اهو ٻڌي ڪاما کيس پنهنجي گهر ۾ لڪائي ڇڏيو.
۽ هوءَ ڪاوڙ ۾ اچي وئي ۽ راجا تي تنقيد ڪرڻ لڳي.(17)
ڪمڪندلا چيو:
چوپائي
(هوءَ چيو) ”لعنت هجي راجا تي جنهن راز کي نه سمجهيو.
اوهان جهڙن عقلمندن کان حسد ٿي ويو.
'اسان اهڙي بلاڪ هيڊ بابت ڇا چئي سگهون ٿا.
اهڙي نائب جي ملڪ ۾ نه رهڻ گهرجي.(8)
دوهيرا
”ڪارن، اچو ته اهو ئي رستو اختيار ڪريون ۽ گڏ رهون،
'۽ مان توهان کي هميشه ياد ڪندس ۽ توهان سان گڏ رهندس' (19)
”مون کي علحدگيءَ جي تير سان ڇِڪيو ويو آهي، مان ڪيئن نصيحت ڪريان؟
(20) ”آهسته آهسته ۽ مسلسل، مان هن اجنبي جي باهه ۾ سڙي رهيو آهيان.
”اڙي دوستو، ٻڌو اٿم ته موڪل واري ڏينهن منهنجو عاشق هليو ويندو.
ڳالهه هيءَ آهي ته (سج جي نڪرڻ ۽ اڀرڻ) سڀ کان پهريان ڪير ٺاهيندو (21)
مڌون ڳالهيون
چوپائي
اي حسن! ڀلي تون هتي خوش رهين
”تون، خوبصورت، هتي خوشيءَ سان ره ۽ مون کي الوداع ڪر.
اسان کي (جا وڃڻ جو) ڪو به درد محسوس نه ٿيندو آهي.
”منهنجي باري ۾ پريشان نه ٿيو ۽ رام جي نالي تي غور ڪر.“ (22)
دوهيرا
نصيحت ٻڌي عورت بي هوش ٿي زمين تي ڪري پئي.
زخمي ماڻهوءَ وانگر، اٿڻ جي ڪوشش ڪئي پر وري هيٺ ڪري پيو.(23)
سورٿا
علحدگيءَ جي نتيجي ۾، ڪاما خون جي بيماريءَ ۾ مبتلا نظر آيو.
جيئن پرمور سندس دل چوري ڪري هليو ويو هو. هوءَ بلڪل سڪل نظر آئي. (24)
ٻٽي
چئن مھينن کان وڌيڪ ڪو جسم ۽ گوشت کان وڌيڪ ڪونھي.
هي ٽيئي (بيماريون) هڏن، چمڙي ۽ ساهه لاءِ چڱو آهن. 25.
مدھوان جي جدائي کيس زمين تي لڙڪائي ڇڏيو،
آفيم جي لت وانگر، هوءَ چوڌاري مٽيءَ ۾ اڇلائي ڇڏي ٿي (26)
پتنگ (پي سان ديپڪ) پريت کان اهو معلوم ٿئي ٿو ته نين کي گڏ ڪرڻ کان سواءِ ڇڏي نٿو سگهجي.
هو مايوسيءَ جي ڪري (چراغ) کي ڇهڻ سان پنهنجا عضوا ساڙي ٿو. 27.
ڪم جي ڳالهه
چوپائي
(مان) سڀني علائقن جي زيارتن تي ويندس.
”مان زيارتن جي چوڌاري گهمندو ۽ بار بار اجنبيت جي باهه ۾ سڙي ويندس.
ڪاشي ۾ آري سان چيروانگي.
”مان ڪنڌيءَ جي آري کي منهن ڏيندس پر جيستائين توکي نه ڳوليندس، تيستائين آرام نه ڪندس“ (28)
ارريل
'جتي پيار آهي، اتي منهنجي زندگي آهي.
”منهنجا جسم جا سڀ عضوا ٿڪجي پيا آهن.
”مون کي ماڌون جي سحر جي ضرورت آهي،
”جيئن ته منهنجي دل هن کان سواءِ تڙپندي آهي“ (29)
دوهيرا
”جيڪڏهن موت جو ديوتا تنهنجي ياد ۾ منهنجي جان ڪڍي،
”آءٌ جادوگر بڻجي ويندس ۽ توکي ڳوليندي گھمندو رھندس“ (30)
”جوش جي باهه ۾ سڙي،
مان پنهنجو نالو وٺندس ”جلائي“ (31)
”مان سچ ٿو چوان ته بيزاري پيار ۾ جلي ٿي،
’بلڪل ائين جيئن سڪل ڪاٺيون ٻرندڙ آوازن سان.‘ (32)
ايتري ۾ مڌون هوا وانگر اُڏامي ويو.
۽ اُتي پهتو، جتي بڪرمجيت ويٺو هوندو هو.(33)
چوپائي
جتي بڪرمجيت هر روز هلندو هو
بڪرم ان جاءِ جو دورو ڪندو هو ۽ گوري ديوي جي پوڄا ڪندو هو.
مندر تي وڏا جهنڊا لڳل هئا.
مندر بلند هو ۽ ان جي فضل بي مثال هئي (34)
دوهيرا
ماڌوان اتي ويو ۽ اتي هڪ شعر لکيائين.
(سوچندي) ’جڏهن بڪرم ان کي پڙهندو ته هو مون لاءِ ڪو حل تجويز ڪندو.‘ (35)
جيڪڏهن ڪو ماڻهو بيمار آهي ته ان کي ڪجهه علاج تجويز ڪري سگهجي ٿو،
پر عشق جي بيماريءَ ۾ مبتلا ماڻهوءَ لاءِ ڪا به جاءِ ناهي.(36)
چوپائي
بادشاهه بڪرماجيت اتي هليو ويو.
شام جو بڪرم اتي آيو ۽ گوري ديوي کي سجدو ڪيائين.
هو ٻهراڙيءَ کي پڙهي حيران ٿي ويو
هن شعر پڙهيو ۽ پڇيو ته ڪو پيارو بيمار ماڻهو آيو آهي؟(37)
دوهيرا
(هوءَ چوڻ لڳي) ”جيڪو عشق جو بيمار آهي، سو هتي آيو آهي، سڏ ڪر
هن. ”جيڪو هو چاهيندو سو پورو ڪندس“ (38)