अक्रूरः कृष्णस्य मुखं दृष्ट्वा अतीव प्रसन्नः अभवत्, सः कृष्णस्य निःस्वार्थसेवायां लीनः अभवत्
कृष्णस्य पादौ स्पृष्ट्वा परितः प्रदक्षिणं कृतवान्
महता स्नेहेन लीनः सन् यत्किमपि अन्नं भोजनादिकं च गृहे आसीत्, तत् सर्वं कृष्णस्य पुरतः आनयत्
अक्रूरस्य मनसि यत्कामा आसीत् तत् श्रीकृष्णः यशोदासुतः।९९७।
अक्रूरस्य कामं पूरयन् उधवं च सह गृहीत्वा कृष्णः स्वगृहं प्रत्यागतवान्
गृहम् आगत्य वैषकाः आहूय प्रसन्नाः भूत्वा तेभ्यः दानरूपेण विविधाः भिक्षाः दत्ताः
कविः श्यामः कथयति यत् सः तान् प्रति ईर्ष्याम् अनुभवन् तान् गृहात् बहिः निष्कास्य बहु दानं कृतवान्।
अनेन कर्मणा कृष्णस्य एतावत् अनुमोदनं जातम् इति कविः श्यामः कथयति यत् एतेन स्तुत्या अद्यपर्यन्तं दिवा मृत्युमण्डले श्वेतवर्णः दृश्यते।९९८।
अक्रूरः कृष्णस्य प्रासादम् आगत्य तस्य पादयोः पतितः |
कृष्णं कंसबकासुरहन्तारं प्रशंसितुं प्रवृत्तः |
(सः) अन्ये सर्वे इन्द्रियाणि विस्मृतवान्, (मात्रं) श्रीकृष्णस्य सादृश्ये लीनः अभवत्।
तादृशं स्तुतिमग्नः स्वचैतन्यं विस्मृत्वा सर्वदुःखाः समाप्ताः, मनसि सुखं वर्धितम्।९९९।
एषः कृष्णः देवकीपुत्रः यः अपि अनुग्रहेण नन्दपुत्रः अभवत्
कंसं हत्वा बकासुरहृदयं च विदीर्णं यादवनायकः इति ख्यातः
हे कृष्ण ! केशीहन्ता सर्वपापनाशनं त्रिनाव्रतस्य च हन्ता |
मुखं दर्शयन् मम सर्वाणि पापानि नाशितानि 1000.
हे श्याम ! त्वं चोरः (किन्तु) साधुनां दुःखानि (हरसि) सुखदा इति उच्यते।
कृष्णः पराक्रमी शक्तिमान् सन्तदुःखनाशकः शान्तिसुखदः ठुगः गोपीनां वस्त्रहृतः कंसस्य योद्धानां निपातकः इति उच्यते
पापेभ्यः दूरं तिष्ठति सर्वव्याधिभ्यः प्रजानां त्राता
कविः श्यामः कथयति यत् स एव कृष्णः परमपण्डितः चतुर्वेदानां रहस्यवर्णनं करोति १००१ ।
एवमुक्त्वा अक्रूरः कृष्णपादयोः पतितः |
सः तं बहुवारं प्रशंसितवान्, तस्य सर्वाणि दुःखानि क्षणमात्रेण समाप्ताः
(अथ) तस्य दृश्यस्य उच्चं महान् यशः कविः स्वमुखात् एवम् उक्तः।
अस्य दृश्यस्य सौन्दर्यं कविना एवं वर्णितं यत् अक्रूरः दुष्टानां विरुद्धं निर्भयेन युद्धं कर्तुं भगवतः नामकवचं धारयित्वा सूक्ष्मः अभवत्।1002।
ततः श्रीकृष्णस्य अनुकरणं कृत्वा एवं हरिजी! त्वमेव 'मुर' (नाम) शत्रुं जितसि।
ततः कृष्णं प्रशंसन् अवदत्, हे भगवन् (कृष्ण)! त्वया मुर राक्षसं हत्वा कबन्ध रावण इत्यादीनि घोरयुद्धे हतानि आसन्
विभीषणाय लङ्काराज्यं दत्त्वा स्वयं सीतया सह अयोध्यां गतः
एतानि सर्वाणि पराक्रमाणि त्वया स्वयमेव कृतानि इति अहं निःशङ्कं स्वीकुर्वन् अस्मि।१००३।
पति लचमी ! हे गरुड धुज ! हे जगत्पते ! (त्वमेव) उच्यते (नाम्ना) कन्हः।
हे गरुडध्वज ! हे लक्ष्मीपुत्र ! तथा जगतः प्रभुः! शृणु मां, त्वं सर्वस्य जगतः आश्रयः असि,
अहो देव ! मम प्रेम गृहाण एतादृशं वाक्यं कृष्णेन श्रुतम्।
कृष्णः पूर्वानुमानं कृतवान् यत् अक्रूरुः आसक्तितः, माइनस्स् च स्वस्य मोक्षस्य विषये किमपि वक्तुम् इच्छति, अतः सः अक्रूर् s माइनस्स् इत्यस्य मनसा माध्यमेन वरदानं दत्त्वा प्रभावितवान्, सः च स्वयं मौनेन उपविष्टः आसीत्।1004।
अक्रूरं सम्बोधितं कृष्णस्य भाषणम्-
स्वय्या
हे मामा ! अविज्ञाय मां त्वया दृष्टं भगवतः प्रकटीकरणम्
आरामं देहि मम जीवनं सुखदं भवेत्
वासुदेवस्य अनन्तरं भवन्तः वरिष्ठतमः इति गण्यन्ते
एवं प्रणमामि पुरतः कृष्णः स्मितं कृतवान्।1005।
इति वचनं श्रुत्वा अक्रूरः प्रसन्नः सन् कृष्णं बलरामं च आलिंगितवान्
सः मनसः दुःखं त्यक्तवान्, .
सः (तान्) अल्पभ्रातृत्वेन जानाति स्म, तान् जगतः कर्तृत्वेन न मन्यते स्म।
लघुभ्रातृभ्रातृभ्रातृमात्रं च मन्यते न तु जगतः निर्माता। एवं प्रकारेण एषा कथा तत्र घटिता, या कृष्णस्य स्तुत्या श्यामस्य कविना बेन् गायिता अस्ति।1006।
बचित्तरनाटके कृष्णावतारे (दशम स्कन्धाधारित) अक्रूरस्य गृहं गमनम् इति वर्णनस्य अन्त्यम्।
अधुना अक्रूरं मातुलस्य समीपं प्रेषयितुं वर्णनं आरभ्यते
स्वय्या
श्रीकृष्णः हसन् अवदत् हे श्रेष्ठ योद्धा (अक्रूर)! हस्तानापुर ('गाजापुर') चलो।
कृष्णः अक्रूरं स्मितं कृत्वा अवदत्, त्वं मम पितुः भगिन्याः पुत्राणां स्थितिं जिज्ञासितुं हस्तिनापुरं गच्छसि
तत्र अन्धः राजा दुष्टस्य दुर्योधनस्य वशे अस्ति, तस्य नवमपि आनयतु