मुखे मनुष्यास्थीन् मर्दयन्तः दन्ताः क्रन्दन्ति स्म
तेषां नेत्राणि रक्तसमुद्र इव आसन्
तेषां सह कः युद्धं कर्तुं शक्नोति स्म ? धनुर्बाणधारिणः रात्रौ भ्रमन्तः सदा दुष्टकर्मणि लीनाः ॥१४६४॥
ततस्ततोऽसुराः पतिताः अस्मात् पार्श्वे शान्तितः राजा दृढः स्थितः
अथ दृढमनसः क्रुद्धः च शत्रून् इदम् उक्तवान् ।
अद्य त्वां सर्वान् पातयिष्यामि इति उक्त्वा सः धनुः बाणान् उत्थापितवान्
खड़गसिंहस्य राज्ञः सहनशक्तिं दृष्ट्वा राक्षससेना प्रसन्ना अभवत्।१४६५।
आकृष्य धनुः स महाबलः शत्रुषु बाणवृष्टिम् अयच्छत्
कस्यचित् बाहुं छित्त्वा क्रोधेन कस्यचित् वक्षःस्थले बाणं विसृजति स्म
कश्चित् क्षतिग्रस्तः युद्धक्षेत्रे पतितः, कश्चन कायरः घोरं युद्धं दृष्ट्वा पलायितवान्
एकः एव शक्तिशाली राक्षसः तत्र जीवितः, यः आत्मानं स्थिरं कृत्वा राजानं अवदत्,1466
हे राजन् ! किमर्थं युद्धं करोषि ? वयं भवन्तं जीवितं न त्यक्ष्यामः
दीर्घं भव्यं च तव शरीरं कुतः एतादृशं भोजनं प्राप्नुमः ।
हे मूर्ख ! त्वं इदानीं जानासि यत् वयं त्वां दन्तैः चर्विष्यामः
तव मांसस्य खण्डान् बाणवह्निना भक्षयित्वा भक्षयिष्यामः १४६७ ।
दोहरा
इति तेषां वचनं श्रुत्वा राजा (खरगसिंहः) क्रुद्धः सन् अवदत्।
इति श्रुत्वा राजा क्रोधेन उक्तवान्, यः मम सुरक्षितः गच्छति सः मातुः क्षीरबन्धनात् मुक्तः इति मन्यते।१४६८।
(एतत्) एकवचनं श्रुत्वा सर्वा विशाला सेना पतिता (राजस्य उपरि)।
इति श्रुत्वा राक्षससेना राज्ञः उपरि पतित्वा क्षेत्रवेष्टनवत् चतुर्भुजं व्याप्तवती।।1469।।
चौपाई
(यदा) दिग्गजाः खरागसिंहं परितः कृतवन्तः,
अत्यन्तं क्रुद्धं मनसा राजानं यदा वेष्टयन्ति स्म राक्षसाः |
धनुः बाणं च हस्ते धारयन्