مانو وشوکرما دی پتری ہووے ۔۔14۔۔
اک اہ چالاک اتے دوجے چتیری سی،
مانو کام دی ہی دوجی مورتی ہووے۔
(اس دا) گورا رنگ سی اتے پان کھاندی سی۔
(انج پرتیت ہندا سی) مانو آسمان وچ چند چڑھیا ہووے ۔۔15۔۔
(اہ) چتیری (دوتی) اس دے گھر گئی
اتے اس دا چتر بنا کے لے آئی۔
جد بادشاہ نے چتر نوں ہتھ وچ لے کے ویکھیا۔
(انج لگیا) مانو (کام دیو نے) کس کے کٹار ماری ہووے ۔۔16۔۔
(اس دی) سبھ سدھ بدھ چلی گئی اتے مست ہو کے جھومن لگا۔
(انج لگدا سی) مانو گھاؤ لگن تے گھائل گھمدا ہووے۔
اس نوں شریر دی زرا جنی وی سمبھال نا رہی۔
مانو کوڈیاں والا سپّ ڈنگ گیا ہووے ۔۔17۔۔
اک دن بادشاہ نے مجمانی (پریتی-بھوجن) کیتا
اتے نگر دیاں ساریاں استریاں نوں مہلّ وچ لیاندا۔
سدھ پال دی پتری جد آئی، (تاں انج پرتیت ہویا)
مانو ساری سبھا وچ دیپک شبھائمان ہو گیا ہووے ۔۔18۔۔
اک موری وچوں اس نوں (بادشاہ نے) ویکھیا،
تد ہی ہزرت متوالا ہو گیا۔
(اس دا) من استری دے روپ اتے ہی وک گیا
اتے (اہ) سمجھو کِ اس دا شریر لوتھ وانگ ہو گیا ۔۔19۔۔
ہزرت نے سارے پٹھان بلا لئے
اتے سدھ پال دے گھر بھیج دتے۔
(انھاں راہیں اہ کہِ بھیجیا کِ) جاں تاں آپنی پتری مینوں دے دیو،
نہیں تاں موت سر اتے آئی سمجھو ۔۔20۔۔
سارے پٹھان اس دے (گھر) گئے۔
جو ہزرت نے (گلّ) کہی سی، اہ کہِ دتی
کِ ہے سدھ پال! تیرے دھنبھاگ ہن
(کیونکِ) بادشاہ دی سواری تیرے گھر آویگی ۔۔21۔۔
سدھ پال نے جد اس تراں سنیا۔
(تد) بہت دکھی ہو کے متھے نوں دھنیا۔
(سوچن لگا کِ) پرماتما نے میری کی ہالت کر دتی ہے۔
میرے گھر اجہی دکھدائک پتری پیدا ہوئی ہے ۔۔22۔۔
جے نہیں دندا تاں کمّ وگڑدا ہے (ارتھات بادشاہ ناراز ہندا ہے)۔
جے دندا ہاں تاں چھتریاں نوں لاج لگدی ہے۔
(کیونکِ) مغل، پٹھان جاں ترک دے گھر
اجے تک (کوئی) چھترانی نہیں گئی ۔۔23۔۔
چھتریاں وچ اجے اہ نہیں ہویا
کِ ترکاں نوں (گھروں) کڈھ کے پتری دتی ہووے۔
راجپوتاں وچ ہندا آیا ہے
کِ پتریاں نوں ملیچھاں (دے گھر) بھیجیا ہے ۔۔24۔۔
(پر) انھاں اک ہاڈیاں اتے دوجے چھتریاں نے
ترکاں نوں کدے آپنی پتری نہیں دتی۔
جو چھتری اس تراں دا کرم کردا ہے،
(تاں) اہ دیہ سہت کمبھی نرک وچ جاندا ہے ۔۔25۔۔
جو پرش ترکاں نوں دھی دندا ہے،
اس نوں جگت 'دھرگ دھرگ' کہندا ہے۔
اس (چھتری) دا لوک پرلوک (دوویں) جانگے