تسیں اندر دی پوجا لئی کیوں جاندے ہو؟ تسیں اس (بھگوان) دی دلوں ہت نال پوجا کرو
اتے سارے مل کے (اسے دا) دھیان دھرو، اہی تہانوں ساریاں گلاں دا پھل دیویگا ۔۔338۔۔
'اندر یگاں دے وس ہو کے بدل (بھیجدا ہے) ', کتے اہ گلّ برہما نے کہی ہے۔
لوکاں نوں پالن لئی بھگوان سورج دے وچوں ہو کے مینہ وساؤندا ہے (ارتھات سورج دی کھچ نال پانی بخارات بن کے ورھدا ہے)
اہی جیواں دے کوتک ویکھدا ہے اتے پھر کوتک ویکھدا ہویا شو روپ وچ انھاں دا سنگھار کردا ہے۔
اہ اک ہی ہے، پر ندی دے وہن وانگ (اس نے) انیکاں پرواہ کھلارے ہوئے ہن ۔۔339۔۔
پتھراں وچ، جل وچ، پربتاں اتے، برچھاں اتے، دھرتی اتے اتے ہور (کئی پرکار دے) گھاہاں ('نری') اتے،
دیوتیاں اتے، دینتاں اتے کوی شیام کہندے ہن، کیول اہ بھگوان ہی ہے۔
پنچھیاں اتے، شیراں اتے، پھر ہرناں دے جھنڈاں اتے چنگی برکھا ہندی ہے۔
سارے اس گلّ دا بھید دسو کِ کی انھاں ساریاں نے کدے (اندر دی) پوجا کیتی ہے ۔۔340۔۔
کرشن نے ہس کے نند ہوراں نوں اہ گلّ کہی، (ہے پتا جی!) میری بینتی سن لوو۔
براہمناں دے مکھ اتے گؤاں دی پوجا کرو اتے پوجا لئی جتھے گوردھن پربت ہے،
اتھے جاؤ کیونکِ گؤاں دا ددھّ پیئیدا ہے، پہاڑ اتے چڑھیئے تاں آنند پراپت ہندا ہے
اتے انھاں (براہمناں) نوں دان دین نال اس لوک وچ یش ہوویگا اتے پرلوک وچ جان تے اتھے دتے ہوئے دا پھل کھاوانگے ۔۔341۔۔
تدوں سری کرشن نے پتا نوں کہا، (ہے پتا جی! جے) سنو، تاں میں تہانوں اک گلّ کہاں۔
تسیں سارے جا کے گوردھن پربت دی پوجا کرو۔ پھر اندر کرودھ کرکے تہاڈا کی وگاڑیگا، (میں ویکھ لوانگا)۔
میرے ورگا سپتر تہاڈے گھر ہویا ہے، (تسیں پھر اندر توں ڈردے ہو) میں اس نوں اکو جھٹکے نال مار دیانگا۔
ہے پتا جی! (میں تہانوں) اندر دی بھید-بھری گلّ دسی ہے۔ اہ میری آن منّ کے ساڈی تھاں نوں ہی چھڈ جائیگا ۔۔342۔۔
نند نے آپنے پتر (سری کرشن) دی جو گلّ سنی، اس نوں سر متھے منّ لیا۔
(کانھ نے) بولاں دی ڈوری نال تکھی بدھی روپی دھنش کھچ کے (بھاواں دے) تکھے تیر سادھے ہن۔
اس گلّ نوں کناں نال سندیاں ہی (نند دی) بھرممئی بدھی نشٹ ہو گئی ہے جویں پھسی ہوئی چڑی چھٹ جاندی ہے۔
(کرشن دی گلّ نے) گیان دا بدل ہو کے موہ دی ہنیری نوں اڈا دتا ہے جو (نند دے ہردے وچ) امڈی سی ۔۔343۔۔
سری کرشن دی آگیا نوں سر متھے منّ کے نند نے گوالیاں نوں بلا لیا۔
(پھر ساریاں) بھراواں نوں اہ آگیا کیتی کِ گؤاں اتے براہمناں دے مکھ (دی بھوجن دوارا) پوجا کرو۔
پھر کہا، میں تہانوں تد کہا ہے کیونکِ (پہلاں) اس گیان نوں چنگی تراں من وچ سمجھ لیا ہے
(کِ جس) نے سانوں ساریاں نوں چت (بھاو جیون) دتا ہے، اس تنّ لوکاں دے سوامی نوں آپنے چت وچ وسایا ہے ۔۔344۔۔
پھر برج دے سوامی (نند) دی آگیا پراپت کر کے گوالے اٹھ کے گھراں نوں چلے گئے۔
چاول، دھوپ، کڑاہ اتے دیپک آدِ پوجا دی سبھ ڈھنگ نال تیاری کیتی۔
سارے آپنیاں پرواراں نوں نال لے کے اتے ڈھول وجاؤندے ہوئے پربت ول چل پئے۔
نند چلیا، جسودھا چلی اتے سری کرشن وی آپنے بھرا بلرام نوں نال لے کے چل پئے ۔۔345۔۔
پروار نوں نال لے کے نند جدوں چل کے پربت دے کول آ گیا۔
(اتھے) گؤاں نوں گھاہ چرایا اتے بہت سارے براہمناں نوں کھیر دا آہار کروایا۔
سری کرشن آپ (بھوجن) پروس کے دین لگے جس کر کے سارے گوالیاں نے من وچ سکھ پراپت کیتا۔
چھوٹے بالکاں نوں رتھ اتے چڑھا لیا اتے چلدے ہویاں اک ہور کوتک بنا دتا ۔۔346۔۔
سری کرشن نے اک کوتک کرن دا وچار کر کے اک (بالک) دی شکل سندر پہاڑ ورگی بنا دتی۔
شیام کوی کہندے ہن، (اہ سورت) بنا کے پربت دی چوٹی اتے دھر دتی جتھے کسے دی پہنچ نہیں سی۔
اہ (سورت) پرتکھّ بھوجن کھان لگی، پر اس دی اہ گلّ کسے نوں پتا نا لگی۔
اس کوتک نوں کیول بھگوان کرشن جاندے سن، ہور جو (کوئی وی) ویکھدا سی، اس دی بدھی رک جاندی سی (ارتھات اکل کمّ نہیں کردی سی) ॥347۔۔
تد پھر سری کرشن نے ہس کے انھاں (گوالیاں) کول امرت جنے مٹھے بول کہے
کِ ساڈا دتا بھوجن پربت کھا رہا ہے، سارے لوکو! تسیں (آپنیاں) اکھاں نال ویکھ لوو۔
جدوں سری کرشن دے مکھ توں اہ ساکھی سنی تاں سارے گوالے ہیران ہو رہے۔
جدوں کانھ نے (انھاں نوں دیوی) درشٹی پردان کر دتی تاں انھاں گوالیاں نے باز بن کے گیان دے جانور نوں (دبوچ) لیا ۔۔348۔۔
برج-بھومی دے سارے لوک ہتھ جوڑ کے سری کرشن اگے کروڑاں وار پرنام کرن لگے۔
ساریاں نوں اندر دی سدھ بھل گئی اتے کرشن دے رس وچ ہی بھج گئے۔
جو مایا روپی وش دی نیندر وچ ستے ہوئے سن، مانو سری کرشن دے دھیان وچ لگن نال جاگ پئے ہون۔
ہور ساری سدھ بھل گئی، بس اک کانھ دے پریم-رس وچ مگن ہو گئے ۔۔349۔۔
اس، پاپاں نوں دور کرن والے، سری کرشن نے سبھ نوں ہس کے کہا کِ (سبھ) مل کے گھراں نوں چلو۔
نند چل پیا، بلرام چل پیا اتے جسودھا وی چل پئی اتے پاپاں توں مکت سری کرشن وی چل پیا۔