ڪلياڻ به ايتري طاقتور ۽ بيشمار لشڪر کڻي آيو ۽ جيڪڏهن چاهي ته ٻيلي جا پن ڳڻائي سگهي، پر لشڪر ڳڻڻ ناممڪن هو.1905.
سويا
جتي به سندن خيما لڳل هئا، اُتي لشڪر درياهه جي ٻوڏ وانگر اڳتي وڌيا
سپاهين جي تيز رفتاريءَ جي ڪري دشمنن جا ذهن خوفزده ٿيڻ لڳا.
اهي ملڪ (يعني ماضي جا سپاهي) فارسي (ٻولي) ۾ لفظ ڳالهائيندا آهن ۽ جنگ ۾ هڪ قدم به پوئتي نه هٽندا آهن.
ملائڪ فارسي زبان ۾ چوندا هئا ته هو جنگ ۾ هڪ قدم به پوئتي نه هٽندا ۽ ڪرشن کي ڏسندي ئي هڪ تير سان کيس يما جي گهر ڏانهن روانو ڪندا.
انهيءَ پاسي کان ملائڪ وڏي غصي ۾ اڳتي وڌيا، ته ٻئي طرف جراسند وڏي لشڪر سان گڏ آيو.
وڻن جي پنن کي ڳڻائي سگهجي ٿو، پر هن لشڪر جو اندازو نٿو لڳائي سگهجي
قاصد شراب پيئندي ڪرشن کي تازي صورتحال ٻڌائي
جيتوڻيڪ ٻيا سڀ خوف ۽ انتشار سان ڀريل هئا، پر ڪرشنا اها خبر ٻڌي بيحد خوش ٿيو. 1907.
انهيءَ پاسي کان ملائڪ وڏي ڪاوڙ ۾ اڳتي وڌيا، ۽ ٻيو جراسند پنهنجي وڏي لشڪر سان اتي پهتو.
سڀ نشي ۾ لت پت هاٿين وانگر هلندا رهيا ۽ اونداهي ڪڪرن وانگر ظاهر ٿي رهيا هئا
(انهن) ڪرشن ۽ بلرام کي متورا ۾ ئي گھيرو ڪيو. (سندس) اپما (شاعر) شيام اهڙيءَ طرح تلفظ ڪري ٿو
ڪرشن ۽ بلرام متورا جي اندر گهيريل هئا ۽ لڳي ٿو ٻين ويڙهاڪن کي ٻار سمجهي، هنن ٻن وڏن شينهن کي 1908ع ۾ گهيرو ڪيو ويو.
بلرام ڏاڍو ڪاوڙيو ۽ پنهنجا هٿيار کنيا
هو اڳتي وڌي ان طرف ويو، جتي مليچن جي فوج هئي
هن ڪيترن ئي ويڙهاڪن کي بي جان ڪري ڇڏيو ۽ ڪيترن کي زخمي ڪرڻ کان پوءِ لٽيو
ڪرشن دشمن جي لشڪر کي اهڙيءَ طرح ناس ڪيو، جو ڪو به هوش ۾ نه رهيو، ٿورو به. 1909.
ڪو زمين تي زخمي ۽ ڪو بي جان آهي
ڪٿي پيل هٿ ته ڪُٽيل پير
ڪيترائي ويڙهاڪ وڏي شڪ ۾ جنگ جي ميدان مان ڀڄي ويا
اهڙيءَ طرح، ڪرشن فتح ٿي ويو ۽ سڀئي مليحه هارائي ويا. 1910.
بهادر جنگجو وحيد خان، فرج الله خان ۽ نجابت خان (نالو) ڪرشن هٿان مارجي ويا.
ڪرشن وحيد خان، فرز الله خان، نجابت خان، زاهد خان، لطيف الله خان وغيره کي قتل ڪري انهن جا ٽڪرا ٽڪرا ڪري ڇڏيا.
همت خان ۽ پوءِ جعفر خان (وغيره) کي بلرام گدي سان قتل ڪيو.
1911ع ۾ بلرام همت خان، جعفر خان وغيره تي پنهنجي ڳچيءَ سان گوليون هنيون ۽ انهن سڀني مليچن جي لشڪر کي ماري، ڪرشن کي فتح حاصل ٿي.
اهڙي طرح ڪرشن ناراض ٿي دشمن جي لشڪر ۽ ان جي بادشاهن کي ماري وڌو
جيڪو به ساڻس مقابلو ڪندو هو، سو جيئرو پري نه ويندو هو
منجھند جي سج وانگر شاندار ٿي، ڪرشن پنهنجي ڪاوڙ کي وڌايو ۽
اهڙيءَ طرح مليڇ ڀڄي ويا ۽ ڪرشن جي اڳيان ڪير به بيهي نه سگهيو.1912.
ڪرشن اهڙي جنگ وڙهيو جو ڪو به نه بچيو هو، جيڪو ساڻس وڙهندو هجي
ڪلياڻ پنهنجي حالت ڏسي لکين وڌيڪ سپاهي موڪليا.
جيڪو تمام ٿوري وقت لاءِ وڙهندو رهيو ۽ يما جي علائقي ۾ وڃي رهيو
سڀئي ديوتا، خوش ٿي، چيائون ته، ”ڪرشن هڪ سٺي جنگ وڙهي رهيو آهي.“ 1913.
يهودين پنهنجا هٿيار کنيا، انهن جي ذهن ۾ ڪاوڙ اچي وئي،
پاڻ ۾ ويڙهاڪن کي برابر ڳولي، انهن سان وڙهندا رهيا آهن
اهي غضب ۾ وڙهندا آهن ۽ "مارڻ، مارڻ" جو نعرو هڻي رهيا آهن.
1914ع ۾ تلوارن سان وار ٿيڻ تي ويڙهاڪن جا مٿو ڪجهه وقت لاءِ مستحڪم رهي، زمين تي ڪري پيا.
جڏهن سري ڪرشن جنگ جي ميدان ۾ هٿيارن سان جنگ ڪئي.
جڏهن ڪرشن جنگ جي ميدان ۾ خوفناڪ جنگ وڙهي ته ويڙهاڪن جا ڪپڙا ڳاڙها ٿي ويا، ڄڻ برهما هڪ لال دنيا ٺاهي ڇڏي.
جنگ کي ڏسندي شيو پنهنجي مٽيءَ جا تالا کوليا ۽ ناچ ڪرڻ لڳو
۽ اهڙيءَ طرح مليچه فوج مان ڪو به سپاهي نه بچيو. 1915.
DOHRA
(ڪل جمن) جيڪو لشڪر ساڻ کڻي آيو هو، تنهن ۾ هڪ به جنگجو نه بچيو هو.
هن سان گڏ ويڙهاڪن مان ڪو به نه بچيو ۽ ڪلياڻا پاڻ اڏامي آيو. 1916.
سويا
جنگ جي ميدان ۾ اچڻ تي ڪلياڻ چيو، ”اي ڪرشن! بي پرواهه وڙهڻ لاءِ اڳتي اچو
مان پنھنجي لشڪر جو پالڻھار آھيان، مان سج جھڙي دنيا ۾ اُڀريو آھيان ۽ مون کي بي مثال قرار ڏنو ويو آھي