मूर्खः (राज्ञः श्रुत्वा राज्ञीम्) सत्यं वचनम्।
(सः) मृतमिव निःश्वासं धारयति स्म।
भर्तुः नेत्रयोः अश्रुधारा निर्गताः।
ततः (राज्ञी अवसरं स्वीकृत्य) सा मित्रेण सह निर्गतवती। ७.
नेत्रे मार्जयन् राजा कुत्र गता द्रष्टुम् आरब्धवान् ।
तस्य शरीरं तत्र नासीत्।
अथ सखीः एवम् उक्तवन्तः।
भेदं न अवगन्तुं शक्तवान् मूर्खः राजा । ८.
(मित्राः वक्तुं प्रवृत्ताः) राज्ञी स्वदेहेन स्वर्गं गता।
(न जानामि) किमर्थं वयं अस्मिन् पृथिव्यां अवशिष्टाः स्मः।
मूर्खः (राजा) एतत् सत्यं अवगच्छत्
राज्ञी देहेन स्वर्गं गता इति। ९.
ये सदाचारिणः, २.
ते अस्य वेगस्य योग्याः (स्वर्गगमनस्य) ।
ये एकीकृताः ईश्वरं पूजयन्ति स्म,
(तदा) आह्वानं तेषां समीपं आगन्तुं न शक्तवान्। १०.
ये एकचित्तेन हरिं प्रति ध्यानं ददति।
देहेन सह स्वर्गं गच्छन्ति।
(मूढराजः) विरहस्य युक्तिं न अवगच्छत्
मूर्खश्च एतत् सत्यत्वेन स्वीकृतवान्। ११.
अत्र श्रीचरितोपख्यानस्य त्रिचरित्रस्य मन्त्री भूप साम्बदस्य ३१५ चरितस्य समाप्तिः, सर्वं शुभम्।३१५।५९८४। गच्छति
चतुर्विंशतिः : १.
यत्र (क) सुनारगांवं नाम नगरं श्रूयते स्म,
तत्र बङ्गला-सन्-राजः निवसति स्म ।
बङ्गालमती तस्य राज्ञी आसीत् ।
चतुर्दशजनेषु सा सुन्दरी इति प्रसिद्धा आसीत् । १.
तस्य (गृहे) बङ्ग डेइ इति कन्या आसीत् ।
तस्याः सदृशी अन्यत् सौन्दर्यं नासीत् ।
पुरुषं दृष्ट्वा एव सः ।
ततः सा कामदेवस्य निवासस्थानं बभूव। २.
सा 'सूलसूल' इति भूमौ पतिता,
यथा (पतति पृथिव्यां) वायुना (वायुना) भग्नम्।
चेतनां प्राप्ते सति छबीरायम् आहूतवान्
(तया सह) च रुचिपूर्वकं क्रीडति स्म। ३.
एवं सज्जनप्रेमेण राज कुमारी बद्धा आसीत्,
यथा साबुनवृष्टिः पतति।
सा 'सूल सूल' इति वदन्त्याः भूमौ पतिता ।
(तस्य) मातापितरौ मित्राणि च गृहम् आगतवन्तौ। ४.
(उवाच सखी) हे मातः ! (त्वं) स्वपुत्रीं परीरूपेण चिन्तयसि।
अस्मिन् (परी) शरीरे निवसन्ती कुमारी विचार्यताम्।
अहं यत् वदामि तत् त्वं करोषि।
कफनं हृत्वा तस्य मुखं अपि न दृष्ट्वा। ५.
हे मातापितरौ ! त्वं दुःखी भविष्यसि
(तथा तु कृत्वा) पुत्रत्वं ते अवनतिं प्राप्स्यति।
(तत् तया उक्तम्) मया कदापि दुःखं न कर्तव्यम्
मम अपराधान् च क्षमस्व। ६.
न सूर्यचन्द्रयोः सम्मुखः, २.
(तदा) इदानीं कश्चित् मम शरीरं किमर्थं पश्येत्?