अग्रे शृणुत
राधा उवाच मथुरां त्यक्त्वा ब्रजस्य कोष्ठेषु आगच्छतु।
प्रेम्णः नाटकस्य विषये च उच्चैः घोषय यथा पूर्वं कुर्वन् आसीत्
हे कृष्ण ! त्वां दर्शनस्य इच्छा प्रबलं भवति, कृपया आगत्य अस्मान् सुखं ददातु।९६९।
अदृष्ट्वा मम मनः कृष्ण व्यथते |
शुष्का राधा कृशं च सा प्रोक्ता
हे कृष्ण ! मम अनुरोधं शृणुत
अहं केवलं वार्तालापेन एव सन्तुष्टः अस्मि, केवलं त्वां दृष्ट्वा एव सन्तुष्टः भविष्यामि, तव चन्द्रमुखेन तीतरसदृशेभ्यः गोपीभ्यः सुखं ददातु।९७०।
उधवं सम्बोधितचण्डर्भागसन्देशसम्बद्धं भाषणम्-
स्वय्या
हे कृष्ण ! चन्दर्भगः उक्तवान्, दर्शयतु मे तव चन्द्ररूपं मुखम्
हे भ्राता बलराम ! सा उक्तवती यत् कृष्णं न दृष्ट्वा सा महतीं चिन्तिता अभवत्
अतः मा विलम्बं कृत्वा मम हृदयस्य वाणीं श्रोतुं आगच्छतु
हे कृष्ण ! ब्रजस्य स्वामी ! गोपीभिः उक्तं यत् तेभ्यः स्त्रीशुतरेभ्यः सुखं दीयताम्।९७१।
हे ब्रजेश्वर ! गोपीभिः उक्तं यत् इदानीं मा विलम्बं कुरु
हे यादवप्रमुखेषु श्रेष्ठ! यशोदस्य पुत्रः गोपालः च ! अस्माकं वचनं शृणुत,
कृष्णसर्पस्य वधकः ! हे दिग्गजानां विजयी ! तथा हे नाथ ! गोकलम् (आगमनेन) (किञ्चित्) हानिः न अभवत् ।
हे नागस्य कलिताराय राक्षसहन्ने ! गोकुलस्य प्रभुः, कंसस्य च घातकः! gie सुखं तीतरवत् गोपीभ्यः।९७२।
हे नन्द लाल ! हे सुखकन्द ! हे मुकन्द ! हे गिरधारि ! (चन्द्रभागः) उक्तवान् शृणु मां।
हे नन्दात्मजाय, आरामदानाय, पर्वतवाहनाय च! गोकुलेश्वरः बकासुरहन्ता च आगच्छतु अस्माकं दृष्टिः भवतु
ब्रजेश्वराय यशोधपुत्राय च |
शृणु त्वया विना ब्रजस्त्रियः असहायः कृष्ण! वयं सर्वे जानीमः यत् त्वं अस्मान् सर्वान् मनसा विस्मृतवान्।९७३।
हे कृष्ण ! त्वया कंसं हत्वा बकासुरस्य मुखं विदारितम् |
हे ब्रजेश्वर ! क्षमयित्वा नो सर्वदोषान्, एतेभ्यः गोपीभ्यः दर्शनं देहि,
यतः त्वां अपश्यन् तेषां किमपि न रोचते
अतः हे कृष्ण ! मथुराम् अधुना त्यक्त्वा तेषां सर्वाणि दुःखानि दूरीकर्तुं आगच्छतु।९७४।
विद्युच्छतस्य मेनप्रभस्य च भाषणम् : १.
स्वय्या
हे श्रीकृष्ण! बिजच्छता मन् प्रभा च ते (एवं) उक्तौ, शृणु (सावधानम्)।
हे कृष्ण ! विद्युच्छटेन मेनप्रभेन च ते इदम् उक्तम्, यदा त्वया एतावता प्रेम्णः वर्धितः तदा त्वं किमर्थं तत् परित्यजसि।
हे कृष्ण ! मा विलम्ब इदानीं, शीघ्रम् आगत्य अस्माभिः सह समाने प्रेम्णः क्रीडने आत्मनः लीनः भवतु
राधा त्वयि क्रुद्धा कृष्ण! केनचित् प्रकारेण भवन्तः अस्मान् आह्वयितुं शक्नुवन्ति।975.
हे उधव ! श्याम इत्येवं वदतु यदा (वयं) तत्र (भवतः वासस्य) श्रोत्रेण श्रृणोमः।
हे उधव ! कृष्णं कथयतु यत् भवतः तत्र स्थायिवासं ज्ञात्वा एव वयं सर्वसुखानि त्यक्त्वा पीडिताः भविष्यामः
योगं कुर्वन्तः वस्त्रं धारयिष्यन्ति वा विषभक्षणेन प्राणान् त्यक्ष्यामः इति वा वदिष्यन्ति।
योगीवस्त्रधारिणः विषं गृहीत्वा म्रियिष्यामः राधा च त्वया सह पुनः अहङ्कारः भविष्यति।९७६।
इति ते उक्तवन्तः, परन्तु अधुना शृणुत यत् राधा उक्तवती, कृष्णः अस्मान् त्यक्तवान्
ब्रजे अस्माकं मनः शान्तं नास्ति
त्वं तत्र मातुरे असि, अस्माकं मनः क्रुद्धं भवति
हे कृष्ण ! यथा त्वं अस्मान् विस्मृतवान्, तव प्रियराज्ञी अपि त्वां एवं विस्मरतु।९७७।
हे श्रीकृष्ण! (एकम्) अन्यत् अपि उक्तम्, इदानीं उधवात् शृणु यत् उक्तवान्।
हे ब्रजेश्वर ! गोपीभिः उक्तं यत् त्वं स्वयमेव आगच्छसि वा अस्मान् कश्चन दूतः आमन्त्रणेन प्रेषयतु वा
यदि दूतः न प्रेषितः तर्हि उत्थाय स्वयं तत्र गच्छतु।
यदि दूतः न प्रेष्यते तर्हि स्वयं आगमिष्यामः अन्यथा कृष्ण! गोपीभ्यः मनसः निश्चयदानं ददातु।978.
हे कृष्ण ! ते त्वां ध्यायन्ते त्वां नाम्ना आह्वयन्ति च
मातापितृलज्जां त्यक्त्वा क्षणं भवतः नाम पुनः पुनः वदन्ति
तव नाम्ना एव जीवन्ति नाम्ना विना महता पीडिताः
तादृशं दुर्दशां दृष्ट्वा तान् कृष्ण! मम हृदये वेदना वर्धिता अस्ति।979.