سری کرشن دے روپ نوں من وچ ویکھ کے (اکرور نے) سکھ پایا اتے سری کرشن دی سیوا کیتی۔
اس دے پیریں پیا اتے پھر اٹھ کے دیوکی دے پتر دی پرکرما کیتی۔
گھر وچ جتنا بھوجن اتے انّ سی، اہ سارا کجھ، پریت دی ریت نوں وچار کے، اگے آ رکھیا۔
اس دے من وچ جو چاہنا سی، اہ اچھا کرشن نے پوری کر دتی ۔۔997۔۔
اس دی منسا پوری کر کے اتے اودھو نوں سنگ لے کے پھر گھر آ گئے۔
گھر آ کے منگ کے کھان والے گوییاں نوں بلا لیا اتے انھاں توں راگ اتے گیت گواؤن لگا۔
کوی شیام کہندے ہن، انھاں اتے ریجھ کے، گھر وچوں کڈھ کے بہت دان دتا۔
(انج لگدا ہے) مانو اس (دن گائے گئے) یش توں مات لوک وچ ہن تک دن سفید ہو رہا ہے ۔۔998۔۔
اکرور سری کرشن دے گھر آ کے سری جدبیر دے پیریں پیا۔
(پھر) کنس نوں نشٹ کرن اتے بکی دی چھاتی نوں پاڑن اتے جگت دا کرتا ہون دی (گلّ) کہِ کے سفت کرن لگیا۔
(اس نوں) ہور ساری ہوش بھل گئی، (بس) سری کرشن دی اپما دے رس وچ ہی مگن ہو گیا۔
(اس نال اس دے) من وچ آنند دا وادھا ہو گیا اتے من وچ جتنا دکھ سی، اہ ختم ہو گیا ۔۔999۔۔
ہے دیوکی لال! ہے گوپال! ہے دیال! اس تراں دی (اپما کرنی) من وچ دھار لئی۔
(کرشن نوں) کنس نوں مارن والا، بکی دی چھاتی پاڑن والا اتے کرتا کہِ کے اچاریا۔
ہے اگھ دے ویری! ہے کیسی دے ویری، ہے کرودھ کر کے ترناورت دینت نوں مارن والے!
تسیں ہن سانوں (آپنا) روپ وکھا کے، ساڈے ساریاں پاپاں نوں نشٹ کر دتا ہے ۔۔1000۔۔
ہے شیام! توں چور ہیں (پر) سادھاں دے دکھاں (نوں چراؤندا ہیں) اتے سکھ دا ور دین والا کہا جاندا ہیں۔
توں ٹھگ ہیں، گوپیاں دے بستراں (نوں ٹھگدا ہیں) (توں) سورما ہیں جس نے کنس ورگے شورویر نوں پچھاڑ دتا سی۔
(توں) کائر ہیں، (کیونکِ) پاپاں توں بہت (ڈردا ہیں) اتے (توں) وید وی ہیں جس نے ساریاں لوکاں نوں جیوت رکھیا ہویا ہے۔
کوی شیام کہندے ہن، (توں ہی) پنڈت ہیں، جس نے چوہاں ہی ویداں دا بھید سمجھیا ہویا ہے ۔۔1001۔۔
کوی شیام کہندے ہن، اس تراں کہِ کے اتے اٹھ کے سری کرشن دے پیریں پے گیا۔
سری کرشن دی بہت وار سفت کیتی جتنا وی دکھ سی، چھن بھر وچ دور ہو گیا۔
(اتے) اس درش دے اچے اتے مہان یش نوں کوی نے اس تراں آپنے مونہ توں اچاریا ہے۔
(اس تراں پرتیت ہندا ہے، مانو) ہرِ نام دے کوچ نوں شریر اتے پہن کے سینکڑے پاپاں نال لڑیا، پر پچھے نوں نا ہٹیا ۔۔1002۔۔
پھر اس تراں سری کرشن دی اپما کیتی، ہے ہرِ جی! تسیں ہی 'مر' (ناں دے) ویری نوں پچھاڑیا سی۔
تسیں ہی 'ترپرار' اتے 'کمدھّ' نوں ماریا سی اتے راون نوں مارن لئی گھمسان یدھّ رچیا سی۔
لنکا (دا راج) ویری دے بھرا نوں دے دتا سی اتے سیتا نوں نال لے کے پھر ایودھیا نوں چلے گئے سی۔
توں ہی (اہ) سارے چرتر کیتے ہن، اہ میں جاندا ہاں (تدے ہی) اس تراں کہا ہے ۔۔1003۔۔
ہے لچھمی دے پتی! ہے گرڑ دھجا والے! ہے جگت دے سوامی! (توں ہی) کانھ (ناں نال) کہا جاندا ہیں۔
ہے سری کرشن! (میں اک) گلّ کہندا ہاں کِ سارے ہی لوک تیرے داس بنے ہوئے ہن۔
ہے ہرِ جی! میری ممتا نوں ہر لوو۔ اس تراں دا کہا ہویا کرشن نے بھانپ لیا۔
(اتے پھر) اس اتے ممتا پا دتی اتے اہ مون دھار کے بیٹھ رہا ہے ۔۔1004۔۔
کانھ جی نے اکرور پرتِ کہا:
سوییا:
سری کرشن کہن لگے، ہے چاچا! مینوں سمجھے بنا ہی تسیں 'ہرِ' سمجھ لیا ہے۔
تاں تے (تسی) میرے نال لاڈ (دی گلّ) کرو اتے (اہی) کہو جس نال میرے من وچ بہت سکھ ہووے۔
مینوں بسدیو دی آگیا ہے کِ اکرور نوں وڈا کر کے جاننا (اتے اسے لئی اجہا کر دتا)
تاں جو مینوں گھنشیام نا سمجھو۔ اس تراں کہِ کے سری کرشن ہس پئے ۔۔1005۔۔
اہ سن کے سورویر (اکرور) پرسنّ ہو گیا اتے بلرام اتے کرشن نوں گل نال لگا لیا۔
من وچ جتنے دکھ سن، کرشن دے شریر نوں چھہ کے سارے بھل گئے۔
(انھاں نوں) چھوٹے بھتیجے کر کے جانیا اتے جگت دے کرتا کر کے نہیں سمجھیا۔
اس تراں دی کتھا اس ستھان اتے ہوئی، اس دے (یش دے) کوی شیام نے منگل گائے ہن ۔۔1006۔۔
اتھے سری دسم سکندھ دے بچتر ناٹک دے کرشناوتار دے اکرور دے گھر جان دا پرسنگ سمپورن ہویا۔
ہن اکرور نوں بھوآ پاس بھیجن دا کتھن:
سوییا:
سری کرشن نے ہس کے کہا، ہے سریشٹھ سورویر (اکرور)! ہستناپر ('گجاپر') وچ چلے جاؤ۔
اتھے میرے پتا دی بھین اتے (اس دے) پتر رہندے ہن، ہن جا کے انھاں دی خبر سار لیاؤ۔
اتھوں دا راجا (اکھاں توں) انھا ہے، (پر اہ) من توں وی انھا ہے (کیونکِ اہ) دریودھن دے وس وچ ہویا جانیا جاندا ہے۔