اي مهاراج! (اڄ مون کي) روح جو تحفو ڏيو. 15.
اي پيارا! سڀئي عورتون توهان جي ظاهر سان متوجه آهن.
اي پيارا جان! اچو ته اڄ مون سان ملن.
ها، عزت ۾ قراردادون آهن! ڇو ٿو گھمندي گھمندي؟
(تو) منهنجو دماغ چورايو آهي ۽ ڪٿي بيٺو آهين. 16.
هار سينگاريو، سينگاريو سينگار سينگار
۽ خوشيءَ سان چيٽ ۾ پان بيرا چبا.
جلدي اٿ، منهنجي محبوب جان! تون ڪٿي ويٺو آهين
منھنجا موتي توسان جڙيل آھن، وڃي (پنھنجن) ڪنڊن (ڪنج) ۾ آباد ڪر.
ٻٽي
ڪماريءَ کي (هي) وڪڻڻ وارا لفظ ڪماري چوندا هئا.
پر ان بيوقوف هڪ نه مڃي (جيتوڻيڪ) رس جا موج اُڀري رهيا هئا. 18.
چوويهه:
انهيءَ بيوقوف رڳو ’نه نه‘ چيو.
(يعني) اڻ ڄاڻائيءَ ۾ چڱيءَ يا خرابيءَ جو ڪو به خيال نه آهي.
هو پنهنجي گهر نه ويو
۽ شاهه جي ڌيءَ سان نه ٺهيو. 19.
شاعر چوي ٿو:
ثابت قدم:
عورت جيڪا شوق سان مرد وٽ اچي،
جيڪو ان کي رتي خيرات نٿو ڏئي، اهو (انسان) سخت جهنم ۾ پوي ٿو.
جيڪو ڪنهن پرديسي عورت جي (گهر) ۾ وڃي پرديسي بابا تي کائي،
هو به گناهن جي ڳچيءَ ۾ اچي ٿو. 20.
تڏهن به اها ڪنوار ”نه نه نه“ چوندي رهي.
پر پوءِ ڪپڙا پاتل ۽ سينگار ڪري، ان عورت جي گهر ويو.
تنهنڪري ناراض عورت هڪ ڪردار جو سوچيو
۽ دوست کي والدين سميت قتل ڪري ڇڏيو. 21.
شاعر چوي ٿو:
ٻٽي
عورت لاءِ خواهش آهي ته ”منهنجو مزو وٺو“.
پوءِ جيڪو شخص ان کي خيرات نه ڏيندو، اهو وري جهنم ۾ ويندو. 22.
ثابت قدم:
ڪماري چاقو ڪڍي هٿ ۾ کنيو
۽ پيءُ کي سيني ۾ ماريو. (پوءِ اتان) ان کي ڪڍي، ماءُ جي سيني ۾ وڌو
۽ هن پنهنجي هٿ سان پنهنجي پيءُ جا ڪيترائي زخم ڀڃي ڇڏيا.
هوءَ انهن کي ڀت جي هيٺان لنگهي پوءِ ڪمار وٽ هلي وئي. 23.
هوءَ زعفران جا ڪپڙا پائي بادشاهه وٽ وئي.
هن کيس پنهنجي پٽ جي باري ۾ هن طرح ٻڌايو.
اي راجن! منهنجو روپ ڏسي، تنهنجو پٽ طمع ٿي ويو آهي.
ان ڪري منهنجي پيءُ کي ڳنڍي ماريو ويو آهي. 24.
اهو ٽڪر ۾ ڪٽيو ويو آهي ۽ ڀت جي هيٺان رکيل آهي.
(پوءِ) بادشاهه اوچتو هن طرح چيو ته:
اي راجن! جج، وڃو ۽ پاڻ لاء ڏسو.
جيڪڏهن (پيءُ جو لاش) نڪرندو ته ان کي ماري ڇڏ، نه ته مون کي ماري ڇڏ. 25.
ٻٽي
جڏهن منهنجي ماءُ کي پنهنجي مڙس جي موت جي خبر پئي.
پوءِ ان وقت هوءَ ڄمي وئي ۽ مري وئي ۽ جنت ۾ هلي وئي. 26.
اهي ڳالهيون ٻڌي بادشاهه پريشان ٿي ويو ۽ ڪاوڙ ۾ اٿيو