دیوکی دا پہلا پتر ہویا، اس دا نام 'کیرتمت' رکھیا گیا۔
بسدیو اس نوں لے کے کنس دے گھر چلا گیا ۔۔45۔۔
سوییا:
جدوں پتر نوں لے کے پیو ('تات') چلیا اتے راجا کنس دے دوار اتے آیا،
(تدوں) جا کے دربان نوں (ساری گلّ) دس دتی، اس نے اندر جا کے (کنس نوں) سوچت کر دتا۔
(کنس نے) بالک نوں ویکھ کے ترس کھادھا اتے کہا، اساں تینوں (اہ بچا) بخش دتا۔
(اہ گلّ سن کے) بسدیو گھر نوں مڑ آیا۔ پر تاں وی اس نے من وچ رتا جنا سکھ نہیں پایا ۔۔46۔۔
بسدیو نے من وچ کہا:
دوہرا:
بسدیو نے من وچ اہ وچار کیتا
(کِ) مورکھ کنس وڈی کھوٹی بدھی والا ہے، اس نوں زرور مار سٹیگا ۔۔47۔۔
نارد رشی نے کنس پرتِ کہا:
دوہرا:
(بسدیو دے گھر پرتن تے) تدوں (نارد) منی کنس دے گھر آیا (اتے اہ) گلّ کہی، ہے راجن! سنو
(تینوں کویں نسچا آ سکدا ہے کِ دیوکی دا اٹھواں بچا ہی تیرا ویری ہے؟ پھر اس نے) اٹھّ لیکاں واہ کے (اس تراں) گنیاں (کِ ہر لیک اٹھویں بن جاوے، اہ) بھید دس دتا ۔۔48۔۔
کنس نے سیوکاں پرتِ کہا:
سوییا:
کنس نے جدوں نارد دی گلّ سنی تاں راجے دے من نوں بھا گئی۔
اس نے سیوکاں نوں اکھّ دا اشارا کر دتا کِ ہنے جا کے اس نوں مار دیوو۔
اس دی آگیا منّ کے سیوک دوڑ کے (بسدیو کول) گئے اتے اہ گلّ (سارے) لوکاں (وچ نشر) ہو گئی۔
(سیوکاں نے بالک نوں) پتھر اتھے ہتھوڑے وانگو مار کے، (اس دی دیہ) پراناں توں وکھری کر دتی ۔۔49۔۔
پہلے پتر دا کتل
سوییا:
(جدوں) انھاں دے گھر ہور پتر ہویا تاں وڈی ہین مت والے کنس نے (آپنے) سیوک (انھاں دے گھر) بھیج دتے۔
انھاں نے بالک نوں لیا کے پھر پتھر اتے پٹکا کے مار دتا۔
(دوجے پتر دے مرن نال) ساری متھرا پری وچ رولا پے گیا۔ جس دی اپما کوی نے اس تراں دی جان لئی ہے
(مانو) اندر نوں یدھّ وچ مویا سن کر کے، ساریاں دیوتیاں نے رونا (شرو) کر دتا ہووے ۔۔50۔۔
انھاں دے گھر ہور جو پتر ہویا، اس دا نام انھاں نے 'جے' رکھ دتا۔
راجے کنس نے سن کے اس نوں وی پتھر اتے پٹکوا کے مروا دتا اتے کھونجے وچ سٹوا دتا۔
دیوکی سر دے وال پٹدی ہے، اس دے رون اتے چلاؤن ('چورن') نال گھر (اؤں) گونج رہا ہے،
جویں بسنت رت دے انت وچ کونجاں کرلاؤندیاں ہوئیاں واپس جاندیاں ہن ۔۔51۔۔
کبتّ:
جو چوتھا پتر ہویا، اہ وی کنس نے مار دتا۔ اس دے سوگ دی اگنی دیاں لاٹاں دیوکی دے من وچ بل رہیاں ہن۔
(کہن لگی، ہے بھگوان! میں) تیری داسی مہا موہ دی پھانسی وچ پھسی پئی ہاں، (اس لئی سبھ) شوبھا مٹ گئی ہے اتے اداسی چھائی ہوئی ہے۔
جاں تاں تسیں ناتھ ہو کے سانوں سناتھ کرو (کیونکِ) نا کوئی پتی دی گتِ ہے اتے نا (کوئی میرے) تن دی گتِ ہے۔
(سارے جگت وچ) پتراں دیاں دیہاں دے نشٹ ہون تے ہاسی ہو رہی ہے، ہے ابناشی! تیری (اہ) ہاسی سانوں تیر دے مکھی وانگ لگدی ہے ۔۔52۔۔
سوییا:
جدوں پنجواں پتر ہویا (تدوں) کنس نے اس نوں وی پتھر نال پٹکوا کے مروا دتا۔
(اس دے) پران آکاس دے رستے چلے گئے ہن اتے اس دا شریر کتے جمنا وچ (رڑ) گیا ہے۔
(اہ) خبر ('سو') دیوکی نے کنی سن کے پھر سوگ نال ابھے ساہ لئے ہن۔
اس دن (دیوکی نوں) بہت ہی موہ ہویا ہے، مانو اتھوں ہی 'موہ' دا جنم ہویا ہووے ۔۔53۔۔
دیوکی نے بینتی کیتی:
کبتّ:
(بسدیو دے) کل وچ جو چھیواں پتر ہویا اہ وی کنس نے مار سٹیا؛ تاں دیوکی نے پکار کیتی، ہے بھگوان! (ہن میری) گلّ سن لوو۔
ہے میرے دینا ناتھ! سناتھ توں اناتھ نا کرو؛ سانوں مار دیو جاں اس (کنس) نوں مار دیو۔
کیونکِ کنس وڈا پاپی ہے، جس نوں لوبھ ہویا جاپدا ہے۔ (ہن) ساڈی اہی دشا کرو جس نال (اسیں) سکھ پوروک جی سکیئے۔
(میری بینتی) کناں وچ سن کے اس واری ہاتھی (دے ادھار) والا کوتک کرو۔ ہن ڈھل نا لاؤ، دوہاں وچوں اک (گلّ) کر دیو ۔۔54۔۔
اتھے چھیویں پتر دے کتل دا پرسنگ سماپت۔