ہے سجان! میری کتھا انھاں نوں نا کہیں،
(کیونکِ) اہ پتر دا مرنا سندیاں نربل ہو کے مر جانگے ۔۔23۔۔
جدوں براہمن نے اس تراں دے بچن کہے،
(تاں) سندیاں ہی راجے دیاں اکھاں وچوں جل چون لگیا۔
(دشرتھ نے کہا-) مینوں دھرکار ہے جس نے اجہا ماڑا کرم کیتا ہے،
جس کرکے راج نشٹ ہو گیا ہے اتے دھرم بھرشٹ ہو گیا ہے ۔۔24۔۔
جدوں راجے نے (اس دی دیہ وچوں تیر کڈھّ لیا
تدے مہان منی نے پران تیاگ دتے۔
پھر راجا من وچّ اداس ہو گیا
اتے گھر نوں پرتن دی آس ہی چھڈّ دتی ۔۔25۔۔
من وچّ دھار لیا کِ یوگ بھیس نوں دھار لواں
اتے دیش نوں تیاگ کے کتے جنگلاں وچّ جا وساں۔
میرا اہ راج ساز کس کمّ ہے،
جس نے براہمن نوں مار کے، اس تراں دا ککرم کیتا ہے ۔۔26۔۔
سجان راجے نے پھر اس تراں دی (گلّ) کہی
کِ سارے جگت دی کریا کال دے ادھین ہے۔
ہن کجھ اجہا اپا کراں،
جس نال اس دے ماتا-پتا بچ جان ۔۔27۔۔
راجے نے گھڑے نوں (پانی نال) بھر کے سر اتے چکّ لیا
اتے اتھے گیا، جتھے براہمن دے ماتا-پتا پئے سن۔
جد ساودھانی نال انھاں دے نیڑے گیا،
تد اہناں دوہاں نے اس دے پیراں دی آہٹ سن لئی ۔۔28۔۔
براہمن نے راجے پرتِ کہا-
پادھڑی چھند
ہے پتر! دس، دیری کیوں لگی ہے؟
(اہ) سن کے بھلا راجا چپّ کر رہا۔
(براہمن نے) مڑ کہا-پتر! بولدا کیوں نہیں۔
کسوتی ستھتی سمجھ کے راجا چپّ کر رہا ۔۔29۔۔
راجے نے اس دے ہتھ وچّ جا کے پانی پھڑا دتا۔
انھا (براہمن) اس دے ہتھاں نوں چھوہ کے ہیران ہو رہا۔
(پھر) کرودھ کرکے کہا-(سچّ دسّ) توں کون ہیں؟
اس تراں دا بول سندیاں ہی راجا رو پیا ۔۔30۔۔
راجے نے براہمن پرتِ کہا-
پادھڑی چھند
ہے سریشٹھ براہمن! میں تیرے پتر دا گھاتک ہاں،
جس نے تیرے سرون پتر نوں آپنے دیش وچّ ماریا ہے۔
میں دشرتھ راجا (تیری) چرنیں پیا ہاں،
ہے براہمن! جو (کرنا) چاہو، اہی میرے نال (ورتاؤ) کرو ۔۔31۔۔
رکھنا چاہو تاں رکھو، مارنا چاہو تاں مارو،
میں تہاڈے در 'تے شرنی پیا ہاں۔
تد انھاں دوہاں نے دشرتھ راجے نوں کہا-
بہت ساریاں لکڑاں اتے اگّ اہ دوویں (چیزاں) منگوا دے ۔۔32۔۔
تد بہت ساریاں لکڑاں منگوا لئیاں،
انھاں دی چکھا (سلھ) بنا کے (دوویں اس اتے) چڑھ بیٹھے۔
دوہاں پاسیاں توں اگّ مچا دتی،
پر براہمن جان کے اگّ ٹھنڈی ہو گئی ۔۔33۔۔
تد انھاں نے آپنے سریر توں یوگ اگنی پیدا کیتی
اتے دوہاں نے سڑ کے مرن دا ساز بنا لیا۔