ڪرشن جا سڀ ويڙهاڪ، پنهنجون تلوارون هٿن ۾ کڻي دشمنن تي اچي بيٺا
ڪاوڙ ۾ اچي اهڙي لڙائي ڪئي جو ڏهن طرفن کان گدڙ ۽ گدڙ مئلن جو گوشت کائي پيٽ ڀرڻ لڳا.
ٻنهي پاسن کان جنگي جوان زمين تي ڪري پيا آهن ۽ خنجرن جا وار ڪري زخمي ٿي پيا آهن.
اهو تماشو ڏسي ديوتا به چوندا آهن ته اهي مائرون خوش نصيب آهن، جن اهڙن پٽن کي جنم ڏنو آهي.
ٻيا سڀئي جنگي جن اتي موجود هئا، سي به ميدان جنگ ۾ آيا
هن پاسي کان يهودين جو لشڪر اڳتي وڌيو ۽ ٻئي طرف انهن ماڻهن جي خوفناڪ ويڙهه شروع ٿي وئي.
ڪمان، تير، تلوار، دانهون، خنجر، اهي سڀ هٿيار استعمال ٿيندا هئا
یادون جي لشڪر سان ملڻ کان پوءِ دشمن جو لشڪر ڪرشن تي اچي بيٺو.
ويڙهاڪن وٽ سڪون، ترشول، ميس، تلوارون ۽ خنجر آهن
مارڻ، مارڻ جو نعرو هڻندڙ پنهنجي ماڳ تان نه هٽندا آهن
ڪرشن سندن لشڪر کي ناس ڪري ڇڏيو، (جنهن جو شاعر) تشبيهه هن ريت بيان ڪئي آهي.
ڪرشن دشمنن جي لشڪر کي ناس ڪري ڇڏيو آهي ۽ لڳي ٿو ته ڪنهن ٽينڪ ۾ داخل ٿيڻ تي ڪنهن هاٿي، ڪنول جي گلن کي ناس ڪري ڇڏيو آهي.
ڪرشن جي تيرن کان خوفزده دشمن صبر وڃائي ويٺا آهن
سڀ ويڙهاڪ، شرمسار ٿي، ڇڏي وڃڻ وارا آهن ۽ انهن مان ڪو به جنگ جاري رکڻ جو خواهشمند ناهي.
بلراما جو موھل ۽ پلاٽ ڏسي، سڄو لشڪر ڀڄي ويو.
1083 ۾ بلرام کي پنهنجي گدڙ ۽ هٿ ۾ هلڪو ڏسي دشمن جو لشڪر ڀڄي ويو ۽ اهو تماشو ائين ٿو لڳي ته جيئن شينهن کي ڏسي هرڻ خوف ۾ جنگل ڇڏي ڀڄي وڃن.
پوءِ سڀيئي ميدانن مان ڀڄي ويا ۽ رڙ ڪري ٻرندڙ راجا (جراسندا) کي سڏ ڪيائون.
سڀ لشڪر رستي ۾ ڊوڙي جارسند جي ويجهو پهتا ۽ وڏي واڪي رڙ ڪري چوڻ لڳا ته ”اي رب! ڪرشن ۽ بلرام توهان جي سڀني سپاهين کي ڪاوڙ ۾ ماري ڇڏيو آهي
هڪ به سپاهي نه بچيو آهي
اهي سڀيئي جنگ جي ميدان ۾ زمين تي ڪري پيا، تنهن ڪري اسان توکي ٻڌايان ٿو ته اي بادشاهه! ته اُھي غالب آھن ۽ تنھنجي لشڪر کي شڪست آئي. 1084.
پوءِ بادشاهه وڏي ڪاوڙ ۾ دشمنن کي مارڻ لاءِ زبردست جنگجو سڏايو
بادشاهه جو حڪم ملي، ڪرشن کي مارڻ لاءِ اڳتي وڌيا
ڪمان، تير، گدڙ وغيره کي پڪڙي، ڪڪر وانگر سڙي ويا ۽ ڪرشن تي ڪري پيا.
هنن پنهنجي گهوڙي سوار ڪرشن تي حملو ڪيو.1085.
اهي ڪرشن سان وڙهڻ لڳا، جڏهن ته وڏي ڪاوڙ ۾ رڙيون ڪرڻ لڳا
هنن پنهنجا تير، تلوارون ۽ گدڙ هٿ ۾ کنيا ۽ فولاد سان ٽڪرائجي ويا
پاڻ ته زخمي ٿيا، پر ڪرشن جي جسم تي به زخم لڳا
1086. بلرام به پنھنجي ھٿ ۽ گدڙ سان ڊوڙي ويو ۽ دشمنن جي لشڪر کي ڪٺو ڪري ڇڏيائين.
DOHRA
جيڪي طاقتور بادشاهه شري ڪرشن سان جنگ ۾ مارجي ويا هئا،
جن عظيم ويڙهاڪن ڪرشن سان وڙهيا ۽ ميدان ۾ لٿا، شاعر هاڻي انهن جا نالا لکي ٿو، 1087
سويا
نارسنگ، گج سنگهه، دولت سنگهه جهڙا هيراڪ ويڙهاڪ اڳتي وڌيا
هري سنگهه، رن سنگهه وغيره راجا به برهمڻن کي خيرات ڏيڻ کان پوءِ لڏي ويا
(سڀئي) ويا ۽ سري ڪرشن سان وڙهندا ويا ۽ ڪيترن ئي جنگين ۽ تمام وڏي لشڪر کي ماري ڇڏيو.
چئن ڀاڱن جو وڏو لشڪر هليو ويو ۽ ڪرشن سان وڙهندي پاڻ کي خوش ڪري، ڪرشن تي ڪيترائي تير ڇڏيا.1088.
ان پاسي سڀ راجا گڏ ٿيا ۽ ڪرشن تي تير ڇڏڻ لڳا
ٻه قدم اڳتي وڌي، ڪاوڙ ۾، ڪرشن سان جنگ ڪئي
اهي سڀئي جنگ ۾ جذب ٿي ويا، انهن جي بقا جي اميد ڇڏي
ويڙهاڪن جا سفيد پوشاڪ هڪ لمحي ۾ لال ٿي ويا.1089.
ويڙهاڪن ڏاڍا ڪاوڙيا، ڪرشن سان اهڙي جنگ ڪيائون، جيڪا اڳ ارجن ڪرنا سان ڪئي هئي.
بلرام به ڪاوڙ ۾ اچي ميدان ۾ مضبوطيءَ سان بيٺو، فوج جو وڏو حصو تباهه ڪري ڇڏيو
(اُھي) سپاھي جيڪي ھٿ ۾ ڀولڙا کڻي مارچ ڪندا ھئا، تن بلديو کي ڪيئن گھيرو ڪيو ھو.
1090ع ۾ ويڙهاڪن کي جهليندي ۽ ويڙهاڪن جي جهوليءَ ۾ بلرام کي ائين گهيرو ڪيو ويو، جيئن شرابي هاٿي پنهنجي طاقت سان فولاد جي زنجيرن مان پاڻ کي آزاد ڪري، پر اونهي کڏ ۾ ڦاسي ويو.
جنگ جي ميدان ۾ سخت لڙائي لڳي ۽ اتي جيڪو بادشاهه آيو سو ئي مارجي ويو
هن طرف ڪرشن خوفناڪ جنگ وڙهي رهي هئي ته ٻئي طرف دشمن جا ويڙهاڪ وڏي غضب سان ڀريل هئا.
سري نار سنگهه شري ڪرشن تي تير هنيو، جنهن جي برابر ڪو به (هيرو) ناهي.
1091. نارسنگ پنهنجو تير ڪرشن ڏانهن اهڙي طرح ڇڏيو، ڄڻ ڪو ننڊ ۾ پيل شينهن کي جاڳائڻ جو خواهشمند هجي.