، خارش، لڪندي به نه لڪندا آهن.
آخر ۾، سڀ دنيا ۽ تخليق ۾ ظاهر ٿيندا آهن. 9.
چوويهه:
اهو شهر شهر ۾ مشهور ٿيو
۽ آهستي آهستي سندس گهر پهتو.
سندس ماءُ پيءُ (هن کي) اتي وڃڻ کان منع ڪئي
۽ وات مان تلخ لفظ نڪتا. 10.
(اھي) کيس پڪڙيندا، کيس وڃڻ نه ڏيندا
۽ هڪ ٻئي کي سنڀاليندا هئا.
ان ڪري ڪماري ڏاڍي اداس ٿي
۽ ڏينهن رات روئندي گذاريائين. 11.
سورٿا:
هي ٻرندڙ پيار ڏينهن ۽ رات مضبوط ٿئي ٿو.
اهو پاڻي ۽ مڇيءَ جي رسم وانگر آهي، جيڪو محبوب جي جدائي سان ئي مري وڃي ٿو. 12.
ٻٽي
اها عورت جيڪا بيواهه ٿي موت جو رستو اختيار ڪري ٿي،
هوءَ پنهنجي محبوب لاءِ اکين جي پلڪ ۾ پنهنجي جان ڏئي ڇڏي ٿي. 13.
بھجنگ شعر:
(هن) هڪ عقلمند عورت کي سڏيو ۽ هڪ پيار خط لکيو،
اي پيارا! رام سخي هو (مون کي توسان پيار ٿي ويو آهي).
(پڻ) چيو ته جيڪڏھن اڄ مان توکي نه ڏسان
پوءِ هڪ ڪلاڪ ۾ پرانا هڙتال ڪندو. 14.
اي راڻي! دير نه ڪر، اڄ اچ
۽ مون کي هتان وٺي هل.
اي عبادت ڪندڙ! جيڪو مان چوان سو قبول ڪر.