لچھمن نے ویری نوں شستراں تے استراں توں وانجھیاں کر دتا
(کیونکِ) اہ شستر دی ودیا وچّ پربین سی۔
مورکھ اتکائ گھوڑے، مکٹ اتے سارتھی توں بناں ہو گیا۔
بل نوں سمبھال کے چور وانگوں دبک گیا ۔۔513۔۔
(لچھمن) ویری نوں بجر ورگے تیر ماردا ہے
جو کال دی اگّ وانگ ساڑدے جاندے ہن۔
تدوں اتکائ یودھا وی کرودھوان ہو گیا
مانو پرلو دے سمیں دے میگھ ورگا ہووے ۔۔514۔۔
'اتکائ' اس تراں بکواد دیاں لپٹاں پرگٹ کرن لگا،
جویں جوبن-ہینن (بردھ) استری نال لپٹ جاندا ہے،
جویں کتا دنداں توں بناں سہے نوں پھڑدا ہے،
جویں امر دے بیتن نال بل تے بیرج رس جاندا ہے ۔۔515۔۔
جویں دھن رہت وئکتی کجھ وپار کردا ہے جاں
مانو شستر-ہینر (وئکتی) یدھّ وچّ رجھیا ہووے،
جویں روپ توں ہینی ویسوا دا پربھاو ہندا ہے
جاں مانو گھوڑے توں بناں رتھ دا ترنا ہووے ۔۔516۔۔
تدوں ادار لچھمن نے غسا کھا کے (اس اتے) تلوار (دا وار کیتا) اتے
اس دے سر دے دو ٹکڑے کر دتے۔
تد اتکائ (ناں دا) اک یودھا ڈگّ پیا۔
اس نوں ویکھ کے انیکاں سورمے رن-بھومی وچوں بھجّ گئے ۔۔517۔۔
اتھے سری بچتر ناٹک دے راماوتار دے اتکائ-بدھہِ ادھیائ دی سماپتی ۔۔14۔۔
ہن مکراچھ دے یدھّ دا کتھن
پادھڑی چھند
تد مکراچھ آ کے سینا دے (ساہمنے) کھڑو گیا
اتے کہن لگا-ہے رام! (توں ہن) جیؤندا نہیں جا سکینگا۔
جس نے میرے اکھنڈ پتا (کھر) نوں رن-کھیتر وچّ ماریا ہے،
اہ میرے نال آ کے پرچنڈ یدھّ کرے ۔۔518۔۔
رام چندر نے (اس دے) اس تراں دے کبول سنے
تاں شستر-استر پھڑ کے کرودھ نال یدھّ کرن لگے۔
اس دے سریر وچّ بہت تیر کھچّ کے مارے
اتے نسنگ ہو کے مکراچھ نوں مار کے سٹّ دتا ۔۔519۔۔
جد (مکراچھ) سورما ماریا گیا اتے سینا وی ماری گئی،
تد (ہور) سورمے بیچین ہو کے بھج گئے۔
تد 'کمبھ' اتے 'انکمبھ' (نام والے دو دینتاں نے) آ کے
رام دا ڈر چھڈکے (انھاں دے) دل نوں روک لیا ۔۔520۔۔
اتھے مکراچھ بدھ سماپت۔
اجبا چھند
گھوڑے کدن لگے
غازی گجن لگے۔
(جو) شستراں نال سجے ہوئے ہن
اتے استراں نال پھبے ہوئے ہن ۔۔521۔۔
کوچ ٹٹّ رہے ہن،
بان چلّ رہے ہن۔
سورمیاں نے (پیر) گڈے ہوئے ہن
اتے تیراں دی برکھا ہو رہی ہے ۔۔522۔۔
گھائل گھمدے پھردے ہن،
(جو) امنگ نال بھرے ہوئے چلدے ہن۔
(کئی) کرودھ نال بھرے ہوئے ہن۔