خُرگ سنگهه سميرو جبل وانگر بيٺو رهيو
مٿس ڪو به اثر نه ٿيو، پر یادون جو زور گهٽجڻ لڳو.
سندس ڪاوڙ ۾، کھرگ سنگهه ٻنهي بادشاهن جي لشڪر جو سٺو سامان تباهه ڪري ڇڏيو
هن ڪيترائي گهوڙا، رٿ وغيره تباهه ڪيا.
ان تصوير جي تشبيهه تي سوچڻ کان پوءِ شاعر شيام منهن تان (اهڙي طرح) چيو آهي.
شاعر جو چوڻ آهي ته جنگ جو ميدان ڏسڻ بدران رودر (شيو) جي راند جو ميدان لڳي رهيو هو.1423.
(خرگ سنگهه) تير ۽ تير سان جنگ جي ميدان ۾ لٿو ۽ سندس ڪاوڙ تمام گهڻي وڌي وئي.
هن جي ذهن ۾ ڪاوڙ اچي، دشمن جي لشڪر ۾ داخل ٿي ويو ۽ ٻئي طرف کان دشمن جي لشڪر ڏاڍي پرتشدد ٿي وئي.
(هن) دشمن جي لشڪر کي هڪ ئي ڌڪ ۾ تباهه ڪري ڇڏيو. اها تصوير شاعر شيام (انجير) پڙهي آهي.
کھرگ سنگھ دشمن جي لشڪر کي ناس ڪري ڇڏيو، جيئن اونداھيون سج کان ڊڄي ڀڄي وڃن ٿيون.
پوءِ جھراڳ سنگهه ناراض ٿيو ۽ هٿ ۾ تيز تلوار کڻي مٿس (خرگ سنگهه) تي حملو ڪيو.
پوءِ جھراڳ سنگھ ڪاوڙ ۾ اچي تلوار ھٿ ۾ کنيو، جنھن ھٿ مان تلوار ھٿ ۾ ھليو.
هن اها ئي تلوار دشمن جي جسم تي وار ڪئي، جنهن سان هن جو ٿنڀو ڪري زمين تي ڪري پيو.
شاعر جي چوڻ مطابق اهو ظاهر ٿيو ته شيو وڏي ڪاوڙ ۾ گنيش جو مٿو ڪٽي ڇڏيو ۽ اڇلائي ڇڏيو.
جڏهن هي جنگجو مارجي ويو، تڏهن ٻئي (جوجهان سنگهه) جي ذهن ۾ ڪاوڙ اچي وئي
هن پنهنجي رٿ کي ڊوڙايو ۽ هڪدم تلوار هٿ ۾ کڻي هن ڏانهن هليو ويو (خرگ سنگهه)
پوءِ بادشاهه (خرگ سنگهه) ڪمان ۽ تير (هٿ ۾) کنيو ۽ دشمن جي تلوار کي ٽڪريءَ مان ڪٽي ڇڏيو.
پوءِ بادشاهه به پنهنجي ڪمان ۽ تيرن سان هن جو مٿو ڪپي ڇڏيو ۽ هو ائين ظاهر ٿيو جيئن اڳتي هلي لالچ سان پنهنجي زبان هلائي رهيو آهي، پر زبان جي ڪٽجڻ ڪري هن جي لذت حاصل ڪرڻ جي اميد ختم ٿي وئي.
شاعر جو ڪلام:
سويا
هن جڏهن هاٿي وانگر وڏي ويڙهاڪ کي پنهنجي تلوار سان چيڀاٽيو، تڏهن ٻيا سڀ ويڙهاڪ، جيڪي اتي هئا، مٿس اچي پيا.
اهي هٿيار هٿ ۾ کڻي ناراض ٿي ويا
شاعر شيام انهن سڀني سپاهين جي ساراهه هن طرح ڳائي ٿو (هٿين سان)،
اھي ساراھيل ويڙھا ھئا ۽ ظاھر ٿيا جيئن ٻيا بادشاھ گڏ ٿيا ھئا، جيئن ڪنھن راجا پاران ڪيل سواموار جي تقريب ۾ گڏ ٿيا ھئا.1427.