بيوقوف (بادشاهه راڻيءَ کي ٻڌو) سچو لفظ چوڻ لڳو.
(هن) ساهه کنيو، ڄڻ ته هو مري ويو هجي.
مڙس جي اکين ۾ ڳوڙها اچي ويا.
پوءِ (راڻيءَ موقعو ورتو) هوءَ پنهنجي دوست سان گڏ ٻاهر هلي وئي. 7.
بادشاهه اکيون ٻوٽي، ڏسڻ لڳو ته هوءَ ڪيڏانهن وئي هئي.
سندس لاش اتي نه هو.
پوءِ سخن ائين چيو.
بيوقوف بادشاهه فرق سمجهي نه سگهيو. 8.
(دوست چوڻ لڳا) راڻي پنهنجي جسم سميت جنت ۾ هلي وئي آهي.
(مون کي خبر ناهي) اسان کي هن ڌرتيءَ تي ڇو ڇڏيو ويو آهي.
بيوقوف (بادشاهه) اها ڳالهه درست سمجهي
ته راڻي پنهنجي جسم سان جنت ڏانهن هلي وئي آهي. 9.
جيڪي نيڪ آهن،
اهي (جنت ۾ وڃڻ جي) رفتار جا لائق آهن.
جن گڏجي خدا جي عبادت ڪئي،
(پوءِ) سڏ انهن جي ويجھو نه اچي سگهيو. 10.
جيڪي هڪ ذهن سان هاري تي ڌيان ڏين ٿا.
اهي جسم سان گڏ جنت ڏانهن ويندا آهن.
(بيوقوف بادشاهه) علحدگيءَ جي چال کي سمجهي نه سگهيو
۽ بيوقوف ان ڳالهه کي سچ سمجهي قبول ڪيو. 11.
هتي ختم ٿئي ٿو منتري ڀوپ سمباد جو 315 هون چارتر، شري چرتروپاخيان جي تريا چترتر، سڀ خير آهي. 315.5984. هلي ٿو
چوويهه:
جتي (الف) شهر سونار گاون سڏبو هو.
بنگالي سن جو بادشاهه اتي رهندو هو.
بنگال متي سندس راڻي هئي.
هوءَ چوڏهن ماڻهن ۾ سهڻي طور سڃاتي ويندي هئي. 1.
هن کي (گهر ۾) هڪ ڌيءَ هئي جنهن جو نالو بنگ دائي هو.
هن جهڙو حسن ٻيو ڪو نه هو.
جيئن ئي هن هڪ ماڻهوءَ کي ڏٺو،
پوءِ هوءَ ڪاما ديو جي گهر ٿي وئي. 2.
هوءَ ”سول سول“ چئي زمين تي ڪري پئي،
ڄڻ ته واءَ جي زور سان ٽٽل نانگ جي ٻڪري (زمين تي ڪري ٿي).
جڏهن هوش ۾ آيو ته هن ڇبي راءِ کي سڏيو
۽ (هن سان) دلچسپيءَ سان کيڏيو. 3.
اهڙيءَ طرح راج ڪماري سجن جي عشق ۾ جڪڙيل هئي.
ڄڻ صابڻ جي برسات پوي ٿي.
هوءَ ’سول سول‘ چئي زمين تي ڪري پئي.
(سندس) والدين ۽ دوست گهر آيا. 4.
(سخي چيو) اي ماءُ! (تون) پنهنجي ڌيءَ کي پرين سمجهي.
هن (پري) جسم ۾ رهندڙ ڪماري تي غور ڪريو.
تون اهو ڪر جيڪو مان چوان ٿو.
ڪفن لاهڻ کان پوءِ به ان جو منهن نه ڏٺو. 5.
اي والدين! تون اداس ٿيندين
(پر ائين ڪرڻ سان) تنهنجو پٽ زوال پذير ٿيندو.
(هن چيو آهي ته) مون کي ڪڏهن به غمگين نه ٿيڻ گهرجي
۽ منهنجا گناهه معاف ڪر. 6.
سج ۽ چنڊ کي منهن نه ڏنو،
(پوءِ) هاڻي منهنجي جسم کي ڪير ڏسي؟